aixmes.com

Μπαν Κι Μουν, Χίλαρι Κλίντον, Γκόρντον Μπράουν, Μπαρόζο… Νταβούτογλου. Όλοι αυτοί πρέπει να πιστεύουν ότι υπάρχει “δυναμική λύσης” στο Κυπριακό μέσα από τις συνομιλίες Χριστόφια - Ταλάτ.

Τώρα αν εμείς δεν βλέπουμε τίποτα από όλα αυτά που βλέπει ο κ. Ντάουνερ και δεν έχουμε καταλάβει τι μεγάλη πρόοδος συντελείται στις δικοινοτικές συνομιλίες, μάλλον θα πρέπει να πάμε σε οφθαλμίατρο για τα μάτια μας και σε ψυχίατρο για τας φρένας μας. Ή καλύτερα θα πρέπει να περιμένουμε να μας εξηγήσει η τριμερής συγκυβέρνηση πώς “με την πολιτική που εφαρμόζουμε βγάλαμε την Κύπρο από τη γωνιά”, όπως… πανηγύριζε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Στέφανος Στεφάνου πριν από μόλις δύο μήνες (στις 29 Νοεμβρίου 2009). Αυτά μας έλεγε η κυβερνητική προπαγάνδα, προτού ο (κατά τα άλλα) “φίλος και σύντροφος” Ταλάτ ενεργήσει ως μισταρκός του Νταβούτογλου και καταθέσει τις -σύμφωνα και με τον κ. Άντρο Κυπριανού- “απαράδεκτες θέσεις” του. Δεν ήταν η πρώτη φορά. Προφανώς δεν θα είναι και η τελευταία φορά που ο Ταλάτ θα καταθέσει προτάσεις που δεν στηρίζονται στη “βάση λύσης πάνω στην οποία θα διαπραγματεύονται οι δύο ηγέτες”. Μιλούμε για την ίδια “βάση λύσης” που υποτίθεται ότι είχε ξεκαθαρίσει ο πρόεδρος Χριστόφιας πριν από 18 μήνες, άμα την έναρξη των δικοινοτικών συνομιλίων. Αυτά διατυμπάνιζε μέχρι πριν λίγους μήνες ο Άντρος Κυπριανού στην Κεντρική Επιτροπή του ΑΚΕΛ.

Εάν όμως το “πλαίσιο λύσης” είναι τόσο ξεκάθαρο, πώς γίνεται ο Ταλάτ να κάνει του κεφαλιού του και ο “διεθνής παράγοντας” να βλέπει πρόοδο; Πώς γίνεται να μιλούμε εμείς για “απαράδεκτες θέσεις” και οι ξένοι να μας ενθαρρύνουν να συνεχίσουμε τις συνομιλίες;

Αυτό όμως είναι το μεγάλο “επίτευγμα” της διεθνούς κινητικότητας και της “πολυεπίπεδης εξωτερικής πολιτικής” της κυπριακής κυβέρνησης. Μέχρι εδώ μας έφεραν οι συνεχείς υποχωρήσεις και η εμμονή σε μια μονοσήμαντη στρατηγική. Εδώ μας έφεραν τα μπαλόνια και η προπαγάνδα. Μπορεί να πανηγυρίζουμε ότι στριμώξαμε την Τουρκία ή ότι «θριάμβευσε» η κυπριακή διπλωματία στις Βρυξέλλες, αλλά η πραγματικότητα που διαμορφώνεται ενώπιόν μας καθημερινά, είναι εντελώς διαφορετική από αυτή που μας υποσχέθηκαν οι ημεδαποί προφήτες. Οδηγούμασε με μαθηματική ακρίβεια σε ένα αδιέξοδο χειρότερο του σχεδίου Ανάν και οι ξένοι καλλιεργούν “κουλτούρα λύσης”!

Καταθέτει ο Ταλάτ διχοτομικές θέσεις και η υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ εύχεται (σύμφωνα με την επίσημη ενημέρωση) «να υπάρξει αμοιβαία καλή θέληση ώστε να υπάρξουν αποτελέσματα από τη διαδικασία των εντατικών διαβουλεύσεων». Ανοίγει η Λήδρας και ο Μπαρόζο βλέπει ένα «πολλά υποσχόμενο βήμα για τη λύση». Παραχωρούμε εκ περιτροπής προεδρία και 50.000 εποίκους, αλλά ο Γκόρντον Μπράουν μάς υποδεικνύει μέσω της Χαραυγής ότι «θα απαιτηθούν δύσκολοι συμβιβασμοί ούτως ώστε να εξισορροπηθούν τα συμφέροντα και των δύο κοινοτήτων». Και φτάσαμε σήμερα η κατοχική Τουρκία να καλεί το γενικό γραμματέα του ΟΗΕ να έλθει στην Κύπρο για να «συμμετάσχει στιςσυνομιλίες»! Ε, τώρα που μπήκαν “με τις ποΐνες μες στα ρούχα”, να δούμε πώς θα ξεμπερδέψουμε!

Η προπαγάνδα και οι ευθύνες

ΑΣΦΑΛΩΣ και δεν μπορεί να βαρύνεται η δική μας πλευρά γιατί ο κ. Ταλάτ κινείται έξω «από το γράμμα και το πνεύμα των συνομιλιών». Ούτε μπορεί για τις θέσεις Ταλάτ, να κατηγορείται ο Πρόεδρος ότι επιδιώκει «απαράδεκτη λύση». Αυτά είναι αστεία πράγματα, χρήσιμα όμως για την κομματική προπαγάνδα και για το πλύσιμο εγκεφάλων.  Η συγκυβέρνηση όμως (στο σύνολό της) φέρει βαρύτατες ευθύνες γιατί αυτός που στριμώχθηκε στη γωνιά δεν είναι η Τουρκία, ούτε καν ο Ταλάτ, αλλά η δική μας υπερφίαλη στρατηγική.