aixmes - Σ' ένα αεροπλάνο

Σ' ένα αεροπλάνο

05.03.08

ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΣΚΑΝΗ

Ήταν μια όμορφη βραδιά. Και, κυρίως, αισιόδοξη. Μέσα στο ποτό και τα τσιγάρα, αντάμωσαν πολλές και διαφορετικές γενιές. Κι αντάμωσαν μ' έναν τρόπο ουσιαστικό και ελπιδοφόρο. Ήταν η πρώτη φορά που τόσο πολλοί νέοι άνθρωποι, τραγουδούσαν με πάθος τόσα πολλά παλιά -αλλά διαχρονικά- τραγούδια.

Λες κι ανέβηκαν όλοι σ' ένα αεροπλάνο, άφησαν κάτω στη γη όσα τους χωρίζουν κι όσα τους πονούν, κι είδαν τον κόσμο όπως ακριβώς είναι. Απλό, μικρό και όμορφο. Κι ύστερα αποφάσισαν όλοι μαζί πως η ζωή θέλει Χαμόγελο και πως "Αγάπη είναι να σου δίνω χωρίς ποτέ να το θυμάμαι". Τσούγκρισαν τα ποτήρια, γέμισαν τα πνευμόνια με δύναμη και συνέχισαν ένα μουσικό ταξίδι με ενθύμιο το χτενάκι της Άννας. Διερωτήθηκαν ανάμεσά τους αν είμαστε άνθρωποι, με μυαλό και μ' αισθήματα, όταν ανεχόμαστε γύρω μας τόσες αδικίες. Κι ακούμπησαν με ευαισθησία στον πονεμένο έρωτα ενός Γερμανού και μιας Εβραίας. Που ίσως να ήταν κι ο έρωτας ενός Έλληνα και μιας Τουρκάλας... Έμοιαζαν όλοι να είχαν ξαναπάρει το νήμα της ζωής και να μετρούσαν τα στραβοπατήματα, τα λάθη, κι όλες εκείνες τις καταστάσεις που φαίνονται ανυπέρβλητες και οριστικά αδιέξοδες. Κι έδειχναν να συμφωνούν πως οι άνθρωποι χρειάζονται συχνά το ταξίδι με το αεροπλάνο της ευαισθησίας τους. Γιατί μόνο έτσι αντιλαμβάνονται το μέγεθός τους αλλά και των όσων τους περιβάλλουν. Γιατί μόνο έτσι συνειδητοποιούν ποια είναι τα όμορφα που χάσαμε και πόση μεγάλη σημασία δώσαμε σ' αυτά που δεν αξίζουν. Γιατί μόνο σαν ταξιδιώτης του αεροπλάνου αυτού μπορείς να δεις τον πραγματικό πόνο και να διώξεις από μέσα σου το "δεν βαριέσαι αδελφέ"...
Κι έπιασαν να γεμίζουν τα ποτήρια με αγάπη και να κερνούν ο ένας τον άλλο αναζητώντας την Μαργαρίτα για να της πουν το άιντε καληνύχτα, θα τα ξαναπούμε το πρωί.
Ήταν μια όμορφη βραδιά. Και, κυρίως, αισιόδοξη. Γιατί, πρώτη φορά τόσοι πολλοί νέοι, τραγουδούσαν τόσα πολλά παλιά τραγούδια. Κι είναι αυτοί οι ίδιοι νέοι που μάθαμε να αμφισβητούμε. Είναι αυτοί που τους περιμένουμε κάθε φορά στη γωνιά για να τους πούμε πως χάλασαν. Είναι αυτοί των οποίων τις ευαισθησίες και τις αναζητήσεις τους ποτέ δεν καταφέραμε να πλησιάσουμε. Είναι όμως κι αυτοί που λίγες μόνο μέρες πριν, ανέτρεψαν υπολογισμούς και βεβαιότητες. Και καθόρισαν με τη δική τους στάση τα επόμενα βήματα. Το βράδυ της Δευτέρας, ένωσαν στο τραγούδι τους όλη την ελπίδα, όλη την ανθρωπιά και όλο το δυναμισμό που έχουν.
Ο Κώστας Χατζής, στα εβδομήντα του σχεδόν χρόνια, δεν έκανε πολλά. Απλώς διηύθυνε την πιο ωραία χορωδία...

Υ.Γ. Να 'ναι καλά τα παιδιά της "Αυλαίας" που μας χαρίζουν τέτοια βράδια.

ΠΟΛΙΤΗΣ