aixmes.com

ΗΡΕΜΙΑ, αυτοσυγκράτηση και αυτοέλεγχο συστήνουν τις τελευταίες μέρες πολιτικοί αξιωματούχοι και δικηγόροι σε μια προσπάθεια να συγκρατήσουν τον κόσμο μετά την ακραία απόφαση του Μόνιμου Κακουργιοδικείου στην υπόθεση βασανισμού των δύο φοιτητών. Σε ποιους άραγε απευθύνονται;

Αφού αυτές τις αρετές επέδειξε σε βαθμό... κακουργήματος η μεγάλη σιωπηλή πλειοψηφία του κόσμου. Λίγοι, πολύ λίγοι ήταν αυτοί που συγκεντρώθηκαν το μεσημέρι της Παρασκευής έξω από το Δικαστήριο. Λιγότεροι, ελάχιστοι, ήταν εκείνοι που πραγματοποίησαν την αυθόρμητη εκδήλωση διαμαρτυρίας το Σάββατο στους δρόμους της Λευκωσίας. Δυο-τρεις είναι αυτοί που ξεπέρασαν τα όρια και έριξαν μαύρη μπογιά στα δικαστήρια. Η μεγάλη πλειοψηφία διαμαρτυρήθηκε από τον... καναπέ ή εξάντλησε την οργή της στις... κατ' ιδίαν συναντήσεις. Απλά και αθόρυβα. Επιδεικνύοντας την απαραίτητη "ηρεμία και αυτοσυγκράτηση", όπως ήταν οι -εκ των υστερών- οδηγίες των ταγών. 

Τόση ήταν η... ηρεμία που όταν η ρεπορτέρ του "Φ" πήγε την περασμένη Παρασκεύη στο Πανεπιστήμιο -όταν δηλαδή κόχλαζε το καζάνι των αντιδράσεων- και ρωτούσε νέους ανθρώπους για την υπόθεση, η μεγάλη πλειοψηφία είτε φοβήθηκε να πει επώνυμα της γνώμη της, είτε αδιαφόρησε. Δεν υπήρχε, βλέπετε, ντιρεκτίβα από κομματική νεολαία, ούτε έμμισθος με ντουτούκα για να καθοδηγεί τους "οργισμένους" νέους. Τι να την κάνεις όμως τέτοια νεολαία; Τι να την κάνεις όταν άγεται και φέρεται κατά τις ορέξεις των ταγών; Τι να κάνεις την "οργή των πολιτών" όταν φωνασκούν ιδιωτικώς και στρουθοκαμηλίζουν δημοσίως, όταν χρησιμοποιούν τις όμορφες λέξεις των ταγών σαν φύλλο συκής για να κρύψουν τη δική τους παθητική στάση;

  Χίλιες φορές καλύτερα να πηγαίνουν με σφυρίχτρες έξω από τα δικαστήρια, χίλιες φορές καλύτερα να διαμαρτύρονται για την αδικία, την ατιμωρησία και το καθεστώς τρόμου. Χίλιες φορές καλύτερα να ξεσηκώνονται, παρά αυτή η σιωπή, αυτή η εκκωφαντική σιωπή. Αυτός ο ωχαδελφισμός που ανέχεται, τρέφει και συντηρεί τις κακοποιήσεις πολιτών και την παθητική αποδοχή του νόμου του ισχυρού. 

Όσο ακραίες και ανεπίτρεπτες πράξεις είναι ο βανδαλισμός των δικαστηρίων και οι σεξιστικοί χαρακτηρισμοί, εξίσου ακραίο, αλλά ίσως χειρότερης μορφής, είναι η αυτοφίμωση και αυτολογοκρισία της μεγάλης μάζας του κόσμου, ιδιαίτερα της δήθεν πιο δυναμικής, εκείνης που εξ ορισμού ήταν ανεξάρτητη.

ΥΓ: Εν τάχει, απλώς μια σημείωση για τα κοινότυπα και... αυτονόητα της λογικής: Ο σεβασμός κερδίζεται, δεν επιβάλλεται. Άλλο οχλοκρατία, άλλο διαμαρτυρία. Άλλο δικαιοσύνη, άλλο τυπολατρία.