«Τοπικό πάχος», δήλωσε με
στόμφο για την ανακάλυψή της η υπεύθυνη στο ινστιτούτο αισθητικής... Και τι
είχα ζητήσει η δόλια;
Να μου αλλάξουν τις
θεραπείες σώματος, τις οποίες αποφάσισα να πάρω απλώς και μόνο για να κάνω ένα
δώρο στον εαυτό μου όπως όλες οι γυναίκες της εποχής μας, με θεραπείες προσώπου
γιατί τελικά ποτέ δεν αξιοποίησα. Έκανα και το λάθος και τις πλήρωσα
προκαταβολικά... Πέντε έξι που έμεναν τουλάχιστον να τις αξιοποιήσω για το
καλύτερο. Να μην πάνε χαμένα τα χρήματα που έκανα ιδρώτα να κερδίσω περνώντας
ώρες και ώρες μπροστά στον υπολογιστή μου. Κατά πως μου φαίνεται με ιδρώτα
κερδίζεται και η ευεξία και το καλογυμνασμένο σώμα, αλλά εμείς μάθαμε στα
εύκολα. Όση δουλειά κι αν κάνουν τα μηχανήματα που τσιμπάνε τους μύες για να
γίνουν πιο αδύνατοι και πιο σφριγηλοί ενώ εσύ διαβάζεις τα νέα των σταρς στα
περιοδικά ή συζητάς περί ανέμων και υδάτων με την πλαδαρή κυρία στο διπλανό
μηχάνημα...
Αλλά είχε και
συνέχεια το κατηγορητήριο. «Πρέπει να κόψει μέση! Δεν έχει μέση. Κι αυτά τα
ψωμάκια που θυμίζουν αντρικό σώμα πρέπει να φύγουν»! Όλα κι όλα πενήντα κιλά
είχα. Θέλαμε να μου τα φάνε κι αυτά να μείνω μια ξερακιανή διότι όπως
αποφάνθηκε θα είχα τότε το τέλειο σώμα!
Κι εγώ έπεσα απ’ τα
σύννεφα απ’ τις διαπιστώσεις της παχιάς πωλήτριας, γιατί περί πωλήτριας
επρόκειτο με όλη τη σημασία της λέξης, γιατί ένιωθα μια χαρά με το σώμα μου.
Ντε και καλά ήθελε να μου αφαιρέσει ότι πιο sexy είχα στο σώμα μου για να πάρει
τα ποσοστά της.
«Όλα κι όλα κυρία
μου, αλλά ποτέ δεν έκοβα μέση»...
«Ε, πρέπει να
κόψεις».
«Γιατί που ζούμε,
στην εποχή της Σκάρλετ Ο Χάρα που οι καημένες δένονταν μες τους στενούς
κορσέδες και δεν ανέπνεαν»;
Πρέπει να κόψω μέση
λοιπόν γιατί το καλούπι έτσι το έκοψε ο θεός της εποχής μας.
Με κοίταζε
σαστισμένη.
«Τα ψωμάκια μου τα
θέλω, κυρία μου».
Μου χαμογέλασε
υποτιμητικά... «Να τα κάνεις τι;»
«Καλά μωρή, εσένα ο
άντρας σου, τι πιάνει όταν σ’ αγγίζει»;
Τι να κάθομαι φυσικά
τώρα να συζητώ με μια ανέραστη που αποφάσισε να πουλάει μούρη. Δεν είδα πάντως
την περιφέρειά της, αλλά κατά που μου φάνηκε μόνο κακίες για τους άλλους
εκτόξευε.
Ούτε που να ήμουνα
γλυπτό, αλήθεια. Ένα χονδροκομμένο κομμάτι λάσπης που θα το έπαιρνε και θα το
λάξευε και θα το έφτιαχνε όπως η ίδια γούσταρε. Όμως δεν έκρυβαν καμία
καλλιτεχνική φύση ούτε τα παχυλά χέρια που κτύπαγαν με μανία τα πλήκτρα για να
μου πουν τις θεραπείες που έπρεπε μα ακολουθήσω και τα χρήματα που έπρεπε να
καταθέσω στον λογαριασμό της, διαφορετικά θα γερνούσα και δεν θα βλεπόμουνα και
δεν θα έβγαινα ποτέ στις παραλίες... Αν όμως η ίδια έπαιρνε τον κασμά και
κτυπούσε τα ψωμάκια, τα αγαπημένα μου ψωμάκια που όλοι λάτρεψαν και με έκαναν
να τα αγαπήσω θα μου χάριζε χρόνο ζωής. Και βεβαίως θα έκοβε απ’ το υπόλοιπο
σώμα και το γλυπτό θα έμενε τελικά γυμνό... Σκεφτείτε τώρα την Αφροδίτη χωρίς
ψωμάκια. Μπορείτε να την φανταστείτε; Αυτή είναι η μεσογειακή φύση μας
κορίτσια. Και δεν ξεκόβεται όσο κι αν προσπαθείτε να την ξεφορτωθείτε για να
γίνεται μια Adriana ή μια Claudia...
ΜΟΙΡΑ
|