aixmes - Τέσσερα (πάρα) κάτι χρόνια μετά

Τέσσερα (πάρα) κάτι χρόνια μετά

22.02.08

Μοιάζει σαν να ‘χουμε περπατήσει μακρύδρομο. Και ας έχουν περάσει μόλις τέσσερα (παρά-κάτι) χρόνια. Περίοδος αμελητέα στο ιστορικό γίγνεσθαι. Κι όμως. Οι «αγιογράφοι» το αποσύρουν άρον-άρον, οι «σημαιοφόροι» το αφήνουν μεσίστιο και οι «επενδυτές» ψάχνουν να βρουν νέα καταφύγια. Το σχέδιο Ανάν (μας) τέλειωσε. Όχι όμως έτσι απλά. Και όχι έτσι ξαφνικά.

Με εκείνη την ετυμηγορία ο λαός «κλείδωσε» τα έσχατα όρια υποχώρησης του. Τράβηξε τις δικές του «κόκκινες γραμμές». Και το αποτέλεσμα εκείνης της απόφασης, το (ξανα)βρίσκουμε σήμερα μπροστά μας, τέσσερα (πάρα-κάτι) χρόνια μετά. Με τους δύο (εναπομείναντες) υποψήφιους για την Προεδρία να το λένε ξεκάθαρα: όχι στο σχέδιο Ανάν. Αλλά και ΖΗΤΩ το νέο σχέδιο λύσης. (Τα κεφαλαία για τη διπλή ανάγνωση του ρήματος). Αυτή όμως η στάση, αυτό το μήνυμα είναι (ανεξαρτήτως άλλων λογιστικών πράξεων) καθαρό κέρδος. Υπεραξία, που οφείλει ο νέος Πρόεδρος να κεφαλαιοποιήσει, επενδύοντας στο διεθνές χρηματιστήριο. (Δεν μπορείς, αποδείχθηκε, να το κάνεις γραμμάτιο. Ο πληθωρισμός τρέχει, ο δε τόκος, χαμηλός).

Τέσσερα (παρά-κάτι) χρόνια μετά, ψηφίζουμε ξανά. Όχι για λύση. Για «πρόεδρο που θα φέρει τη λύση», όπως πλεονεκτικά ομιλούν από τα δύο στρατόπεδα. Μα το διακύβευμα, δεν είναι, πια, ο πανομοιότυπος τύπος και ο τρόπος επίτευξης της λύσης που κομίζουν οι δύο αντίπαλοι. Δεν είναι επίσης ο δεξιός και ο αριστερός «ισμός». Δεν είναι (πολύ περισσότερο) η αναβίωση παλιών παθών και «φοβικών συνδρόμων». Δεν είναι η κατάργηση της Δημοκρατίας, δεν είναι η μετεξέλιξη της αστικής δημοκρατίας σε μικρές-μικρές κολεκτίβες, δεν είναι η θρησκευτική πίστη. Μα ούτε και κρίνονται σε μια κάλπη η κοινωνική δικαιοσύνη, η ανοχή στη διαφορετικότητα, η οικολογική ευαισθησία, η ανθρωπιά... (Αυτά επιτυγχάνονται μέσα από μακρές διεργασίες της ίδια της κοινωνίας και των μελών της. Δεν επιβάλλονται εκ των άνω…).

Έχουμε όμως ένα παλιό γραμμάτιο. Με τόκο υψηλό. Και σαν να έφτασε η ώρα να το ξεπληρώσουμε. Είναι αυταπόδεικτο ότι σε τούτες τις εκλογές κρίνεται η βιολογική συνέχεια των κομμάτων. Ως ζώντων οργανισμών με την παρούσα τους μορφή. Κρίνονται τα πρόσωπα που στριμώχνονται στις ανισοπεδείς πλατφόρμες, τις πλατφόρμες που χτίστηκαν στο πόδι και θα γκρεμιστούν στο πόδι.

Συγκυρίες, αδυναμίες, πάθη και μίση, άστοχες επιλογές, σωστές και λανθασμένες στρατηγικές, έφεραν αυτό που βλέπουμε στις εικόνες μας. Δύο πίνακες με πιτσιλιές, δύο πίνακες αφη(ρη)μένης τέχνης. Χωρίς αρχή. Χωρίς τέλος. Με πολλά γράμματα, κανένα όμως νόημα. Χρώματα ατάκτως ερριμένα σε δύο κομμάτια πανί.

Ένα όμως γραμμάτιο μπορούμε να ξεπληρώνουμε κάθε φορά. Σε έναν μόνο πίνακα μπορούμε να τραβήξουμε ευθείες.

Και είναι ώρα να ξεπληρώσουμε το αλισβερίσι, τις συνωμοσίες, την αλαζονεία των ψηλών καπέλων. Με το ίδιο νόμισμα που παζαρεύουν τα όνειρα και τις προσδοκίες μας. Χωρίς οίκτο. Επιλέγοντας ΟΧΙ. Και πληρώνοντας, συνειδητά, το κόστος της επιλογής μας. Θα ‘χουμε την ευκαιρία να το διορθώσουμε. Ξανά τέτοια συγκυρία όμως, πότε θα βρούμε;

χόρχε

υγ: Όπως και στο δημοψήφισμα, η επιλογή της ψήφου άρνησης, θα ‘χει πολλές και διαφορετικές αφετηρίες. Θα ‘χει βεβαίως και μια κατάληξη. Η νίκη όμως θα είναι του λαού, όχι των κομμάτων. Αυτή είναι η διαφορά. Τα πρόσωπα, οι οργανισμοί και οι λοιποί, που κοσμούν το δεύτερο πίνακα, αν και ευμεγέθεις, φαντάζουν «αόρατοι». Γεμίζουν την εικόνα περισσότερο με εντυπώσεις, παρά με ουσία. Έγιναν γιατί έπρεπε να γίνουν. Γιατί έπρεπε να αναδείξουν την πληθωρικότητα του ενός έναντι των πολλών. Τούτα όλα όμως, μοιάζουν με υποσημειώσεις. Αύριο διαλέγουμε πίνακα. Μετά, θα ‘χουμε ευκαιρία, σε μικρές-μικρές μάχες, να σβήσουμε και τις υποσημειώσεις. Μια και καλή.
Ένα – ένα πράγμα να το φτιάχνουμε και να προχωρούμε.
Καλή σας μέρα.

Add comment

JComments

< Προηγ.		Επόμ. >

[ Πίσω ]

Το ασχετο

cr?me br?l?e

Scripta Manent

Έχουμε την τάση να λησμονούμε ότι τα βιβλία, εξαιρετικά ευάλωτα, μπορεί να αφανιστούν ή να καταστραφούν. Διαθέτουν την ιστορία τους, όπως κάθε ανθρώπινο προϊόν. T. Στάινερ