|
ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΣΚΑΝΗ
"Ανησυχείτε για τις κλιματικές αλλαγές και το φαινόμενο
θέρμανσης του πλανήτη;". Το ερώτημα αυτό ετέθη στο πλαίσιο ευρωπαϊκής
έρευνας, τα αποτελέσματα της οποίας δημοσιεύτηκαν πριν από μερικές μέρες στα
στατιστικά στοιχεία που καθημερινά η εφημερίδα αυτή παρουσιάζει στη σελίδα 2.
Η
απάντηση των Κυπρίων ήταν πραγματικά εντυπωσιακή. Σε ποσοστό 93% δήλωσαν ότι
ανησυχούν. Ήταν το δεύτερο μεγαλύτερο ποσοστό, μετά την Ελλάδα με 95%, από όλες
τις χώρες της Ε.Ε.. Αυτό θα μπορούσε να είναι και μια θετική ένδειξη. Στο κάτω
κάτω, αν κανείς ανησυχεί για κάτι, τότε κάνει ό,τι μπορεί για να διορθώσει -όσο
είναι δυνατό- τα πράγματα. Αμ δεν...
Αν ρίξετε μια ματιά στα σημερινά στατιστικά στοιχεία της σελίδας 2, θα
διαπιστώσετε ότι τόσο εμείς όσο και οι αδελφοί Ελλαδίτες απλώς ανησυχούμε. Ως
εκεί εξαντλείται η ευαισθητοποίησή μας. Αν είναι να αλλάξουμε συνήθειες και να
υιοθετήσουμε κάποια μέτρα που θα βοηθήσουν τη γενικότερη προσπάθεια, ξεχνούμε
πως είμαστε Έλληνες και παριστάνουμε... τους Κινέζους. Στο ερώτημα λοιπόν
"έχετε μειώσει τη χρήση προϊόντων μιας χρήσης (π.χ. πλαστικές σακούλες)
για να προστατεύσετε το περιβάλλον;", ως Κύπριοι πιάσαμε πάτο! Μόνο ένα
11% δήλωσε πως έχει μειώσει τη χρήση προϊόντων μίας χρήσης. Στα ίδια με τα δικά
μας χάλια και οι εξ Ελλάδος αδελφοί, με ποσοστό 17%. Το συμπέρασμα είναι σαφές.
Ως Έλληνες, ανησυχούμε για τα όσα στραβά συμβαίνουν γύρω μας, δεν είμαστε
ωστόσο διατεθειμένοι να κουνήσουμε ούτε το μικρό μας δακτυλάκι για να
βελτιώσουμε την κατάσταση. Δεν ξεβολευόμαστε ποτέ, δεν χαλάμε την καλή μας και,
γενικώς, αράζουμε στην ησυχία της, κατά τ' άλλα, ανησυχία μας. Αν ρίξουμε μια
μόνο ματιά στην καθημερινότητά μας, θα διαπιστώσουμε πως για όλα τα προβλήματα
που αντιμετωπίζουμε, φταίνε κάποιοι άλλοι. Και πως όλες τις λύσεις που
αναζητούμε, θα μας τις δώσουν κάποιοι άλλοι. Αυτοί τους οποίους συνήθως
βρίζουμε. Είτε είναι το κράτος, είτε είναι οι διάφορες υπηρεσίες, είτε είναι οι
εντολές που παίρνουμε τώρα πια από την Ε.Ε.. Με απλά λόγια, γνωρίζουμε τα
προβλήματα, ανησυχούμε για αυτά, περιμένουμε τις λύσεις από τους άλλους και
όταν δεν μας αρέσουν, τους βρίζουμε και καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι
επιδιώκουν την εξόντωσή μας! Μήπως αυτό δεν συμβαίνει και με το εθνικό μας
πρόβλημα;
Επαναπαυόμαστε στην καλοπέρασή μας, απαιτούμε τη συμπαράσταση και υποστήριξη
όλου του πλανήτη, αδιαφορούμε για τα όσα συμβαίνουν όταν αυτά συμβαίνουν, και
στο τέλος είμαστε μονίμως παραπονούμενοι γιατί δεν μας καταλαβαίνουν...
Τελικά μάς αρέσει πολύ ο ρόλος του θύματος. Αυτό όμως είναι ένα παθολογικό
σύμπτωμα μιας κοινωνίας η οποία δεν έχει πολλά να περιμένει. Στην
πραγματικότητα, μιας κοινωνίας η οποία δεν δικαιούται να περιμένει πολλά...
ΠΟΛΙΤΗΣ
|
