aixmes - Αυτοί δεν φταίνε σε τίποτα;

Αυτοί δεν φταίνε σε τίποτα;

14.07.09

Η ατζέντα της επικαιρότητας, πολλές φορές, είναι όπως το μετεωρολογικό δελτίο. Προβλέπονται βροχές και έρχεται καύσωνας. Ξεκινά το ρεπορτάζ για τα κρούσματα γρίπης και καταλήγει στις ελλείψεις του νοσηλευτικού προσωπικού. Αρχίζεις να ψάχνεις για το μπάχαλο στις Πρώτες Βοήθειες και προκύπτει θέμα για τα σχέδια υπηρεσίας των γιατρών. Εξετάζεις την κόντρα για τα GCE και φθάνεις στο όριο αφυπηρέτησης των καθηγητών. Με τέτοιο κράτος δεν μπορούν να γίνουν ασφαλείς προβλέψεις. Είναι πολλές οι ασταθείς «καιρικές συνθήκες».

Έχουν κάθε δίκαιο οι Φλουρέντζου, Σταύρου, Σεμελίδου, Χατζηπέτρου και άλλοι συνδικαλιστές του (ημι)δημόσιου τομέα, να διαμαρτύρονται, να φωνάζουν και να διεκδικούν. Για τις ελλείψεις στα νοσοκομεία, για την προβληματική δημόσια εκπαίδευση, για τις δυσκολίες που υπάρχουν στην κρατική μηχανή, για τις υποσχέσεις των υπουργών που δεν τηρούνται και τα λοιπά, και τα λοιπά. Έχουν όλο το δίκαιο με το μέρος τους.

Μόνο που θα περιμέναμε να διαμαρτύρονται και για τις άλλες στρεβλές και περίεργες καταστάσεις που συμβαίνουν. Για παράδειγμα: γιατροί είναι που παίρνουν φακελάκια, γιατροί είναι που εμπλέκονται σε ύποπτα πάρε-δώσε με γηροκομεία, «εξαίρετοι» δημόσιοι υπάλληλοι είναι που ξεσκονίζουν τα γραφεία τους και ταλαιπωρούν πολίτες, καθηγητές είναι που διδάσκουν τα Νέα Ελληνικά στα σχολεία, καθηγητές είναι που παρανομούν με φροντιστήρια, νοσηλευτές είναι που συμπεριφέρονται αγενέστατα σε ασθενείς, δημόσιοι υπάλληλοι είναι που αρνούνται να μεταταχθούν εκεί όπου υπάρχουν ανάγκες, στελέχη της ΑΗΚ είναι που λαμβάνουν τις φουσκωμένες αφυπηρετήσεις, νεοπροσληφθέντες χωρίς πείρα είναι που πληρώνονται τρεις και τέσσερις φορές περισσότερα από τον ιδιωτικό τομέα... Ίσως για όλα τούτα να φταίει ο… Χατζηπετρής. Δεν διαφωνώ. Δεν μπορούμε όμως να τα φορτώνουμε όλα στον «Χατζηπετρή». Δεν είναι δα και ο Σίσυφος.

Κοντολογίς, οι εργαζόμενοι στο δημόσιο τομέα φέρουν ένα «άλφα» μερίδιο ευθύνης για την τρομακτικές αδυναμίες και τα κενά του δημοσίου τομέα. Αποτελούν μέρος του προβλήματος. Άρα αποτελούν και μέρος της λύσης. ΥΓ: Σε ειδικές περιπτώσεις –όπως λόγου χάρη με τη πανδημία της γρίπης- είναι λογικό ότι όλοι θα εργαστούν παραπάνω, θα κουραστούν περισσότερο και θα υπάρξουν μεγαλύτερες τριβές. Τα προβλήματα δεν θα μπορούν να σκεπαστούν κάτω από το χαλί. Σε συνθήκες κρίσης οι εργαζόμενοι θα κληθούν να υπερβάλλουν ευατόν για να τα βγάλουν πέρα. Αυτές όμως οι «καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης» δεν είναι ο κανόνας. Δεν είναι η μεζούρα με την οποία θα μετρήσουμε τις προσλήψεις και τις ανάγκες μας. Είναι σαν τεστ κοπώσεως για τις αντοχές και τις ικανότητες του συστήματος. Όχι όμως το μέτρο για τις ανάγκες του συστήματος.