aixmes.com

«Σ’ αυτόν τον ένα χρόνο, η Αρτέμιδα δεν στριμώχτηκε στην κυπριακή γραφειοκρατία, δεν είχε θέατρο (ευτυχώς) για να ανακατασκευαστεί, δεν είχε (διπλό ευτύχημα) μπάρμπα στη Λευκωσία...»

Του Γιώργου Αγαπίου

ΣΤΗΝ Αρτέμιδα μας ευγνωμονούν.  Ο καρπός που φυτέψαμε πριν από ένα χρόνο δεν μαράθηκε, δεν ξεχάστηκε. Ποτίστηκε, προσέχτηκε, έβγαλε ρίζες, κλαδιά, φυλλώματα. Πρόσφερε στους ανθρώπους που έζησαν το θάνατο, τον ίσκιο της ζωής.

Θα μπορούσε την Αρτέμιδα να την λένε Μάκιστο, Παλαιοχώρι, Χρυσοχώρι, Λέπρεο, Σμέρνα… Γειτονικά χωριά από τα οποία πέρασε ο πύρινος όλεθρος του περσινού Αυγούστου. Στην Αρτέμιδα όμως έλαχε ο κλήρος μετά την απόφαση, στις 29 Αυγούστου, της κυπριακής κυβέρνησης:  Ανάδοχος του μαρτυρικού χωριού  η Κυπριακή Δημοκρατία. Με χρήματα απ’ τους εράνους, απ’ τους ανθρώπους που απλόχερα  έδιδαν τις συντάξεις τους, με χρήματα από το κοινό ταμείο. Για να ξαναχτιστεί (και αυτό) το χωριό.

Από τότε, έχει περάσει σχεδόν ένας χρόνος. Σ’ αυτόν τον ένα χρόνο, η Αρτέμιδα δεν στριμώχτηκε στην κυπριακή γραφειοκρατία, την ανοργανωσιά που διέπει τα καθ’ ημάς, τα φανταχτερά πασαλείματα, τα πρόχειρα μπαλώματα, δεν είχε την τύχη πολλών άλλων ντόπιων υποσχέσεων (και δεσμεύσεων), δεν υπέπεσε σε κανά πρόγραμμα λιτότητας και περισυλλογής, δεν είχε θέατρο (ευτυχώς) για να ανακατασκευαστεί, δεν είχε (διπλό ευτύχημα) μπάρμπα στη Λευκωσία...

Επί του πρακτέου, στην Αρτέμιδα είχαν ανάγκη από πολύ απλά πράγματα. Ένα σχολείο, μια πλατεία, μερικές δοκούς σε μισο-καταστραμένα κτίσματα, καινούργια σπίτια, λίγα δέντρα… Τίποτα το αξεπέραστο για τη μηχανική επιστήμη και την ανθρώπινη λογική.

Πριν όμως απ’ όλα αυτά, προτού καν χτιστεί το πρώτο τούβλο, είχαν ανάγκη από στηρίγματα. Γερές δοκούς που να αντέξουν τον αβάσταχτο πόνο. Είχαν ανάγκη να νιώσουν πως δεν είναι μόνοι, πως τους γνοιάζονται και τους συμπαραστέκονται, όχι από συμπόνοια, αλλά από μια αδιόρατη αίσθηση καθήκοντος, προσφοράς και αλληλεγγύης.

Μετά που μπήκαν τα πρώτα θεμέλια, προχώρησαν στα υπόλοιπα: το πήγαινε-έλα μηχανικών,  το συνεχές ενδιαφέρον από την «κεντρική» εξουσία, οι επισκέψεις επισήμων, ο προγραμματισμός, οι εργασίες, τα (πρώτα μετρήσιμα) έργα. 

Γι’ όλα αυτά –και κυρίως επειδή αποδείχθηκε ότι όταν υπάρχει θέληση και προγραμματισμός, υπάρχει και (σοβαρό) κυπριακό κράτος–, οι ημεδαποί πρέπει να ευγνωμονούν το χωριό Κουμουθέκρα, όπως λένε την Αρτέμιδα στη γλώσσα τους οι ντόπιοι.

Αυτό το ηλεκτρονικό μήνυμα προστατεύεται από spam bots, θα πρέπει να έχετε ενεργοποιημένη τη Javascript για να το δείτε

υγ: Θα μπορούσε την Αρτέμιδα να την λένε Σαϊττά, Αμίαντο, Λύμπια, Χοιροκοιτία, Ξυλοφάγου…