aixmes.com

Της Ελένης Θεοχάρους
Όταν πέρασε στην κατοχή του κράτους η κλινική Τριτοφτίδη, η «κλινική του Μάριου» όπως την έλεγε με περισσή οικιότητα ο λαός , η οποία είναι (ήταν) ένα κομβικό σημείο της ανθρωπογεωγραφίας της Λεμεσού και της ιστορίας της Κύπρου, κανείς δεν μπορούσε να φαντασθεί ότι θα είχε την τύχη που της επεφύλαξε η διακυβέρνηση Παπαδόπουλου-Χριστόφια.

Ένα χαρακτηριστικής αρχιτεκτονικής κτίσμα, το οποίο θα μπορούσε με κατάλληλες βελτιώσεις να αποτελέσει έναν από τους εναπομείναντες και ελάχιστους κρίκους διασύνδεσης της σύγχρονης πλαστικής και γυάλινης Λεμεσού με το γαιώδες και αληθινό παρελθόν της. Δεδομένου ότι η φυσιογνωμία της πόλης χάνεται καθώς περνούν τα χρόνια και οι όποιες -προεκλογικές συνήθως- εξαγγελίες για την διάσωση της, παραμένουν γράμμα κενόν. Παρόμοιας εποχής και τεχνοτροπίας κτίρια, πολύ κοντά στην κλινική του Μάριου έχουν ανακαινισθεί από ιδιώτες και αποτελούν κοσμήματα για την περιοχή. Η κλινική έγινε σε κάποια φάση παιδιατρικό νοσοκομείο. Στην συνέχεια εγκαταλείφθηκε. Για χρόνια. Μετά παραχωρήθηκε στο Πανεπιστήμιο Λεμεσού. Ζήτησα πέρυσι επίσημα και εγγράφως να δοθεί το κτίριο στους συλλόγους Υγείας της Λεμεσού-ιατρικόν, οδοντιατρικόν, νοσηλευτικόν και κτηνιατρικόν, για να στεγάσει τα γραφεία τους και το ιατρικό μουσείο της Κύπρου αλλά και μια ιατρική βιβλιοθήκη, κλασσική και ηλεκτρονική . Η απάντηση, μού εδόθη αμέσως κατά την διάρκεια προεκλογικής συζήτησης με τον ανθυποψήφιο μου για την Δημαρχία της Λεμεσού: Το κτίριο ανήκει στο ΤΕΠΑΚ. Βεβαίως έχοντας εκφράσει δημόσια την αντίθεση μου για την άνευ οιασδήποτε μελέτης (χωροταξικής, κοινωνιολογικής, συγκοινωνιακής κλπ), πολιτική- δήθεν- απόφαση για την χωροθέτηση του Πανεπιστημίου στο κέντρο της πόλης, αλλά και γιατί ως ιδέα, η χρήση της κλινικής από το ΤΕΠΑΚ δεν ήταν κακή, δεν έδωσα συνέχεια για το συγκεκριμένο ζήτημα διότι εσκόπευα να τοποθετηθώ συλλογικά. Όπως και έπραξα. Να σας θυμήσω πως η εν λόγω θέση μου , για την αναγκαιότητα δηλαδή πλήρους περιβαλλοντικής μελέτης πριν προχωρήσει το κράτος στην λήψη μιας τόσο σοβαρής υπόθεσης , διεσύρθη και ευτελίστηκε και το ράδιο αρβύλα μετέδιδε ότι είμαι εναντίον του ΤΕΠΑΚ. Δυστυχώς έχω ήδη επαληθευθεί από τα πολλαπλά προβλήματα που έχουν δημιουργηθεί στο κέντρο της πόλης και στους πολίτες. Αλλά για το ζήτημα αυτό θα επανέλθω στην Βουλή. Ωστόσο είναι με έκπληξη που άκουσα πρόσφατα τον δήμαρχο κον Ανδρέα Χρίστου να δηλώνει από τηλεοράσεως πως «αφού το Πανεπιστήμιο δεν ήθελε την κλινική Τριτοφτίδη, το κτίρο επωλήθη από την Κυβέρνηση». Λες και μόνο το ΤΕΠΑΚ έχει λόγο στα της πόλης, λες και δεν μπορούσε να γίνει οτιδήποτε άλλο για να σωθεί το κτίσμα και ταυτόχρονα να διασωθεί και ένα κομμάτι της ιστορίας και της ομορφιάς της πόλης. Τουλάχιστον ας το πάλευε ο δήμαρχος, για να είναι συνεπής και με τις προεκλογικές διακηρύξεις του για να διασωθεί ότι έχει απομείνει από την ιστορική φυσιογνωμία της Λεμεσού. Αλλά όταν προβάλλεται η λεγομένη επίχωση ως μείζων έργο ανάπλασης της πόλης , τι να περιμένει κανείς. Και αν το Πανεπιστήμιο αποφασίσει πως ένα άλλο κτίριο που του εδόθει δεν του κάνει, τι θα γίνει θα το πωλήσουν και θα το κατεδαφίσουν κι αυτό? Πέρα από το γεγονός ότι ήδη «εκόπη η ποινή» για το παλιό νοσοκομείο και την αστυνομία: Κατεδάφιση. Να γίνει ο κάμπος του Πανεπιστημίου. Τόσα συνεχόμενα στρέμματα. Κι αυτοί που έλεγαν πως είναι ενάντιοι στο University camp? Έλεος. Δεν ξέρω αν μπορεί να γίνει κάτι για να διασωθεί η κλινική του Μάριου. Είναι και η υποθήκευση των πάντων στον βωμό των προεκλογικών σκοπιμότητων, είναι και η σχετική αδράνεια του κράτους. Γι αυτό, ας μιλήσουν οι πολίτες.