Το εύλογο και λογικό ερώτημα πριν την απόφαση του Δικαστηρίου, ήταν σε ποιο βαθμό οι τρεις δικαστές, οι εξ οφίκιο αυθεντίες σε νομικά ζητήματα, θα εξαντλούσαν την αυστηρότητα που τους παρέχουν οι συμβάσεις της Δικαιοσύνης στην υπόθεση του ξυλοδαρμού των δύο φοιτητών.
Ζητούμενο φυσικά δεν ήταν η εξόντωση των κατηγορούμενων, ούτε και ο διασυρμός τους. Κυρίαρχο ζητούμενο ήταν η παραδειγματική τιμωρία μιας βάναυσης πράξης.
Στη ζυγαριά, υπήρχε (μόνο) το μέτρο του καλού και του κακού. Τόσο απλά. Ή απλούστερα, «οι νόμοι συνοψίζονται σε μια εύκολη περίληψη, κατανοητή και για την ενδεέστερη νοημοσύνη: μην κάνεις στους άλλους ό,τι δεν θα έκανες στον εαυτό σου». Από εκεί και πέρα, εναπόκειται στις δικαστικές αυθεντίες να τοποθετήσουν τα κατάλληλα βάρη στη ζυγαριά της Δικαιοσύνης. Να εξαντλήσουν την επιείκεια ή την αυστηρότητα τους, έχοντας κατά νου και το πνεύμα του νόμου. Γιατί κανένας νόμος δεν είναι υπεράνω της Λογικής. Και ευτυχώς, ο κοινός νους δεν είναι προνόμιο καμιάς αυθεντίας και ούτε μπορεί (ξανά ευτυχώς) να αποτυπωθεί στο γράμμα του νόμου.
>> Η προχθεσινή απόφαση των δικαστών όμως έρχεται σε ρήξη με τη Λογική. Αποτελεί, στην πράξη, βάναυση κακοποίηση της Λογικής. Ωθεί την κοινωνία των πολιτών σε ένα διαρκή εμφύλιο πόλεμο με τους φύλακες και (χειρότερα) με τους θεσμούς. Ανοίγει την πόρτα σε ένα φαύλο κύκλο αμφισβήτησης της Δικαιοσύνης, ενός από τους ελάχιστους θεσμούς στους οποίους οι πολίτες είχαν τυφλή εμπιστοσύνη, καθώς αυτός αποτελούσε εκ των πραγμάτων, το έσχατο οχυρό τους έναντι της κρατικής αυθαιρεσίας και της «κρατικής τρομοκρατίας». Δυστυχώς διαψεύστηκαν. Κλονίστηκε η πίστη των πολιτών έναντι των θεσμών.
ΤΟΥΣ προκαλεί (όχι αδίκως) τρόμο μόνο και μόνο η ιδέα ότι σε μια παρόμοια δίκη, θα πρέπει να αποδείξουν ότι δεν είναι ελέφαντες για να βρουν το δίκιο τους. Προκαλεί τρόμο όταν δικαστικές αυθεντίες καταπίνουν αβρόχοις ποσοί τον άγριο ξυλοδαρμό ανθρώπων δεμένων χειροπόδαρα και διυλίζουν δευτερευούσης ουσίας ζητήματα, για να καταλήξουν σε μια απόφαση που (κραυγαλέα) αντιφάσκει με τα γεγονότα.Προκαλεί τρόμο όταν οι δικαστικές αυθεντίες έχοντας ενώπιον τους τέτοιο και τόσο πλήθος στοιχείων και ντοκουμέντων, αφήνουν το έγκλημα ατιμώρητο. Και προκαλεί μεγαλύτερο τρόμο όταν αυτές οι αυθεντίες, έχοντας γνώση των γεγονότων, αναγνωρίζουν το μέγεθος του εγκλήματος, αλλά κυνηγούν φαντάσματα: «υπήρξε κακοποίηση σε βάρος των δύο παραπονουμένων τέτοιας μορφής η οποία να εμπίμπτει στο αδίκημα της σκληρής απάνθρωπης ή εξευτελιστικής μεταχείρισης. Το ζητούμενο όμως που ήταν η διαπίστωση της ταυτότητας των δραστών δεν κατέστη δυνατόν να αποδειχθεί...».
>> ΥΓ: Πως να μην τρομοκρατηθεί η Κοινή Γνώμη όταν σε μια τέτοια υπόθεση, η απόφαση αντιφάσκει με τα γεγονότα; Τι θα γίνει αύριο-μεθαύριο όταν ενώπιον της Δικαιοσύνης αχθεί μια πιο δύσκολη και πιο περίπλοκη υπόθεση όπως είναι η τραγωδία της Ήλιος;
|