aixmes.com

ΤΟΥ ΦΡΙΞΟΥ ΔΑΛΙΤΗ

Μια ομάδα συνανθρώπων μας που επιζητά τη θέση που δικαιωματικά της ανήκει στην κοινωνία, η οποία όμως, σιωπηρά πολλές φορές, «αποκοιμίζει» το θέμα στο περιθώριο.. Η πραγματικότητα είναι ότι έχουν γίνει αρκετά ενθαρρυντικά βήματα από πλευράς Πολιτείας. Ταυτόχρονα είναι επίσης γεγονός ότι δεν αποτελεί αποκλειστικό ζήτημα της κυπριακής κοινωνίας. Ωστόσο αυτό δεν μπορεί να αποτελεί άλλοθι και να επιφέρει εφησυχασμό. Αρχής γενομένης από τη γενική αξίωση των θεμελιωδών αρχών της ισότητας, οι ψυχικά ασθενείς, έχουν τα ίδια ακριβώς δικαιώματα με όλους τους υπόλοιπους. «Έχουν δικαίωμα σε μια αξιοπρεπή ζωή που να χαρακτηρίζεται από κοινωνική ένταξη, επαγγελματική αποκατάσταση και ένα ρόλο στην κοινωνία», όπως εύστοχα παρατηρεί η κοινωνιολόγος Μαρίνα Παγιάτσου. Το ζητούμενο δεν είναι μόνο η παροχή φροντίδας και υπηρεσιών που είναι απαραίτητες σε πρώτη φάση. Απώτερος στόχος είναι η επανένταξη τους στην κοινωνία, η οποία όπως επισημαίνεται στην έρευνα δεν πέτυχε τα καλύτερα αποτελέσματα. «Ένας ψυχικά ασθενής που ήταν για πολλά χρόνια σε ένα Ίδρυμα, δεν έχει τις απαραίτητες δεξιότητες για να μπορεί να επιβιώσει και να ενταχθεί στην κοινωνία», αναφέρει η κ. Παγιάτσου. Μετά από μακρόχρονη ιδρυματοποίηση, χρειάζεται μία περίοδος προσαρμογής κατά την οποία θα πρέπει να έχει τη στήριξη ατόμων με κατάρτιση που να τον βοηθούν στην ομαλή ένταξη. Η κ. Παγιάτσου, επισημαίνει, ότι μπορούν για παράδειγμα να δημιουργηθούν σπίτια στην κοινότητα που στην ουσία να είναι μικρές ομάδες ατόμων που έχουν συνεχή επίβλεψη, ασκώντας παράλληλα, διάφορες δραστηριότητες.

Θεσμός ο οποίος υπάρχει για άτομα με νοητική υστέρηση και άλλες ειδικές ανάγκες. Ο θεσμός των Συνοδευτικών Υπηρεσιών είναι ένας άλλος τρόπος για άτομα τα οποία διαμένουν στα σπίτια τους. Ένα καταρτισμένο άτομο, μπορεί να αναλάβει το ρόλο του καθοδηγητή για ομαλή επανένταξη σταδιακά στην κοινωνία. Η εργοδότηση παράλληλα, είναι βασικό στοιχείο για την ένταξη των ατόμων στην κοινωνία. Το κράτος πρέπει να προχωρήσει σε συμφωνία με εργοδότες παρέχοντας τους κίνητρα, για να μπορεί ο ψυχικά ασθενής με καθοδήγηση και στήριξη να εντάσσεται σε αυτά τα προγράμματα.

Το κράτος είναι το πρώτο που θα πρέπει μέσα από τη στήριξη προς αυτά τα άτομα να ανατρέψει σημαντικά και την εικόνα της κοινωνίας ευρύτερα προς αυτά τα άτομα. Στην κοινωνία επικρατούν πολλά ταμπού, όσον αφορά τα άτομα με ψυχικές ασθένειες, τα οποία ταυτίζουν με το περιθώριο. Για να αλλάξει αυτό χρειάζεται να γίνουν πολλά. Το κράτος ως θεματοφύλακας της ισότητας, με μέτρα που θα διασφαλίζουν την ισονομία και τη θεσμοθέτηση φορέων προώθησης των δικαιωμάτων των ατόμων αυτών, έχει να διαδραματίσει το σημαντικότερο ρόλο.

ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ