aixmes - Οι μύθοι της «δίκαιης λύσης και δίκαιης κοινωνίας»

Οι μύθοι της «δίκαιης λύσης και δίκαιης κοινωνίας»

29.02.08

Τώρα που κόπασαν (κάπως) οι πανηγυρισμοί των εκλογών και απομακρυνθήκαμε χρονικά από τη «μεγάλη νίκη», προσπαθώ να μαζέψω νηφάλια κάποιες πρώτες σκέψεις για την εκλογή Χριστόφια.
Καταρχήν, δεν είναι μίασμα η εκλογή ενός Προέδρου από την Αριστερά. Δεν είναι ντροπή που εκλέξαμε «κομμουνιστή πρόεδρο», ενώ μπορούσαμε να εκλέξουμε «ευρωπαϊστή και φιλελεύθερο». (Πρόεδρος από την «αριστερά» κάποια στιγμή, νόμος της φύσης είναι, θα εκλεγόνταν. Τα εισαγωγικά είναι μια άλλη ιστορία, μια άλλη φορά να το συζητήσουμε). Οι ταμπέλες «δεξιά-αριστερά», στο κυπριακό πολιτικό γίγνεσθαι, είναι για όσους θέλουν να βλέπουν το δέντρο. Τα πάντα θα κριθούν εκ του αποτελέσματος. Αν και τα πρώτα δείγματα γραφής (με το μεγάλο παζάρι των υπουργών) μας προδιαθέτουν άσχημα, όσον καλόπιστοι και να θέλουμε να είμαστε.

Δεύτερον, πανηγυρίζουν μερικοί γιατί εκλέξαμε «πρόεδρο λύσης». Αν με αυτή τη φρασεολογία εννοούν ότι εκλέξαμε «καλύτερο διαπραγματευτή των θέσεων μας στο Κυπριακό», καλώς. Αν εννοούν ότι το Κυπριακό είναι απλά και μόνο (ή έστω εκ των πρωτεύοντων) θέμα δικοινοτικών σχέσεων, θα ξυπνήσουν με πονοκέφαλο. Οι σχέσεις που (διατείνεται ότι) έχει το ΑΚΕΛ με την τουρκοκυπριακή κοινότητα κρατάνε από καιρό, δεκαετίες ολάκερες. Ποιες ανατροπές έφεραν αυτές οι σχέσεις στο ισοζύγιο που επέβαλλε η κατοχή στον τόπο; Πόσο καλυτέρευσε η ζωή των εγκλωβισμένων λόγω αυτών των σχέσεων; Πόσο άλλαξε η πολιτική των ηγετών των Τουρκοκυπρίων, ιδιαίτερα των κομμάτων που θεωρούνται ιδεολογικά συγγενή προς το ΑΚΕΛ, όπως το ΡΤΚ του Μεχμέτ Αλί Ταλάτ (τον οποίο μερικοί χειροκροτούσαν το βράδυ των πανηγυρισμών!); Κουκιά μετρημένα λένε την αλήθεια. Άλλωστε το δείγμα είναι μεγάλο. Δεν μπορεί να είναι λάθος. Δεκαετίες υπάρχουν αυτές οι σχέσεις. Πόσο ακόμα θα ζούμε με τους μύθους των συνθημάτων και της αόριστης τοποθέτησης;

Ύστερα. Λέει ο Πρόεδρος (και παπαγαλίζουν οι υπουργοί του), «θέλουμε δίκαιη κοινωνία». Ωραία ακούγεται. Τι σημαίνει όμως; Πρακτικά τι σημαίνει; Κανείς δεν θέλει να υπάρχουν άνθρωποι που ζουν στην ένδεια και στο περιθώριο. Κανείς. Ούτε δεξιός, ούτε αριστερός. Ούτε χριστιανός, ούτε μουσουλμάνος. Όποια παντιέρα και αν κρατά. Το θέμα είναι τι κάνουμε για αυτούς τους ανθρώπους. Πως του βοηθούμε; (Και δεν είναι μόνο υλική η βοήθεια). Αν πρόκειται περί αύξηση επιδομάτων, βεβαίως και να αυξηθούν. Να αυξηθούν και οι μισθοί, και οι συντάξεις, και να γίνει «καλύτερη κατανομή του πλούτου».

Πως όμως θα επέλθει αυτό το νέο κοινωνικό μοντέλο; Με νέους φόρους; Με περιμάζεμα του κράτους-μαμούθ που κατατρώει το μεγαλύτερο μέρος του κρατικού προϋπολογισμού; Με ανάπτυξη της οικονομίας λόγω προσέλκυσης του ξένου κεφαλαίου; Ξέρετε, τα λόγια είναι εύκολα. Στην παγκοσμοποιημένη κοινωνία όμως που ζούμε, (που φταρνίζονται στην Ασία και κρυολογεί η Ευρώπη), τα πράματα είναι δύσκολα και περίπλοκα.

Αν θέλουμε μοντέλο ελεύθερης οικονομίας, καλώς. Αν θέλουμε ελεύθερη οικονομία και κρατικές παρεμβάσεις εκεί και όπου πρέπει, να το δούμε. Αυτά είναι τα δύο μοντέλα που κυριαρχούν τα τελευταία χρόνια. Και οι οπαδοί τους δεν είναι ούτε αριστεροί, ούτε δεξιοί. Είναι οπαδοί της απόλυτης ελευθερίας της οικονομίας στο σύστημα της παγκοσμοιοποίησης. Και οπαδοί της ελεύθερης μεν οικονομίας, αλλά με δίχτυ ασφαλείας που τοποθετεί το κράτος-ηγεμόνας ή οι διεθνείς οργανισμοί. Σας αφήνω με τα λόγια του κοσμοπολίτη (αν και Αμερικάνος) Τόμας Φρίντμαν από το βιβλίο του «To Lexus και η ελιά»: «Τέρμα η αντιπαράθεση κομμουνιστών-καπιταλιστών. Ήρθε η ώρα των δημοκρατών της ελεύθερης αγοράς εναντίον των κλεπτοκρατών της ελεύθερης αγοράς». Αυτά ως πρώτες σκέψεις. Και με την ευχή να κυβερνήσει καλά. Καλύτερα από αυτούς που έφυγαν. Γιατί κερδισμένος θα είναι ο τόπος. Και μετά οι δεξιο-αριστεροί εμπόροι ιδέων.
Καλό σαββατοκυριάκο. Καλή ξεκούραση.
χόρχε