|
ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΣΚΑΝΗ
Το γνωστό παραμύθι
επαναλαμβάνεται. "Βλέπετε που όλοι έστειλαν μηνύματα και προσκλήσεις στο
νέο Πρόεδρο; Είναι για να τον πιέσουν". Κι αν δεν έστελναν δηλαδή, ως
είθισται, μηνύματα και συγχαρητήρια, τι θα λέγαμε;
Φαίνεται πως διατηρούνται
ακόμα τα κατάλοιπα της πενταετούς μιζέριας που οδήγησε την Κύπρο σε μια
πρωτοφανή απομόνωση. Καθετί που ερχόταν από το εξωτερικό ήταν, στην καλύτερη
περίπτωση, ύποπτο. Όλοι δε αυτοί που αμφισβητούσαν έντονα τη διαπίστωση ότι υπό
την Προεδρία Παπαδόπουλου η Κύπρος βρέθηκε στο περιθώριο και έχασε
παραδοσιακούς συμμάχους, δεν έχουν παρά να απαντήσουν σε ένα απλό ερώτημα:
Γιατί οι Ευρωπαίοι Σοσιαλιστές δεν είπαν λέξη μέχρι τον πρώτο γύρο των εκλογών,
ενώ στο δεύτερο χαιρέτησαν την απόφαση της ΕΔΕΚ να στηρίξει Χριστόφια και
κατέβηκαν στην Κύπρο για να συμμετάσχουν στην προεκλογική συγκέντρωση του
υποψήφιου Προέδρου;
Όλα αυτά όμως ανήκουν στο παρελθόν. Επανερχόμαστε στις ανησυχίες που
εκφράζονται για την επανεμφάνιση του διεθνούς παράγοντα. Το Κυπριακό -το λένε
όλοι- δεν μπορούμε, δυστυχώς, να το λύσουμε μόνοι. Χρειαζόμαστε τη βοήθεια και
τη συνεισφορά εκείνων των παικτών της διεθνούς σκηνής που μπορούν να
διαδραματίσουν καταλυτικό ρόλο. Έχουν αυτοί τα δικά τους συμφέροντα; Ασφαλώς.
Μπορούμε να τα επηρεάσουμε; Σίγουρα πολύ καλύτερα όταν έχουμε διαύλους
επικοινωνίας παρά όταν τους βαφτίζουμε οριστικά εχθρούς και επιλέγουμε την
περιχαράκωση. Ειδικά στον ευρωπαϊκό χώρο, η πολιτική της επαφής, της συζήτησης
και της σύνθεσης, είναι αυτή που καθορίζει σε μεγάλο βαθμό τα πράγματα. Σε
τελική ανάλυση, αυτή ήταν που εξασφάλισε την ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε.
Ο νέος Πρόεδρος της Δημοκρατίας έχει την έξωθεν καλή μαρτυρία. Σ' αυτόν
εναπόκειται να χειριστεί τα πράγματα με ευελιξία, όπως ο ίδιος δήλωνε
προεκλογικά, για να πετύχει, είτε την επίλυση του Κυπριακού προβλήματος, είτε
-σε αντίθετη περίπτωση- τον τερματισμό της αποενοχοποίησης της Τουρκίας, όπως
αυτός καταγράφηκε τα προηγούμενα χρόνια. Όταν κάποιοι σήμερα επισείουν ξανά τον
κίνδυνο των ξένων, το μόνο που επιτυγχάνουν είναι να υποτιμούν τις ικανότητες
του νέου Προέδρου και να προσπαθούν να επαληθεύσουν μιαν πολιτική που
αποδείχθηκε λανθασμένη και αδιέξοδη. Κάποια στιγμή σ' αυτό τον τόπο, οι πολιτικοί
θα πρέπει να αντιληφθούν ότι αυτό που προέχει δεν είναι η προσωπική, αλλά η
συλλογική δικαίωση.
Ο τρόπος με τον οποίο η διεθνής κοινότητα υποδέχθηκε την εκλογή νέου Προέδρου
στην Κύπρο, θα πρέπει να αντιμετωπιστεί με αισθήματα αισιοδοξίας και όχι φοβίας.
Με το βλέμμα στην προοπτική και όχι στην αδιέξοδη απομόνωση. Σε τελική ανάλυση,
όποιος επιλέγει τη μοναξιά και κλείνεται στο σπίτι με την ανησυχία ότι αν βγει
έξω μπορεί και να κτυπήσει, κάποια στιγμή θα πεθάνει μόνος. Και δεν θα λείψει
κανενός...
ΠΟΛΙΤΗΣ
|
