aixmes.com

ΤΟΥ ΦΡΙΞΟΥ ΔΑΛΙΤΗ

Σήμερα, εκτός απροόπτου βέβαια, σύμφωνα με τις πληροφορίες, τα συνεργεία πιάνουν δουλειά για τα έργα αναστύλωσης στο τέρμα της οδού Λήδρας. Ούτως ώστε να είναι και τεχνικά εφικτό το άνοιγμα της. Ένα θέμα το οποίο έχει αναχθεί σε μείζον ζήτημα, μονοπωλώντας κατά περιόδους της πολιτικής ατζέντας των συζητήσεων.

Η ιστορία του ανοίγματος της οδού Λήδρας, αρχίζει ουσιαστικά από τον Ιούλιο του 2004, όταν στα Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης που είχε υποβάλει η Κυπριακή Κυβέρνηση γινόταν αναφορά για διάνοιξη του δρόμου υπό την προϋπόθεση της απόσυρσης και μετακίνηση όλων των φυλακίων, απαγκίστρωση, αποναρκοθέτηση της περιοχής και επιδιόρθωση των ετοιμόρροπων κτιρίων. Η πρώτη αντίδραση της τουρκοκυπριακής πλευράς ήταν θετική, ωστόσο με τις ενέργειές της, δεν βοηθούσε προς αυτή την κατεύθυνση. Με αποκορύφωμα, την περιβόητη μεταλλική γέφυρα που ξεκινούσε επί της οδού Ερμού και κατέληγε στη Νεκρή Ζώνη για εξυπηρέτηση των σκοπών του τουρκικού στρατού, οι εργασίες για την οποία ξεκίνησαν στις 25 Νοεμβρίου 2005. Μετά και από αντιδράσεις των Ηνωμένων Εθνών και μακρύ έντονο παρασκήνιο μεταξύ του κατοχικού ηγέτη Μεχμέτ Αλί Ταλάτ με το στρατιωτικό καθεστώς της Άγκυρας, στις 9 Ιανουαρίου του 2007, σε μια νέα κίνηση εντυπώσεων, αρχίζουν οι εργασίες κατεδάφισης της. Ακολούθησε δύο μήνες μετά, στις 8 Μαρτίου, το γκρέμισμα του τοίχου στην οδό Λήδρας, σε μια άκρως αιφνιδιαστική κίνηση από μέρους της Κυπριακής Κυβέρνησης. Το ζήτημα μονοπωλεί για ακόμα μια φορά του ενδιαφέροντος. Ωστόσο, το θέμα σκοντάφτει στην άρνηση μετακίνησης του στρατού κατοχής από την περιοχή. Επανέρχεται ξανά πέρσι τον Σεπτέμβριο κατά τη συνάντησή του Προέδρου Παπαδόπουλου με το Γ. Γ των Ηνωμένων Εθνών κ. Μπαν Κι-μουν στη Ν. Υόρκη. Μετά τις Προεδρικές Εκλογές και στο πλαίσιο της νέας διαδικασίας στο Κυπριακό, το άνοιγμα της Λήδρας, επανέρχεται και θεωρείται δεδομένο. Επισημοποιείται μετά την προχθεσινή συνάντηση Χριστόφια- Ταλάτ με τη δήλωση ότι αυτό θα γίνει όταν είναι «τεχνικά εφικτό». Η ιστορία του Μακρύδρομου, μακρά και συνυφασμένη με όλες τις φάσεις του Κυπριακού. Έκλεισε για πρώτη φορά στις δικοινοτικές ταραχές του 1956. Άνοιξε το 1959 με τις Συμφωνίες Ζυρίχης- Λονδίνου. Ξαναέκλεισε το 1963 με τα γνωστά γεγονότα. Το 1968, ανοίγει ένα μικρό παράθυρο με την μερική άρση των περιοριστικών μέτρων, για να κλείσει οριστικά με την τουρκική εισβολή του 1974. Ο συμβολισμός της, ιδιαίτερος και σημαντικός και το άνοιγμά της, ένα θετικό βήμα προς κάθε κατεύθυνση. Τα σημειολογικά σημεία ωστόσο της ενέργειας του ανοίγματος της δεν είναι και η ουσία του προβλήματος της Κύπρου. Όπως, εδώ και 34 χρόνια, το επισημαίνει η επιγραφή στο σημείο που σήμερα βρίσκεται το φυλάκιο της Εθνικής Φρουράς «Λευκωσία, η τελευταία μοιρασμένη πρωτεύουσα στον κόσμο».

ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ