|
ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΧΑΛΙΚΙΟΠΟΥΛΟΥ
Ονειρεύτηκα το Θωμά. Όχι τον άπιστο. Τον άλλο. Αυτόν που τον
παίρνει η Πρωτοψάλτη και μιλάει. Αλλά εκείνη επιμένει, το χαβά της... "Αν
είσαι σπίτι, τότε ετοιμάσου για Χαβάη. Πάμε κάπου που δεν έχουμε πάει..."
Καλά, σ' όλα τα υπόλοιπα έχουν πάει και τους έμεινε μόνο η Χαβάη; Αλλά κι αυτή,
βρε παιδί μου, τι ξαφνικό κι αυτό! Δεν μπορούσε να του το πει αποβραδίς να προετοιμαστεί
ο άνθρωπος, να ετοιμάσει κάνα σάντουιτς, κάνα ταπεράκι με κεφτέδες η μάνα του;
Να φουσκώσει έστω τη ρόδα; Τι σημαίνει όμως "έλα στη μηχανή ανέβα πάμε
Χαβάη με μια ρόδα"; Την άλλη, πού θα την αφήσουμε; Στη γειτόνισσα μαζί με
το καναρίνι; Ρε μπας και δεν ξέρει το βούρλο ότι η Χαβάη είναι νησί ή μήπως
υπονοεί να ρίξουμε τη ρόδα στη θάλασσα και να πάμε κολυμπώντας; Κι αφού ο Θωμάς
κάπου μιλάει τέλος πάντων, αυτή γιατί επιμένει και κλαίγεται και οδύρεται, σε
ποιον τα λέει; "Τρέξιμο, λογαριασμοί και δουλειά/ άγχος, ακρίβεια, χρέη,
δανεικά/ πάντοτε συνωστισμός μεσ' το τραμ/ και πάντα εκεί το κινητό χτυπά/ να
μαγειρέψεις το πρωί/ να απλώσεις ό,τι έχει πλυθεί/ να σιδερώσεις, να μαζέψεις,
να σκουπίσεις πριν να 'ρθεί/ μετά να πάμε λαϊκή/ κι έπειτα ΟΤΕ, νερό, ΔΕΗ για να
πληρώσω, give me a break..."
Ιδού η λύση: Χαβάη! Θωμά, μην τ' απαντάς, στην έχουμε στημένη, διαφορετικά δεν
τη γλυτώνεις τη Χαβάη. Η Άλκηστις αγόρασε ήδη στρώμα της θάλασσας, μπρατσάκια,
πετσέτες, κρέμες με 30 δείχτη προστασίας και μισή ντουζίνα μαγιό. Μέχρι και
βατραχοπέδιλα πήρε. Τα έφαγε όλα, δεν της έμεινε μία. Προφανώς κανένα ρεύμα
άφησε απλήρωτο και τώρα τρέχει στην τράπεζα, να δει αν έμεινε κανένα εικοσάευρω
στην κάρτα της, αλλά ξέχασε το pin. Δόξα τω Θεώ... Μην της το πεις! Τουλάχιστον
θα έχετε να αγοράσετε ψωμί και καμία ελιά για το υπόλοιπο του μήνα.
Μην τ' απαντάς Θωμά, για το καλό σου. Η Άλκηστις θέλει βόλτες, ταξίδια,
γλυκά, φαγητά, να ξαπλώσει μπρούμυτα στην αμμουδιά, να ανάψει στην παραλία
φωτιά, κολύμπι ωρών στα ρηχά και στα βαθιά, θέλει με τον Enrique Inglesias να
χορέψει la banda, θέλει να μαυρίσει και να μείνει έτσι για πάντα... Ε βέβαια,
αφού μετά θα πουλά πειρατικά cd μαζί με τους Νηγηριανούς, για να ξεχρεώσει την κάρτα,
άστην να μείνει μαύρη.
Θωμά, μην της το απαντάς! Πάλι καμία μαλακία θα σου πει. Τώρα τα τελευταία
χρόνια, όταν στριμώχνεται στο τραμ κι αυτό μπλοκάρει σε καμιά διαδήλωση για το
ασφαλιστικό, ξυπνά μέσα της το ηφαίστειο. Λες αυτό να εννοούσε από τότε; Λες να
μιλούσε για τα ηφαίστεια της Χαβάης; Για καλό και για κακό, πριν γυρίσεις
σπίτι, κατέβα και ξεφούσκωσε τις ρόδες στο παπάκι. Και τις δύο! Να δούμε μετά
με ποια ρόδα θα πάει στη Χαβάη. Θωμά, είσαι σπίτι; Εγώ παίρνω τώρα. Πού αλλού
να είσαι κι εσύ, κατακαημένε... Με 700 ευρώ μισθό το μήνα, ούτε στο
ζαχαροπλαστείο της γειτονιάς για γαλακτομπούρεκο δεν σε παίρνει να πας.
"Τρέξιμο, λογαριασμοί και δουλειά/ άγχος, ακρίβεια, χρέη, δανεικά".
Ούτε για "στεγαστικό δάνειο" δεν είσαι. Στην ψάθα σε βλέπω να
πεθαίνεις, με 300 ευρώ σύνταξη το μήνα. Αν την προλάβεις κι αυτή, γιατί μέχρι
τότε η ηλικία συνταξιοδότησης θα έχει πατήσει τα 75. Ψαχουλεύεις κάτι τελευταία
ευρώ που σου έμειναν στην τσέπη. Τα στριφογυρίζεις, κορόνα ή γράμματα... Χαβάη
ή ζαχαροπλαστείο; Χαζεύεις τον ακάλυπτο και προσπαθείς να θυμηθείς το pin της
κάρτας σου. Τι να το κάνεις κι αυτό δηλαδή; Φουλαρισμένη την έχεις και τώρα
προσπαθείς κάθε μήνα να πληρώσεις τη δόση, μαζί με το δόση για το παπάκι. Θωμά,
είσαι σπίτι; Σήκωσέ το να σου πω και τώρα τελευταία όλο στον ύπνο μου σε βλέπω.
Κάτι όνειρα μισοφαγωμένα, σαν μπαγιάτικη τυρόπιτα. Κάτι όνειρα ιδρωμένα, αδιέξοδα.
Όλη μέρα τρέχουν, στη δουλειά, στα σούπερ- μάρκετ, στις τράπεζες, στα
πεζοδρόμια και το βράδυ αποβλακωμένα τουμπάρουν τα βλέφαρα μπροστά στους
μαϊντανούς και τα παπαγαλάκια της τηλεόρασης. Κι ύστερα έρχονται κάτι παιδιά,
απ' αυτά που λέγαμε, τα παιδιά των παιδιών του Πολυτεχνείου, με πανό και
συνθήματα και τα ματ με δακρυγόνα και γκλοπς τους την πέφτουν και τα σαπίζουν
στο ξύλο.
Θωμά, είσαι σπίτι; Καμιά φορά σε θυμάμαι, 3 του Σεπτέμβρη, πιτσιρικάς, να
περνάς. Κι η Αλκηστις με το μαλλί κατσαρωτό και φουντωμένο κι ένα τσίτι
φουστάνι ανοιξιάτικο.
Γι αυτό σου λέω, μην το απαντήσεις. Εκτός κι αν πιστεύεις όπως η Αλκηστις πως
μπορείς να πας Χαβάη με μια ρόδα και με 700 ευρώ μισθό.
Αν δεν σε έπεισα, μπες στο bloqspot του Πιτσιρίκου, της τα χώνει κι αυτός γερά.
"Θα σε ξανάβρω στη Χαβάη/ με το διθέσιο να περνάς/ κι άμα σου χώσω καμιά
μπούφλα/ είν' για το δάνειο που χρωστάς."
ΠΟΛΙΤΗΣ
|
