aixmes - Μια Κυριακή...

Μια Κυριακή...

29.01.08

ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΣΚΑΝΗ

Κυριακή μεσημέρι. Η κίνηση στους δρόμους περιορισμένη αλλά χαρακτηριστική της ημέρας. Οικογένειες κάνουν βόλτες με τα αυτοκίνητα ψάχνοντας ενδεχομένως κανένα εστιατόριο για να φάνε. Μικρά παιδιά, καλοντυμένα και ευτυχισμένα, προβάλλουν από τα παράθυρα με τη χαρά της κυριακάτικης εξόδου. Ίσως να 'χουν κατά νου την πίτσα ή τη μακαρονάδα που τους περιμένει και στη συνέχεια το λούνα παρκ. Η Κυριακή ήταν πάντα η ημέρα των παιδιών. Κυρίως γιατί περιλάμβανε αυτή την ολοήμερη παρέα με τους συνήθως πολυάσχολους γονείς...

Κυριακή μεσημέρι. Σε μια γωνιά ξεχασμένα, δύο παιδιά προσπαθούν να ζεσταθούν από την παγωνιά της προηγούμενης νύχτας. Χωμένα σε χάρτινα κιβώτια και τυλιγμένα φτωχικές κουβέρτες. Οι μύτες υγρές και τα μάτια κόκκινα από το κρυολόγημα. Κι όμως χαμογελούν. Λες και περιμένουν τη δική τους βόλτα στα εστιατόρια και τα λούνα παρκ. Δίπλα τους, οι δυο μανάδες μόνο. Οι πατεράδες δεν ήρθαν ούτε και σήμερα για να τα πάρουν στην αγκαλιά τους. Είναι ακόμα φυλακή...
Κυριακή απόγευμα. Οι οικογένειες μαζεύονται σιγά σιγά στο σπίτι. Τα παιδιά κουρασμένα αλλά ενθουσιασμένα. Ήταν μια ακόμα όμορφη Κυριακή. Χάρηκαν τον πατέρα που δουλεύει όλη μέρα. Χάρηκαν και τη μάνα που δεν μετέφερε την ένταση της δουλειάς και των υπόλοιπων υποχρεώσεων, κι έδειχνε ήρεμη και γλυκιά. Ώρα για το βραδινό. Κι ύστερα, στο ζεστό κρεβάτι της ξεκούρασης. Η τελευταία απόλαυση πριν από την άσχημη Δευτέρα...
Κυριακή απόγευμα. Τα δυο παιδάκια έχουν παρέα. Κόσμος μαζεύτηκε γύρω τους για συντροφιά. Το χαμόγελο στα χείλη γίνεται πιο ζωντανό και τα κόκκινα μάτια πετάνε σπίθες μιας περίεργης και αινιγματικής χαράς. Οι μανάδες χαίρονται μαζί τους. Και παραμένουν περήφανες. Κάποια καλοπροαίρετη κυρία τις πλησιάζει και τους προσφέρει χρήματα. Τα απορρίπτουν με αποφασιστικότητα. "Δεν είμαστε γι' αυτό το πράγμα εδώ". Αφοπλιστική η απάντηση. Τους αρκεί αυτό που βλέπουν γύρω τους. Ανθρώπους οι οποίοι ενδιαφέρθηκαν για την περίπτωσή τους. Μέχρι που... Ούτε που κατάλαβαν πώς και τι συνέβη. Βλέπουν τους φίλους με χειροπέδες. Και τους απόμακρους, να ωρύονται. Τι έγινε αλήθεια;
Κυριακή βράδυ. Πρώτα η μάνα κι ύστερα ο πατέρας περνάνε από τα κρεβατάκια των παιδιών. Τα σκεπάζουν με τρυφερότητα και τα φιλάνε. Είναι πια όλοι έτοιμοι για την επόμενη, γεμάτη, εβδομάδα...
Κυριακή βράδυ. Τα παιδάκια χώνονται και πάλι πίσω από τα χαρτόνια. Τυλίγονται ρούχα και κουβέρτες. Το κρύο άρχισε ξανά να τους τρυπά τα κόκαλα. Και κείνη η προσωρινή χαρά, έγινε ο χειρότερος εφιάλτης. Γιατί οι κύριοι που βρέθηκαν εκεί, ούτε που σκέφτηκαν πως κάλιο είναι να σκεπάζει κανείς τρυφερά ένα παιδί, παρά να το τρομάζει με φωνές και απειλές.
Μια Κυριακή. Η ίδια Κυριακή...