aixmes.com

Από το απόγευμα της περασμένης Κυριακής σιγοτραγουδώ τους στίχους του Σκούρτη σε μουσική Μαρκόπουλου. Σκέφτομαι πως πριν μισό αιώνα η δική μας «φυλή» βρέθηκε στη θέση αυτών που μπαίνουν μες σε ένα καράβι, σαπιοκάραβο, και προσδοκούν να τους πάει στο ακρωτήρι της Καλής Ελπίδας. Και τα κατάφεραν. Πάλεψαν, δούλεψαν, δημιουργήθηκαν. Δεν γνωρίζω εάν οι μπάτσοι κι οι κοινωνίες της εποχής στις χώρες που έφτασαν τους κτυπούσαν αλύπητα. Σίγουρα οι γυναίκες ξενόπλεναν, καθάριζαν σκάλες, έγλυφαν πατώματα, κι οι άντρες δούλευαν στις πιο σκληρές δουλείες- αυτή είναι άλλωστε η μοίρα του μετανάστη- αλλά οι επόμενες γενιές κατάφεραν να ενσωματωθούν, κουβαλώντας πάντα μαζί τους και την ράτσα τους.

Στις μέρες μας γινόμαστε μάρτυρες μιας νέας κατάστασης πραγμάτων. Άνθρωποι κυνηγημένοι, από άλλες «φυλές», της ανατολής κυρίως, αλλά και της Αφρικής, άνθρωποι του τρίτου κόσμου, παίρνουν τη ζωή τους στα χέρια τους και απομακρύνονται από τα καθεστώτα, από την πείνα, από την καθημερινή αγωνία του αν θα ζήσουν ή αν θα πεθάνουν. Απομακρύνονται από τον θάνατο πολλές φορές των όπλων και της φτώχιας. Κι είναι στρατιές αυτοί οι άνθρωποι. Αλλά είναι ανύπαρκτη μεταναστευτική πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των χωρών μελών της σε εθνικό επίπεδο. Όταν τους έχει ανάγκη τους καθιστά δούλους και πόρνες. Όταν δεν τους έχει ανάγκη; Τους κλωτσά, τους αφήνει χωρίς επίδομα, τους καθιστά άστεγους και φυλακισμένους γιατί το διαβατήριό τους το κατάπιε η θάλασσα. Άλλωστε αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν πια ταυτότητα. Κανείς δεν θα τους γυρέψει. Κανείς... Κι αν σηκώσουν κεφάλι; Αν διαμαρτυρηθούν; Υπάρχει και ξύλο. Υπάρχει βία. Υπάρχει η πολιτική της εξόντωσης. Γιατί αυτοί για μας δεν είναι άνθρωποι. Μοιάζουν περισσότερο με τα μυρμήγκια που κάνουν φωλιά στην κουζίνα μας κι εμείς παίρνουμε το αεροζόλ και τα εξοντώνουμε.

ΜΟΙΡΑ