aixmes - Ο φερετζές της Συγκλήτου

Ο φερετζές της Συγκλήτου

29.06.09

Τι σόι ακαδημαϊκή ελευθερία και ακαδημαϊκή αυτονομία λογίζεται αυτή; Ποια είναι η «σύγχρονη τάση» που επικαλείται μια χούφτα συγκλητικών του Πανεπιστημίου Κύπρου για να παγιδεύσει τους (κοινοβουλευτικούς) θεσμούς, υπονομεύοντας (την αδήριτη ανάγκη για ομαλή) συνεργασία με τους καθηγητές; Ποιο είναι τέλος πάντων αυτό το μείζον ακαδημαϊκό διακύβευμα, για το οποίο μάχονται υπέρ πάντων οι συγκλητικοί;

Αν θα εισαχθούν (για πρώτη φορά φέτος) ακόμα «50 ή 100 μαθητές», με το «σύστημα των διεθνών εξετάσεων»; Αυτό είναι «το διακυβεύμα»; Γι’ αυτό προβάλλεται ως (ωτ)ασπίδα η ακαδημαϊκή ανεξαρτησία;
Μα η ακαδημαϊκή ελευθερία δεν είναι κάτι αόριστο και ασαφές. Δεν είναι παντιέρα που μπορούν να τη σηκώνουν όποτε επιθυμούν (ή όποτε βολεύει) οι συγκλητικοί για να απαντήσουν στην κριτική. Δεν μπορεί να χρησιμοποιείται ως φύλλο συκής στον αυταρχισμό τους. Δεν μπορεί να συγκαλύπτει το αλαζονικό ύφος και το ήθος μιας απόφασης. Δεν είναι, τέλος πάντων, ένας ζουρλομανδύας των πεπλανημένων μαζών, βουλευτών και καθηγητών. Η πανεπιστημιακή ελευθερία δεν σημαίνει πανεπιστημιακή ασυδοσία και φασιστικούς αφορισμούς. Υποδεικνύοντας στους αδαείς φωνασκούντες ότι ««το Πανεπιστήμιο θα ασκήσει το δικαίωμα που απορρέει από την αυτονομία του και θα εφαρμόσει τα συμφωνηθέντα. Δεν χρειάζεται άλλη αναβολή», όπως μας είπε ο πρύτανης.
Ξεχνώντας ότι οι συγκλητικοί δεν ζουν σε γυάλινα ιδρύματα για να αποφασίζουν ό,τι τους καπνίσει, χωρίς να λογαριάζουν τις κοινωνικές αναταράξεις. Και πολύ περισσότερο, να αποφασίζουν χωρίς να μετρούν τις ομόφωνες εκκλήσεις, τα δημόσια παρακάλια των εκπροσώπων του κοινωνικού συνόλου. Ακόμα και εκείνοι που τάχθηκαν στο πλευρό τους για τις διεθνείς εξετάσεις, τους παρακαλούσαν για μέρες να επιδείξουν πνεύμα συναίνεσης και να μην σύρουν (αυτή τη φορά ΜΟΝΟ με δική τους καθαρά υπαιτιότητα) την Παιδεία στη δίνη της (πολιτικής, εκπαιδευτικής και, εσχάτως, νομικίστικης) αντιπαράθεσης.
Η απόφαση της Συγκλήτου δεν είναι το φάρμακο για τα νεο-ανακαλυφθέντα «μεταποικιοκρατικά σύνδρομα» των Κυπρίων. Ούτε είναι ζητήματα υψηλής ψυχολογικής ανάλυσης και αόριστων φροϋδικών συμπλεγμάτων μιας κοινωνίας. Αυτά είναι, στην πράξη, αποικιοκρατικές πρακτικές και συγκλητικός φασισμός. Είναι μάθημα δικτατορίας μιας μειοψηφίας που πιστεύει ότι κατέχει αλάθητο του Πάπα και ότι η άποψη της είναι ευαγγέλιο (με ξένα κόλλυβα), έχοντας παραπλεύρως ένα υπουργό Παιδείας να συμπεριφέρεται ως Πόντιος Πιλάτος. Τέτοιου είδους ενέργειες είναι ένας ξεκάθαρος διασυρμός του αναφαίρετου δικαιώματος του Πανεπιστημίου ΚΥΠΡΟΥ να κάνει τις ΔΙΚΕΣ του εξετάσεις, να θεσπίσει τα δικά του κριτήρια, να θέσει τον ακαδημαϊκό πήχη στο ύψος που επιθυμεί.
Και στο κάτω-κάτω αν θέλουμε ένα νεοταξικό, νεοφιλελεύθερο πανεπιστήμιο ας κουβαλήσουμε καθηγητές από τη (πάλαι ποτέ Μεγάλη) Βρετανία να μας διδάξουν πρώτα-πρώτα πώς να ξετινάξουμε τα «μετα-αποικιοκρατικά σύνδρομα» που μας βασανίζουν.
Την ίδια ώρα όμως, όπως έλεγε στον «Φιλελεύθερο» πριν δέκα μέρες ο καθηγητής Ανδρέας Καζαμίας, επικεφαλής της επιτροπής των σοφών για την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, άλλα πρέπει να είναι τα κριτήρια μας αν θέλουμε «ένα σχολείο, όχι της οικονομίας της αγοράς, αλλά της αγοράς του δήμου». Και «οπωσδήποτε κάτι τέτοιο δεν συνάδει με τα GCΕ».
Οι συγκλητικοί όμως προφανώς ξέρουν καλύτερα απ’ όλους ποιο είναι το συμφέρον της κοινωνίας μας.

ΥΓ: Αυτή δεν είναι «ακαδημαϊκή ελευθερία». Είναι ελευθερία με φερετζέ GCE.