aixmes.com

Του Πάμπου Χαραλάμπους
Από την ελληνική ταυτότητα της Κύπρου, στο όραμα της κρατικής οντότητας Για τρεις χιλιάδες περίπου χρόνια, η Κύπρος δεν είχε στην πραγματικότητα κρατική οντότητα. Είχε όμως ελληνική ταυτότητα. Από τον 11ο αιώνα π.Χ. όταν δημιουργήθηκαν οι πρώτες ελληνικές αποικίες στο νησί, μέχρι τον 20ό αιώνα, η Κύπρος διατηρούσε ελληνική ταυτότητα. Αν μετρήσει κανείς τους κατακτητές του νησιού θα κουραστεί. Φοίνικες, Πέρσες, Αιγύπτιοι, Άραβες, Ρωμαίοι, Ενετοί, Βενετοί, Τούρκοι, Άγγλοι…

Οι εκάστοτε ισχυροί της περιοχής κατακτούσαν αυτό το νησί, αλλά οι Έλληνες κάτοικοί του κράτησαν τη δημογραφική ταυτότητά του. Από το 1964 μέχρι σήμερα, η Κύπρος διατηρεί κρατική οντότητα, έχασε όμως την ελληνική ταυτότητά της. Από το 1964 μέχρι σήμερα το νησί δεν κατοικείται παντού από Έλληνες. Από το 1974 και εδώ, η δημογραφική ταυτότητα της Κύπρου έχει αλλοιωθεί δραματικά. Στο 40% του νησιού δεν υπάρχουν πια Έλληνες κάτοικοι, αλλά Τούρκοι. Αυτό το δημογραφικό φαινόμενο, σε ένα διάστημα 32 τόσων αιώνων, παρουσιάζεται πρώτη φορά. Παρουσιάζεται την ώρα που οι Έλληνες Κύπριοι έχουν κρατική οντότητα. Για τρεις χιλιάδες και πλέον χρόνια, οι Έλληνες κατοικούσαν την Κύπρο από τον Απόστολο Ανδρέα μέχρι τον Ακάμα και από την Κερύνεια μέχρι τη Λεμεσό. Σήμερα είναι συγκεντρωμένοι στο νότιο (60%) τμήμα του νησιού και απολαμβάνουν την κρατική τους οντότητα, χάριν της οποίας αρνούνται να αναμιχθούν με τους Τούρκους, αρνούνται να επεκταθούν σε ολόκληρη την επικράτεια του νησιού, αφήνοντας τους Τούρκους να διαφεντεύουν και να εκτουρκεύουν μέρα με τη μέρα το βόρειο τμήμα. Η ανάμιξη των πολυπληθέστερων (700 χιλιάδες), οικονομικά ισχυρότερων και πολιτισμικά κυρίαρχων Ελληνοκυπρίων, με τους 200 χιλιάδες, οικονομικά ασθενέστερους και κατά κάποιο τρόπο «περιθωριακούς» (δεν συμφωνώ με τη λέξη) Τουρκοκύπριους, στη χειρότερη περίπτωση θα είχε ως αποτέλεσμα, την παρουσία Ελλήνων σε ολόκληρη την Κύπρο. Ακόμα και μέσα από ένα ασθενές κρατικό σύστημα, ο Ελληνισμός θα κυριαρχούσε σε όλη την επικράτεια του νησιού. Η Κύπρος θα επανακτούσε την ταυτότητα που έφερε τους τελευταίους 32 αιώνες. Δεν συμμερίζομαι τη ρατσιστική θέση του Ραούφ Ντενκτάς ότι μέσα από τέτοια λύση «σε πέντε, δέκα χρόνια οι Ελληνοκύπριοι θα έπαιρναν στη χούφτα τούς Τουρκοκύπριους» (και ευχαρίστησε τον Τ. Παπαδόπουλο που εμπόδισε τη λύση), όμως η αλήθεια είναι ότι η δημογραφία θα αποκαθίστατο σε ένα ικανοποιητικό βαθμό, έτσι ώστε να μην τουρκέψει η βόρεια Κύπρος. Ειδικά γιατί ποτέ δεν τέθηκε δίλημμα μειωμένης κρατικής οντότητας, την οποία αναδείξαμε σε εθνικό όραμα. Η Γιουγκοσλαβία ήταν μια από τις ισχυρότερες κρατικές οντότητες της Ανατολικής Ευρώπης, αλλά οι εθνικές ταυτότητες επέβαλαν τελικά κρατικές ρυθμίσεις αποδεχτές από την ιστορία. Όπως και στη Σοβιετική Ένωση. Όλα αυτά τα θυμήθηκα διαβάζοντας τον προχθεσινό χαιρετισμό του Αλέξη Γαλανού στο συνέδριο του Δημοκρατικού Συναγερμού, όταν καυτηρίαζε την πολιτική (του Τάσου Παπαδόπουλου) που αποδέχεται τα τετελεσμένα της διχοτόμησης και ξεγράφει την κατεχόμενη Κύπρο, χάριν μιας κρατικής οντότητας την οποία δεν πρόκειται να μας στερήσει κανένας. «Η άλλη σχολή - είπε ο κ. Γαλανός - είναι αυτή, που εμμένοντας στη λογική του συμβιβασμού της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας, επιδιώκει την επιβίωση του κυπριακού Ελληνισμού». Και κάλεσε «να μην επιτρέψουμε τη γεωγραφία να κερδίσει την ιστορία». «Δεν πρέπει η γεωγραφία να διχοτομήσει την ιστορία». Χαίρομαι που βρέθηκε κάποιος να το πει.