aixmes.com

ΤΟΥ ΚΙΚΟΥ ΛΑΝΙΤΗ

Από την εισβολή του 1974 και τα συνθήματα αγωνιστικότητας φτάσαμε στο 2008 όπου μια συμβιβαστική λύση του Κυπριακού φαίνεται να μοιάζει με άπιαστη φαντασίωση. Από το αυτοκόλλητο με τη μισή Κύπρο αιματοβαμμένη και τη λεζάντα «δεν ξεχνώ» (αλήθεια ποιος τα τύπωνε αυτά;) φτάσαμε στην αποδοχή. Από μαχητικές εκδηλώσεις διαμαρτυρίας με στόχο να περάσουμε στα κατεχόμενα, το 2008 θεωρούμε σαν φυσιολογική εξέλιξη να είμαστε απλοί επισκέπτες σε αυτά. Αν σήμερα φωνάξεις αυτά που φώναζες το 1975, το 1985 και το 1995, είσαι ένας γραφικός τύπος, αν επιμένεις σε αυτά θα σε πάρουν οι κύριοι με τα άσπρα και θα σε υποβάλουν σε φαρμακευτική αγωγή. Το νέο είδος ανθρώπου που ανατέλλει σήμερα είναι ο Cyprien. Σλόγκαν του είναι: αν πραγματικά ενδιαφέρεσαι για τη σωτηρία αυτού του τόπου οφείλεις να προσαρμόσεις τις θέσεις σου και το life style σου με τα σημερινά δεδομένα. Του αρέσει να τον αποκαλούν απλά Cyprien και η κοντινότερη σχέση που έχει με την Ελλάδα είναι ότι τυγχάνει να είναι Ελληνόφωνος. Ιστορικά πάει πίσω μέχρι τον αυθεντικό homo cyprien! Από εκεί ξεκινά και δημιουργεί τη δική του ιστορική εκδοχή καταλήγοντας στο σήμερα. Κάθε τάση έχει και το σήμα κατατεθέν της (αν και ο Cyprien δεν πιστεύει ότι είναι τάση, αλλά η σοβαρή απάντηση στην αντίστροφη μέτρηση της Κύπρου), πιστεύει ότι όλοι οι Κύπριοι ανεξαιρέτου γλώσσας, θρησκείας και κάθε άλλης μικρολεπτομέρειας προέρχονται από μια καθαρόαιμη ράτσα, τον homo cyprien, που δημιούργησε και τον αρχαίο μας πολιτισμό. Χαρακτηριστικά του είναι ότι απεχθάνεται την καταγωγή του και λατρεύει να κάνει παρέα με Τουρκοκυπρίους και ξένους, δείχνοντας έτσι τη διαφορετικότητά του από τους υπόλοιπους, που αποκαλεί «εθνικιστές». Θεωρεί τον εαυτό του έναν ευαισθητοποιημένο άνθρωπο που έχει κάνει τη φιλία με τους Τουρκοκυπρίους προσωπική του υπόθεση, βρίσκεται σε όλα τα κοινωνικά στρώματα του λαού και πιστεύει ότι είναι ο μόνος που κουβαλάει την ελπίδα.

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας βρίσκεται μπροστά σε ένα «τραπέζι» που είναι υπερπλήρη από το παρελθόν και δεν έχει χώρο για το μέλλον. Η στοίβα που άγγιξε το ταβάνι αποτελείται από πατριώτες μέχρι cyprien, διάφορα σχέδια που κατά καιρούς ξέμειναν, μύρια ιστορικά λάθη από τις δυο πλευρές, εγγυήτριες δυνάμεις και μητέρες πατρίδες, συμφέροντα, συμμαχίες, αντιπαλότητες, αντίθετες ιδεολογίες, στρατηγούς, πολιτικούς και υπογραφές που όλα μαζί, καταδικάζουν Ελληνοκυπρίους και Τουρκοκυπρίους σε ημερομηνία λήξεως με μαθηματική ακρίβεια. Ένα «τραπέζι», που η αναγκαία καθαριότητά του από το παρελθόν, για να χωρέσει το μέλλον, φρουρείται νυχθημερόν από άρματα μάχης. Πόσο εύκολο είναι να διδαχθούμε από το παρελθόν και να μη σερνόμαστε από αυτό; Πόσο εύκολο είναι οι δυο κοινότητες να είναι υπερήφανες για την καταγωγή τους, την ιστορία τους και τον πολιτισμό τους χωρίς να είναι πνευματικά δηλητηριασμένες και δέσμιες; Πώς μπορούμε σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα να αποβάλουμε το καλλιεργημένο μίσος αιώνων; Μπορούμε να καθαρίσουμε το «τραπέζι» ρίχνοντάς τα όλα στο χρονοντούλαπο της ιστορίας δημιουργώντας χώρο να κτίσουμε σε σωστά θεμέλια το «αύριο»; Το Κυπριακό δεν είναι μια αφηρημένη έννοια χώρου με πράσινες και κόκκινες γραμμές, που θα αλλάζουν χέρια μέσα στους αιώνες με τον Α ή Β τρόπο. Είμαστε εμείς οι ίδιοι. Οι γραμμές που πρέπει να υπερβούμε ή καλύτερα να επουλώσουμε είναι αυτές που χειρουργικά χαράχθηκαν βαθιά μέσα μας από άλλους.

ΣΗΜΕΡΙΝΗ