aixmes.com

Του Ανδρέα Χατζηκυριάκου
 

Είναι πραγματικά εντυπωσιακή η αλλαγή του πολιτικού κλίματος από την ημέρα εκλογής του Δημήτρη Χριστόφια. Το τέμπο πλέον το δίνουν οι κήρυκες της επανένωσης, όπως ας πούμε η πλατφόρμα Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων εκπαιδευτικών και όχι οι προασπιστές των εθνικών δικαίων, όπως η Κίνηση Πολιτών, που είχαν τον πρώτο λόγο επί διακυβέρνησης Τάσσου Παπαδόπουλου. Ακόμα και οι συνάξεις των κομμάτων από τις δύο πλευρές στο Λήδρα Πάλας συζητούν πλέον για δικοινοτικές συναυλίες νεολαιών και για κοινές εκδηλώσεις οικογενειών πολιτικών, ενώ λίγους μήνες πριν δεν συμφωνούσαν καν σε κοινό ανακοινωθέν για τη συνάντηση, που να έλεγε κάτι πιο ουσιαστικό από το ότι συναντήθηκαν. Ό,τι και να 'γίνε στη συνάντηση Χριστόφια - Ταλάτ προχθές, το κλίμα αλλάζει και καλά κάνει.Εάν είναι να βρεθεί λύση αυτή θα βρεθεί όταν ο καιρός είναι καλός και όχι μουντός.

Το πόσο σημαντικό είναι το κλίμα πρώτος το αναγνώρισε, το 2004, ο ίδιος ο Χριστόφιας όταν είχε ζητήσει την αναβολή των δημοψηφισμάτων τότε γιατί, όπως είχε πει, το κλίμα που επικρατούσε στην Ελληνοκυπριακή πλευρά δεν επέτρεπε τη νηφάλια συζήτηση και την υπερψήφιση του σχεδίου Ανάν. Το πολιτικό κλίμα είναι λοιπόν τόσο σημαντικό που αναλόγως του ποιος το ορίζει, μπορεί να σχηματίζει την πλειοψηφία υπέρ ή κατά της λύσης. Όσο σημαντικό όμως κι αν είναι το κλίμα, δεν αρκεί - ακόμα κι αν σχηματίζει πλειοψηφικό ρεύμα για λύση - να διασφαλίσει την υλοποίηση επί του εδάφους της λύσης που βρίσκεται στα χαρτιά των συμφωνιών. Και ορισμένα κρίσιμα στοιχεία παραμένουν αναλλοίωτα στην πολιτική ατμόσφαιρα είτε Πρόεδρος είναι ο Χριστόφιας, είτε ο Παπαδόπουλος, είτε ο Κληρίδης. Είτε πρώτο βιολί παίζει η κίνηση για να ανοίξει το οδόφραγμα στη Λήδρας είτε το Παγκύπριο Αντικατοχικό Κίνημα. Ένα κρίσιμο στοιχείο που παραμένει αναλλοίωτο είναι η θεμελιώδης αμφιβολία για τη λύση που πραγματικά θέλουμε. Μια μερίδα, όχι ευκαταφρόνητη, Ελληνοκυπρίων δεν θέλει τη διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία (είτε γνωρίζει είτε όχι τι προνοεί) και μια, ακόμη πιο σημαντική σε μέγεθος μερίδα, δεν γνωρίζει τι ακριβώς σημαίνει διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία, πώς δηλαδή θα λειτουργεί το κράτος μετά από μια τέτοια λύση.

Άστε το χάσμα των γενεών: Αλλιώς φαντάζονται τη λύση οι νέοι (ας πούμε αυτοί που γεννήθηκαν μετά το '74) κι αλλιώς οι μεγαλύτεροι τους. Όσοι σημασία κι αν έχει η επανέναρξη μιας διαδικασίας διαπραγματεύσεων, άλλη τόση - εάν όχι και περισσότερη - έχει η αντιμετώπιση της πραγματικότητας ότι, κάποιοι από 'μας δεν ξέρουν τι λύση θέλουν, κάποιοι άλλοι ξέρουν ότι δεν θέλουν τη διζωνική, δικοινοτική ή ακόμη και την ομοσπονδία και πολλοί από 'μας δεν ξέρουν τι σόι λύση είναι η διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία. Και πώς αντιμετωπίζεις αυτή την πραγματικότητα;

Αρχίζοντας, επιτέλους, να λέμε αλήθειες στον κόσμο. Καλή ώρα όπως την αλήθεια που είπε - και με πολύ ωραίο τρόπο μάλιστα - ο Χριστόφιας τις προάλλες ότι όσοι θα επιστρέψουν στην Κερύνεια θα είναι υπό Τουρκοκυπριακή διοίκηση. Την είπε και δεν έπεσε κεραυνός να τον κάψει. Ομολογουμένως αυτή είναι από τις εύκολες, τις ανώδυνες αλήθειες. Υπάρχουν πολλές άλλες που πρέπει να ειπωθούν, διότι είναι απείρως πιο σημαντικό να καταλήξουμε σε μια λύση στην οποία πιστεύουμε, παρά να σχηματίσουμε μια πλειοψηφία λύσης, η οποία δεν θα γνωρίζει ή δεν θα πιστεύει στη λύση την οποία ψήφισε.

ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ