|
Το σημερινό άρθρο του Παύλου Τσίμα στην στήλη του "Αιχμές" στα αθηναϊκά "Νέα".
Ο νέος Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, ο έκτος στον μισό σχεδόν αιώνα από την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας της Κύπρου, συμβολίζει μια μεγάλη, ιστορική τομή και εμπνέει μια αναγεννημένη ελπίδα.
Η τομή είναι προφανής: με την εκλογή Χριστόφια, η Κύπρος αλλάζει ηγετική γενιά και τολμά μια πολιτική υπέρβαση.
Η (διστακτική) ελπίδα τρέφεται από τρία κυρίως δεδομένα.
Το πρώτο είναι ότι η εκλογή του Δημήτρη Χριστόφια εμπεριέχει μια σαφή εντολή για νέα αναζήτηση λύσης. Το ίδιο θα ίσχυε και για τον ανθυποψήφιό του, τον Γ. Κασουλίδη. Είχε άλλωστε προηγηθεί, την περασμένη Κυριακή, η σαφής αποδοκιμασία τής, διά της ακινησίας και της απροθυμίας, διολίσθησης προς την οριστικοποίηση της διχοτόμησης.
Το δεύτερο είναι ότι ο Δημήτρης Χριστόφιας είναι ο ηγέτης ενός κόμματος που σε όλη του την ιστορία απέρριψε, με μεγάλο κόστος, την εθνικιστική ρητορεία. Υπερασπίστηκε την τολμηρή ιδέα πως στην Κύπρο, εκτός από τις δύο εθνικές ταυτότητες, την ελληνική και την τουρκική, υπάρχει και μια τρίτη, που τις συνυφαίνει, η κυπριακή. Υπερασπίστηκε, στην πράξη και με γενναιότητα, τους Τουρκοκυπρίους απέναντι στα όπλα του Γρίβα. Εργάστηκε για τα κοινά, ενιαία συνδικάτα των Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων εργαζομένων. Αντιστάθηκε στους «εθνικόφρονες» πραξικοπηματίες. Και διατήρησε την επικοινωνία με την άλλη πλευρά, με τις προοδευτικές δυνάμεις της τουρκοκυπριακής κοινότητας, ακόμη και στα σκληρά χρόνια που ακολούθησαν την εισβολή. Συνεπώς αν ο νέος Πρόεδρος θελήσει να ανοίξει ξανά την πόρτα του διαλόγου, είναι ένας αξιόπιστος συνομιλητής για την άλλη πλευρά, όχι μόνον για την ηγεσία της, αλλά και για τα παιδιά που ανέτρεψαν πριν από λίγα χρόνια τον Ντενκτάς, με τις διαδηλώσεις τους στον δρόμο. Το τρίτο, τέλος, δεδομένο είναι ότι αν ο νέος Πρόεδρος θελήσει (και μπορέσει) πράγματι να αναλάβει πρωτοβουλίες για την αναζήτηση μιας δίκαιης λύσης για την επανένωση του νησιού, δεν θα συναντήσει εσωτερικά εμπόδια από την αντιπολίτευση, από τον Δημοκρατικό Συναγερμό του Αναστασιάδη και του Κασουλίδη. Η συναίνεση, μάλλον, προεξοφλείται. Δεν είναι βέβαιο ότι θα συνέβαινε το ίδιο, αν ο Κασουλίδης ήταν Πρόεδρος και το ΑΚΕΛ βρισκόταν στην αντιπολίτευση.
Ο Δημήτρης Χριστόφιας- ένας πολιτικός με στόφα λαϊκού ηγέτη- μπορεί, αν το θέλει, να γίνει ο Πρόεδρος της νέας ελπίδας. Και η Κύπρος μπορεί, αν της το επιτρέψουν και οι άλλοι, οι εξωγενείς παράγοντες, να έχει μια, ακόμη, ευκαιρία.
|
