aixmes.com

TΟΥ ΣΑΒΒΑ ΙΑΚΩΒΙΔΗ

Μπορούν να βγάζουν κρίσιμα και χρήσιμα συμπεράσματα για το επίπεδο του λόγου, της σκέψης και της συμπεριφοράς πολιτικών. Ένα από τα ισχυρά καταπότια, που υποψήφιοι για την προεδρία σερβίρουν καθημερινά στους πολίτες, είναι και η διατυμπανιζόμενη ανάληψη πρωτοβουλιών. Όλοι διαγκωνίζονται ποιος θ' αναλάβει τις περισσότερες. Ως εάν αυτές να αποτελούν την πανάκεια σε όλα τα προβλήματά μας. Ο Δ. Χριστόφιας, π.χ., λέγει ότι θ' αναλάβει πρωτοβουλίες «προς την κατεύθυνση του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ και των μονίμων μελών του Συμβουλίου Ασφαλείας, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και άλλων παραγόντων της διεθνούς κοινότητας».
«Επίκεντρο των προσπαθειών του», λέγει, «θα είναι η υλοποίηση της Συμφωνίας της 8ης Ιουλίου, που αποσκοπεί στην προετοιμασία του εδάφους για ουσιαστικές συνομιλίες με στόχο τη συνολική διευθέτηση του Κυπριακού». Ας υποθέσουμε ότι ο υποψήφιος της Αριστεράς ευλογείται από το λαό, όπως λέγει, και εκλέγεται ως νέος Πρόεδρος. Με βάση τις διακηρύξεις του, θ' αναλάβει έναν ορμαθό πρωτοβουλιών προς πολλές κατευθύνσεις, σε όλη την υφήλιο. Αυτές οι κινήσεις θα επεκταθούν στο χρόνο, δεν θα γίνουν σε διάστημα λίγων ημερών ή εβδομάδων. Απορία: Ποιο θα είναι το περιεχόμενο της κάθε πρωτοβουλίας; Ας υποθέσουμε ότι ο κ. Χριστόφιας ζητεί να συναντηθεί με τον Γ.Γ. του ΟΗΕ. Τι θα του πει; Ασφαλώς θα συζητήσει προοπτικές επανέναρξης του διαλόγου. Θα εξηγήσει με λεπτομέρεια τις θέσεις της πλευράς μας. Και, βέβαια, θα επιχειρήσει να τον πείσει για τα δίκαιά μας.
Ο Γ.Γ. του ΟΗΕ θα τον ακούσει αλλά… πολύ απλά θα του απαντήσει ότι υπάρχει και η τουρκική πλευρά, που έχει διαμετρικά αντίθετες, με τις δικές μας, θέσεις. Μπορεί να δημιουργηθεί καλό κλίμα, αλλά αυτό δεν επιλύει διαφορές και κρίσεις. Αυτές τις επιλύει η συγκροτημένη βούληση, η αταλάντευτη διεκδίκηση, η εμμονή σε θέσεις αρχών και, κυρίως, η σύγκλιση συμφερόντων. Όχι, απλώς, η… ευελιξία. Είναι ευέλικτος εκείνος που έχει οικονομική και στρατιωτική ισχύ και την χρησιμοποιεί για να επιβάλλει ή να υπερασπίζει τα συμφέροντά του. Όταν, όμως, ένας Κύπριος ηγέτης δηλώνει ότι είναι ευέλικτος, θεωρείται από τους ξένους ως δεδομένος, δηλ. έτοιμος να κάνει υποχωρήσεις. Ο υποψήφιος της Αριστεράς δεν εξήγησε τι σημαίνει «ευελιξία» ούτε πώς, πότε, πόσο, γιατί θα είναι ευέλικτος. Να εννοήσουμε, π.χ., ότι στο θέμα των εποίκων, η ευελιξία του θα ανεχόταν 50.000 από αυτούς να μολύνουν το νησί;
Τέτοια και άλλα κρίσιμα ζητήματα θα τίθενται ενώπιόν του από ξένους συνομιλητές του. Άλλη απορία: Γιατί δεν αναλαμβάνει τη σημαντικότερη πρωτοβουλία, δηλ. να μεταβεί στην Άγκυρα, για να συνομιλήσει με τον Ερντογάν, αφού η χώρα του κατέχει τη μισή Κύπρο; Γιατί επιμένει να συναντήσει τον υποτελή Ταλάτ; Μήπως για να κάνει μια επανάσταση κατά του Αττίλα;

Οι πρωτοβουλίες είναι εκ προοιμίου ταυτόσημες με μια πολιτική «πάρε-δώσε», ώστε όλοι να κερδίσουν (αυτό που οι Αμερικανοί αποκαλούν win-win situation). Ο Δ. Χριστόφιας, που λέγει ότι κατέχει τη μαστοριά της διαπραγμάτευσης, προφανώς ξέρει τα όρια και τις δυνατότητές του. Γνωρίζει, όμως, την αδιστακτότητα των Τούρκων, τη σκληρότητα και το άτεγκτο των θέσεών τους; Πώς θα τους κάμψει; Πώς θα υποχρεώσει την Τουρκία να συναινέσει σε λειτουργική και βιώσιμη λύση, που να αντέχει στο χρόνο; Πώς θα την πειθαναγκάσει να μην τιμήσει την υπογραφή της; Δεν εξήγησε ποτέ. Θα ήταν ορθό, νομίζουμε, οι υποψήφιοι να είναι πιο σοβαροί στις διακηρύξεις τους, για να μη συγχύζεται ο λαός με συνθήματα.

(ΣΗΜΕΡΙΝΗ)