aixmes.com

Του Κώστα Κωνσταντίνου

Ηττήθηκε μεν, αλλά, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, θα πρέπει να πούμε πως ο Τάσσος πέτυχε και μια σημαντική νίκη μέσα από το αποτέλεσμα της περασμένης Κυριακής. Η εικόνα και μόνο των δύο ανθυποψηφίων του να σπεύδουν στο Προεδρικό, εν μέσω βροχής, για να υποβάλουν τα σέβη τους και να εξασφαλίσουν την υποστήριξή του, με ένα ακραίο μάλιστα γλείψιμο, το οποίο αναστάτωσε και το πλέον απαθές στομάχι (δεδομένου και του τι έλεγαν - ορθώς μεν αλλά - μερικά 24ωρα πριν οι κ.κ. Κασουλίδης και Χριστόφιας), θα πρέπει να τον ικανοποιεί αφάνταστα.

Πόσο δε μάλλον όταν, αυτή η εικόνα, ήταν συνέχεια μιας ανάλογης που καταγράφηκε το βράδυ των εκλογών. Και οφείλουμε επίσης να πούμε πως, ο Τάσσος, έπαιξε πολύ έξυπνα αυτή τη φορά, τηρώντας αποστάσεις και από τους δύο, δίδοντας παρασκηνιακά οδηγίες, αλλά αφήνοντας το όποιο παζάρεμα στο ΔΗΚΟ και αποχωρώντας ως Πρόεδρος. Περιμέναμε ότι η πικρία του, ειδικά έναντι του Χριστόφια, θα τον θόλωνε. Αλλά μας διέψευσε. Κι αυτό οφείλουμε να του το αναγνωρίσουμε.

Το πιο ενδιαφέρον είναι το πώς το εκλογικό αποτέλεσμα μπορεί να φέρει τα πάνω - κάτω σε διάστημα όχι ημερών, αλλά ωρών. Και δεν αναφερόμαστε στην απώλεια της εξουσίας (αυτό άλλωστε είναι λογικό, για αυτό γίνονται εκλογές), αλλά στη στροφή που καταγράφεται στη ρητορική όλων των πολιτικών δυνάμεων, προκειμένου να φτάσουν στον πολυπόθητο στόχο. Και ο οποίος, στόχος, δεν είναι φυσικά η... σωτηρία της πατρίδας(!), αλλά η γλυκιά εξουσία και όλα όσα φέρνει μαζί της. Είτε σε ευρώ, είτε σε διορισμούς ημετέρων, είτε σε οτιδήποτε άλλο. Κι όταν η προσπάθεια αφορά την προσέλκυση ψήφων, λ.χ. από το ΔΗΚΟ ή την ΕΔΕΚ, η στροφή αυτή αναπόφευκτα χαρακτηρίζεται από αλλαγές στις θέσεις σε σχέση με το Κυπριακό και την καταφυγή σε διατυπώσεις περί "απαλλαγής από την κατοχή" ή σε ατάκες περί "απελευθέρωσης του Πενταδάκτυλου". Ατάκες... πενταδάκτυλου, κενές περιεχομένου και ουτοπικές οι οποίες όμως ηχούν όμορφα στα αφτιά συγκεκριμένων ψηφοφόρων, αλλά και κομματικών ταγών.

Κακό; Αναμενόμενο σίγουρα. Αυτά έχει η πολιτική. Αυτό όμως που ξαφνιάζει και ενοχλεί, δεν είναι η στροφή. Είναι η έντασή της. Όλο αυτό το θέατρο του παραλόγου, το οποίο δεν αφήνει περιθώριο αμφιβολίας για το παραμύθιασμα και το οποίο σε κάνει απλώς να διερωτάσαι ποιος έλεγε τα ψέματα προεκλογικά και ποιος τα λέει μετεκλογικά, πλήττει ακόμη περισσότερο το ό,τι απέμεινε από την αξιοπιστία των πολιτικών και, αναλόγως, ενισχύει την αίσθηση πως αυτή η κάστα είναι άξια να κάνει τα πάντα προκειμένου να βρεθεί στην εξουσία. Ακόμη κι αν αυτό συνεπάγεται την απόλυτη γελοιοποίησή της μέσω του γλειψίματος εκεί ακριβώς όπου τις προάλλες έφτυνε. Θα μας πείτε, δεν συμβαίνει παντού αυτό; Συμβαίνει. Όμως υπάρχουν και χώρες όπου τηρούνται και κάποια προσχήματα, προκειμένου να διασώζεται (στοιχειωδώς) η έννοια της αξιοπρέπειας. Πόσο δε μάλλον όταν όλοι τους εδώ προτάσσουν δήθεν τις... ιερές θέσεις τους στο Κυπριακό.

Όταν, ας πούμε, ο Κασουλίδης και ο Χριστόφιας βρίσκονται ένα βήμα πριν την αγιοποίηση του Παπαδόπουλου, τον οποίο περνούσαν ως προχθές γενεές δεκατέσσερις διότι μας οδηγούσε (όντως) στη διχοτόμηση με τους χειρισμούς του ή όταν, λ.χ., η ΕΔΕΚ αποφασίζει διά συνοπτικών διαδικασιών να στηρίξει Χριστόφια στον οποίο έσουρνε τα εξ αμάξης χαρακτηρίζοντας "αφελείς" τις ιδέες του στο Κυπριακό και παρουσιάζοντάς τον ως ανεπαρκή να χειριστεί τις εξελίξεις ή όταν ακόμη, το ΔΗΚΟ κρύβεται πίσω από "γραπτές δεσμεύσεις" για να υποστηρίξει είτε τον Κασουλίδη για τον οποίο άφηνε τη βαρύτατη αιχμή "είναι ξεκάθαρο για τον πολίτη τι θα πρέπει να αναμένει (σ.σ. στο Κυπριακό) από τον κ. Κασουλίδη εάν εκλεγεί Πρόεδρος" είτε και αναλόγως τον Χριστόφια για τον οποίο έλεγε ότι έχει κρυφές ατζέντες με τους ξένους και όχι μόνο (σ.σ. την ώρα που έπρεπε να παραδώσουμε το κείμενο δεν είχε ξεκαθαρίσει σε ποιον θα τους οδηγούσαν οι... υψηλές αξίες τους), το μόνο που μένει στον κόσμο είναι μια γεύση πικρή και μια αίσθηση αηδίας και γενικής απαξίωσης. Μόνο που κακώς η αηδία και η απαξίωση αυτή στρέφεται προς τους πολιτικούς και μόνο. Διότι, οι πολιτικοί δεν εκλέγονται μόνοι τους. Εμείς τους εκλέγουμε.

Μην το ψάχνετε. Τελικά φαίνεται πως ο μεγάλος Γιάγκος Μικελλίδης επαληθεύεται για άλλη μια φορά. Είχε γράψει, αν θυμάστε, πως ο μόνος πραγματικά ειλικρινής σ' αυτές τις εκλογές είναι ο Ούτοπος. Και έτσι είναι. Κατέβηκε, απέτυχε, αποσύρθηκε και δήλωσε πως μάλλον θα εγκαταλείψει, λέει, την πολιτική. Σ' αυτή τη δήλωση κρύβεται όλη η αλήθεια για το πολιτικό μας επίπεδο. Γιατί; Διότι είναι μια δήλωση την οποία δεν θα ευτυχήσουμε ΠΟΤΕ να ακούσουμε από κάποιον από τους "μεγάλους" της πολιτικής μας. Οι πλείστοι αποτυγχάνουν, αλλά όλοι τους πεθαίνουν εν ενεργεία. Κι ακόμη χειρότερα, δεν θα... απαιτήσουμε ποτέ να την ακούσουμε από τους πολιτικούς. Από αυτούς που, όταν χάνουν, βάζουν την ουρά στα σκέλια και τους σιαλογόνους να δουλεύουν "overtime" και όταν κερδίζουν την εξουσία, σε τρομάζουν φανερώνοντας το ποιοι και το τι πραγματικά είναι. Από αυτούς που, μπροστά στην προοπτική κατάληψης ή έστω συμμετοχής στην εξουσία και τη μάσα πετούν εν ριπή οφθαλμού μάσκες και βρακιά, αποβάλλοντας και το τελευταίο των προσχημάτων. Από αυτούς που έχουμε και θα έχουμε για πάντα. Κι αυτούς θα έχουμε, γιατί, απλά, αυτοί και μόνο μάς αξίζουν. Να τους χαιρόμαστε!

(Πολίτης)