aixmes.com

 H δολοφονία του Άντη, η κλοπή της σορού του Τάσσου Παπαδόπουλου, η βεβήλωση της ελληνικής σημαίας, οι βανδαλισμοί στο κοιμητήριο της Λεμεσού δεν είναι γεγονότα ασύνδετα μεταξύ τους. Δεν είναι τυχαία συμβάντα. Στη ροή της ειδησεογραφίας ακολουθούν

το σκάνδαλο με τις «διακοπές» του ισοβίτη Κίτα, το μπαράζ ανεξιχνίαστων φόνων στη Λεμεσό, τις απανωτές βομβιστικές επιθέσεις, τις πρωτοφανείς βιαιοπραγίες μεταξύ οπαδών. Αυτά είναι σημάδια μιας κοινωνίας που βρίσκεται σε φάση αποσύνθεσης. Είτε πρόκειται για οργανωμένο έγκλημα, είτε πρόκειται για πράξεις «νεανικής παραβατικότητας», η κατάσταση, είναι φανερό, έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο. Έχουμε πάρει τον κατήφορο. Και δεν φαίνεται να υπάρχει κάποιος να πατήσει φρένο.

Δεν αρκεί κάθε φορά οι πολιτικοί να εκφράζουν τη θλίψη και την αγανάκτηση τους. Ούτε αρκεί να ανακοινώνουν «επείγουσες συσκέψεις» και «δραστικά μέτρα». Βαρέθηκε ο κόσμος να διαβάζει τέτοιες ειδήσεις. Δεν τους πιστεύει πια. Ο καθένας βλέπει τι γίνεται και δεν θέλει  ιδιαίτερες ικανότητες για να εξηγήσει αυτό που βλέπει. Και βλέπει ότι δολοφονήθηκε εν ψυχρώ σε από τις πιο καλά φρουρούμενες περιοχές της Λευκωσίας ένας κοσμαγάπητος εκδότης, αλλά η Αστυνομία ψάχνει ψύλλους στα άχυρα. Ψάχνει δεξιά, αριστερά, παντού και πουθενά.

Είναι λογικό η Αστυνομία να ζητεί πίστωση χρόνου για να βρει μια άκρη, αλλά ποιος στ’ αλήθεια πιστεύει ότι μπορεί να τα καταφέρει; Ποιος πιστεύει ότι δεν θα επαναληφθούν τα προηγούμενα φιάσκα; Ποιος πιστεύει ότι ακόμα και αν βρει άκρη, θα αποδειχθεί η ενοχή των φυσικών και ηθικών αυτουργών ενώπιον της Δικαιοσύνης; Ποιος πιστεύει σήμερα ότι θα τιμωρηθούν οι δολοφόνοι του Άντη, θα συλληφθούν οι βέβηλοι που έκλεψαν τη σορό του Τάσσου και θα διαλυθεί το οργανωμένο παρακράτος των Κεντρικών Φυλακών;  Τα «τυχαία» συμβάντα και η αποδεδειγμένη πια αδυναμία των αρμόδιων να εξιχνιάσουν τις πιο σοβαρές εγκληματικές υποθέσεις,  έχουν εμπεδώσει στον κόσμο το αίσθημα της ανασφάλειας. Έχουν αποτυπώσει στην κοινή συνείδηση την εικόνα ενός κράτους ανήμπορου. Την εικόνα μιας κοινωνίας ξεχαρβαλωμένης, στην οποία το έγκλημα βασιλεύει. 

Αλλά είναι το «άγνωστο» που σκορπίζει τον τρόμο. Είναι τα «άγνωστα κίνητρα», «οι άγνωστοι δολοφόνοι», που οδηγούν την κοινωνία στην εσωστρέφεια, που καλλιεργούν τη ζούγκλα και διασπείρουν την υπόνοια.  Είναι το «άγνωστο» που απειλεί τις αξίες και τους θεσμούς. Μέχρι εδώ φθάσαμε.