aixmes.com

Το βράδυ της δεύτερης Κυριακής των εκλογών έτυχε να βρεθώ λόγω της δουλειάς μου ανάμεσα σε νέους ανθρώπους- δεν έχει σημασία η παράταξη και εν πάση περιπτώσει δεν ήταν του ΑΚΕΛ- που πανηγύριζαν. Ρώτησα τρεις-τέσσερις τι είναι εκείνο που περιμένουν από το νέο πρόεδρο και η απάντηση που πήρα ανάμεσα σε άλλα ήταν το τετριμμένο «μια δίκαιη λύση του κυπριακού προβλήματος». Γέλασα με ειρωνεία. Με αυτοσαρκασμό έμοιαζε περισσότερο το χαμόγελό μου. Για το λαό μας. Στεναχωρήθηκα από αυτήν την απάντηση. Ήθελα ν’ ακούσω κάτι διαφορετικό, κάτι πιο ευφάνταστο από τα νιάτα. Από τους πολίτες της νέας γενιάς. Από τα παιδιά που μεγαλώνουν με μεγαλύτερη ελευθερία και λιγότερο δογματισμό, από τα παιδιά που έχουν περισσότερα ερεθίσματα και λιγότερο φανατισμό. Φυσιολογικό δεν θα ήταν να έχουν πιο καθαρή μες τη σκέψη τους την εικόνα της απαίτησής τους απ’ εκείνους που με τις αποφάσεις τους χαράζουν το μέλλον τους, απ’ το να κοιτάζουν το τοπίο πίσω απ’ το θολό τζάμι μιας έννοιας- δικαιοσύνης- που κάθε λεπτό που περνά διαφοροποιείται;

Ένιωσα ότι δεν μιλούσε η λογική σε τούτα τα παιδιά. Τέτοια ώρα θα μου πεις, τέτοια λόγια... Η έξαρση των πανηγυρισμών και η μέθη της νίκης τα έκανε τόσο συναισθηματικά και ευάλωτα. Μα πώς γίνεται, μου έλεγε η άλλη φωνή μέσα μου να έχουν περάσει 34 ολόκληρα χρόνια απ’ το... προδοτικό πραξικόπημα και την τουρκική εισβολή και να μιλάμε ακόμη με συνθήματα; Μια δίκαιη λύση του κυπριακού προβλήματος! Όλοι οι πρόσφυγες στα σπίτια τους! Το θέμα των αγνοουμένων δεν θέλω να το αγγίξω. Είναι τόσο τραγικό, τόσο πικρή είναι η γεύση που αφήνει. Μα θέλω να ξεσπάσω. Ειδικά γι’ αυτό. Είναι δικαιοσύνη το να γνωρίζουμε ότι άνθρωποι είναι νεκροί και ν’ αφήνουμε τις οικογένειές τους να τους περιμένουν ακόμα;

Πάντοτε με απασχολούσε το θέμα της δίκαιης λύσης. Σαν υπαρξιακό πρόβλημα βασάνιζε τον εγκέφαλό μου και την καρδιά μου από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου να σκέφτεται. Μεγάλωσα μ’ αυτό το ερώτημα. Με το πέρασμα του χρόνου το μόνο που ανακάλυψα είναι πως ακόμα και αυτή η υπέρτατη αξία, η δικαιοσύνη, είναι τόσο σχετική... Δεν μπορώ να δώσω πιο συγκεκριμένη απάντηση. Άλλωστε μόνο ερωτήσεις μπορεί να γεννήσει ένα τέτοιο πρόβλημα: Δίκαιη λύση είναι να παραμένει άλυτο το πολιτικό πρόβλημα μέχρι να πάρουμε πίσω ότι μας πήραν, επειδή η δικαιοσύνη ως έννοια δεν σηκώνει συμβιβασμούς; Η μήπως δίκαιη λύση είναι να εδραιώνεται μια παρανομία χρόνο με τον χρόνο, γνωρίζοντας πως τα τελευταία χρόνια τσιμεντώνεται η άλλη πλευρά και οι έποικοι αυξάνονται και πληθύνονται; Δίκαιη λύση είναι να πάρουμε πίσω ότι θα διαπραγματευτούμε τρεις και πλέον δεκαετίες μετά για να πάνε κάποιοι τουλάχιστον στα σπίτια τους;

Κάθε φορά που ρωτώ, λοιπόν, παίρνω απάντηση μόνο τον αντίλαλό μου. Είναι τόσος ο πόνος. Το πιο απτό αποτέλεσμα που βλέπω είναι ο «συμβιβασμός». Ένας συμβιβασμός συνώνυμος με την δικαιοσύνη. Για χάριν της ειρήνης, της συμφιλίωσης, για χάριν του μέλλοντος. Άνθρωποι που υπέφεραν και μίσησαν φεύγουν και χάνονται... Άλλοι παίρνουν τη θέση τους, σμίγουν και δημιουργούν.

Μοίρα

(Η φωτογραφία είναι δανεισμένη απ’ το αρχείο του Felix)