aixmes - Μνημόνιο ή θάνατος;

Μνημόνιο ή θάνατος;

20.02.12

Η Ελλάδα προτού καταλήξει στο χθεσινό εφιαλτικό δίλημμα, είχε ήδη χρεοκοπήσει. Είχε χρεοκοπήσει ηθικά και πολιτικά. Η χθεσινή ψηφοφορία-θρίλερ στη Βουλή των Ελλήνων για την (επίσημη ή ανεπίσημη) πτώχευση της χώρας δεν ήταν το αποτέλεσμα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης ή των διαβουλεύσεων με τους (σκληρούς και απάνθρωπους σε πολλές περιπτώσεις) δανειστές. Ήταν η τραγική κατάληξη μιας λανθασμένης πλεύσης δεκαετιών. Το κρατικοδίαιτο μοντέλο διακυβέρνησης, το πελατειακό σύστημα, ο ασύδοτος υπερδανεισμός, η λεηλάτηση πολύτιμων αναπτυξιακών πόρων, οι τυφλές επιδοτήσεις, η «δημιουργική λογιστική», η αποσύνθεση του συστήματος αξιών, η καλλιέργεια κουλτούρας ατιμωρησίας και ανευθυνότητας, η πολιτική ανεπάρκεια, η επικράτηση της φαυλοκρατίας, ο σχεδόν ανύπαρκτος δημόσιος διάλογος και κυρίως η κομματοκρατία, κατέστρεψαν τη χώρα. Μέσα σε λίγα χρόνια, έκαναν την Ελλάδα από βαλκανική υπερδύναμη και ισχυρό μέλος ενός κλειστού ευρωπαϊκού κλαμπ, τον παρία της Ευρώπης. Η Ελλάδα από ρυθμιστής γεωπολιτικών εξελίξεων κατάντησε σαν ένα ναρκομανή που αναζητά δόσεις για να επιβιώσει. Και σήμερα την τιμωρούν, όχι επειδή «δεν έχει βιώσιμο χρέος», αλλά επειδή πίστεψε και επένδυσε σε λάθος ηγέτες. Στο νέο Μνημόνιο περιλαμβάνονται πολλά βάρβαρα μέτρα, με άγριες περικοπές μισθών και εν ψυχρώ μαζικές απολύσεις. Μέτρα που επιδεινώνουν το ήδη βεβαρημένο βιοτικό επίπεδο χιλιάδων Ελλήνων και προσφέρουν τα συστατικά για ένα επικίνδυνο κοκτέιλ κοινωνικής έκρηξης. Περιλαμβάνει επίσης επικίνδυνα μέτρα που μπορεί να φέρουν το αντίθετο -από το ζητούμενο- αποτέλεσμα, όπως οι μαζικές αποκρατικοποίησεις, οι οποίες μπορεί να εξελιχθούν σε ξεπούλημα. Περιλαμβάνονται όμως και μέτρα που θα έπρεπε να είχαν ληφθεί προ πολλού και όχι να επιβληθούν υπό όρους κηδεμονίας και επιτήρησης από τους ξένους. Όπως ο εκσυχρονισμός του συστήματος υγείας, ο έλεγχος της διαφθοράς, η απλοποίηση του φορολογικού συστήματος και άλλα. Η στήριξη του τραπεζικού τομέα σε αυτή την προσπάθεια διάσωσης της Ελλάδας είναι αναπόφευκτη, καθότι «οι τράπεζες αποτελούν για μια οικονομία, ότι και η καρδιά για έναν ανθρώπινο οργανισμό. Είναι το όργανο-αιμοδότης της οικονομίας». Δυστυχώς όμως, η Ελλάδα σπατάλησε δύο χρόνια, επί πρωθυπουργίας Παπανδρέου, επιμένοντας σε μια «λανθασμένη συνταγή» και ανακυκλώνοντας υποσχέσεις, απειλές και κρίση. Χωρίς την ίδια ώρα, να προχωρεί (παρά μόνο σε ελάχιστες περιπτώσεις) σε γενναίες μεταρρυθμίσεις. Μέχρι να φτάσει στη σημερινή εικόνα της δημοκρατικής κατάπτωσης. Με μια κυβέρνηση και μια Βουλή, οι οποίες δεν αντικατοπτρίζουν τη βούληση του ελληνικού λαού, να συζητούν υπό τους πλέον δυσμενείς όρους για την οικονομική επιβίωση της χώρας. Με το πιστόλι στον κρόταφο. Να πρέπει να απαντήσουν στο δίλημμα «Μνημόνιο ή θάνατος;» και η άλλη επιλογή, να είναι αυτή του τζόγου και του ανεύθυνου λαϊκισμού: «δεν θα μας αφήσουν να χρεοκοπήσουμε»... Μόνο που η χώρα είχε ήδη χρεοκοπήσει. Μετά όμως τη χθεσινή συνεδρία στη Βουλή, η Ελλάδα κερδίζει ξανά αναπνοές. Κερδίζει πολύτιμο χρόνο, την ίδια ώρα που πυκνώνουν οι φωνές στην ευρωπαϊκή επικράτεια (ακόμα και σε συντηρητικές εφημερίδες της Γερμανίας ή τους Financial Τimes) ότι το πρόβλημα της «δεν είναι οικονομικό, αλλά πολιτικό». Ο χρόνος θα δείξει αν η Ελλάδα θα εκμεταλλευτεί τα νέα δεδομένα και κατά πόσον η νέα ηγεσία της αποδειχθεί ότι δεν είναι κυβέρνηση «μετρίων» που δεν ξέρει καν να χειριστεί ένα κοντέινερ με εκρηκτικά.