aixmes.com

Κουμπάρε Demian,

Εν θεωρώ τον εαυτό μου ικανό να μιλά πολλά τούντες μέρες. Ανασφάλειες, ξέρεις. Όι για το ποιόν μου, η ταυτότητα για μένα εν ανύπαρκτη. Κάθε μέρα αλλάσσω. Αλλά γιατί ό,τι λαλώ μοιάζει να 'ναι λάθος. Έννα χρησιμοποιήσω λοιπόν κάποια παραδείγματα για να σχολιάσω το πιο πάνω κομμάτι που έγραψες, που εν τζαι το σημαντικόττερο για μένα που όσα γράφεις. Τα υπόλοιπα θεωρώ τα πολλά φιλοσοφημένα για να τα κατανοήσω τζαι πολλά επιθετικά για να αντιπαρέλθω (συμβουλή: χαλάρωσε).

Εξήχασα να σου πω ότι ο Διονύσης ο Διονυσίου στην έκδοση του ΠΟΛΙΤΗ της 24ης Φεβρουαρίου 2008, γράφει ένα κείμενο με τίτλο "Η ευθύνη του να είσαι Έλληνας". Τζιαμέ λαλεί ότι οι αθρώποι που εγνώρισε εκτός Ελλάδας εν πιο Έλληνες που τους Έλληνες. Ο δικός μας ο aceras anthropophorum ο blogger εν τόσο συνειδητοποιημένος Κυπραίος αλλά ζει στην Ελβετία. Πού θέλω να καταλήξω. Υποστηρίζεις τον κοσμοπολιτισμό του Έλληνα τζαι λαλώ σου ότι συμφωνώ τζαι ότι τούτος ο κοσμοπολιτισμός έγκειται στην αγωγή τζαι όι στην καταγωγή. Ατού εσύ, ο Έλληνας εγεννήθηκε σε γην ελληνική. Εκτός αν ούλλος ο κόσμος εν Ελλάδα (τζαι σε παρακαλώ στην απάντηση σου μεν μου πεις ότι οι Έλληνες εφτάσαν ως την Κίνα να χαρείς).

Που την άλλη, τι συνιστά έναν Έλληνα; Έννεν το πνεύμα του; Έννεν για τον ελληνοκλασσικό πολιτισμό που έθεσε τις αρχές του Ορθού λόγου στον κόσμο που είμαστε περήφανοι; Που πάνω σε τούτες τες αρχές εγεννήθην η Δημοκρατία; Τούτες όμως υιοθετήσαν τες τζι άλλοι αθρώποι τζαι γι' αυτό σήμερα σώζουνται. Αν ήταν να περιμένουμε να τες διατηρήσουν τζίνοι που ζουν σε γην ελληνική...

Ε, η άλλη μου απορία εν πολλά απλή: γιατί η ελληνικότητα κακοπαθαίνει αφού έσιει τόσον άξια τέκνα να την περισώσουν; έννα μου πεις, γι΄αυτό χρειάζεται να υπερασπιστούμε την ταυτότητά μας πριν τη χάσουμε τζαι τούτη τζαι μείνουμεν έτσι.

Εγώ άρκεψα κουμπάρε Demian. Αγωνίζουμαι να σώσω την κυπριακή διάλεκτο. Κάμε τζαι σου τα δικά σου, πέρκι δούμεν χαϊρι.

Τζαι κάτι τελευταίον: επήα προχτές εις το φεστιβάλ Κινηματογραφικές Μέρες Κύπρου να δω το ντοκιμαντέρ "Τριμίθι", του Αντρέα Πάντζη. Ήμασταν 19 πλάσματα, 20 με το σκηνοθέτη. Δε τζαι να δεις τα κακά που επάθασιν οι αθρώποι του χωρκού, άκου τζαι να ακούσεις για τα βάσανα τους, έκλαψα. Mετά ο Πάντζης έβαλε κάτι μουσικές τζαι έγραψε τους στίχους πουκάτω στην οθόνη: «χίλια μύρια κύματα», ένα τσιαττιστό για το Πέργαμο, έναν εμβατήριο για την Παλαιστίνη, ένα για την Αρμενία... Λαλώ τζι εγώ, ίντα τα έβαλεν σιορ τούτα ούλλα; έννεν για το Τριμίθθι που εν το ντοκιμαντέρ; Οξά στο τέλος της ημέρας ούλος ο κόσμος έσιει τα ίδια βάσανα τζαι τες ίδιες πίκρες;

m.m.

> Σύνδεσμοι:

Ωραίοι σαν Έλληνες;

Περί "παγκόσμιου πολίτη"

Μια επισήμανση παρεμβατική στην συζήτηση

> Συναφή:

Γιατί θα ψηφίσω

Κουβεντιάζοντας για ένα σύνθημα

Κουβεντιάζοντας για ένα σύνθημα (2)