aixmes.com

ΤΟΥ ΑΡΙΣΤΟΥ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ 

Όσοι πανηγυρίζουν για τις νέες ελπίδες που δημιουργήθηκαν για το άνοιγμα της Λήδρας, θα πρέπει να αφήσουν για λίγο τις μεγάλες κουβέντες και να μας εξηγήσουν, πόθεν απορρέει όλος αυτός ο ενθουσιασμός.

 Για να καταλάβουμε κι εμείς αν είμαστε τελικά αδικαιολόγητοι και παράξενοι, που δυσκολευόμαστε να συμμεριστούμε τον ενθουσιασμό τους. Το θέμα της Λήδρας, απέσπασε μεγάλο μέρος της μετεκλογικής κινητικότητας, σε βαθμό, που κάποιοι άρχισαν πάλι να μας παρουσιάζουν το θέμα, σαν να είναι ο κόμβος του προβλήματος μας και η λύση του, θα λύσει με μαγικό τρόπο και το Κυπριακό. Δηλαδή, ο συμβολικός χαρακτήρας του ανοίγματος της Λήδρας παρουσιάζεται σαν να υποκαθιστά όλες τις προσπάθειες για λύση ή σαν να αποτελεί την κορύφωση του αγώνα για απαλλαγή από την κατοχή. Η προφανής ανησυχία ότι όσο ενισχύεται η συνήθεια της διακίνησης μεταξύ των δυο πλευρών ενισχύεται ταυτόχρονα και η αποδοχή της κατοχικής πραγματικότητας, δεν εμφανίζεται πουθενά. Μήπως έγινε καμιά αποτίμηση της κατάστασης, που δημιουργήθηκε από το 2003, που άνοιξαν τα οδοφράγματα; Μήπως διαπιστώθηκε από την ηγεσία (και όχι από την όποια ομάδα ή τον όποιο πολιτικάντη, που δραστηριοποιείται παράλληλα και ενίοτε αντίθετα από την επίσημη πολιτική) ότι η εμπειρία από την διακίνηση οδηγεί στην ανατροπή των κατοχικών δεδομένων; Διότι, υπάρχει και η άποψη ότι αυτό στην πραγματικότητα, ενίσχυσε το διαχωρισμό. Και δημιούργησε συνθήκες, που ακόμα πιο δύσκολα ανατρέπονται, οι οποίες παραπέμπουν στις σχέσεις καλής γειτονίας μεταξύ δυο λαών (όπως ισχυρίζεται και ο Ταλάτ) και όχι στις σχέσεις ενός λαού, που πρέπει να επανενωθεί. Φυσικά, τώρα πια δεν είναι δυνατόν να αλλάξει η πορεία των γεγονότων και αναμφισβήτητα θα οδηγηθούμε αργά ή γρήγορα στο άνοιγμα και της Λήδρας και αργότερα και άλλων σημείων διέλευσης. Εξάλλου, αυτό επιβάλλει πλέον και ο διεθνής παράγοντας τον οποίο καταφέραμε επίσης να παραπλανήσουμε και νομίζει ότι η Λήδρας είναι κάτι ανάλογο με το τείχος του Βερολίνου, όπου ο λαός της Κύπρου περιμένει την ώρα και τη στιγμή που θα συναντηθεί στον μακρύδρομο για να ψάλλει το Ωσαννά. Μπορεί να υπάρχει και άλλος δρόμος όμως, παρά να συνεχιστεί αυτή η επικίνδυνη τακτική της ελεγχόμενης διακίνησης, που αποκτά πλέον μορφή καλοστημένης προπαγάνδας για το κατοχικό καθεστώς και για όσους επιδιώκουν τη συνέχιση της διχοτόμησης. Αντί για το άνοιγμα της Λήδρας και την απομάκρυνση των στρατευμάτων από εκατό μέτρα γης, γιατί δεν αγωνίζονται όλες αυτές οι (λεγόμενες) Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις για την απομάκρυνση των στρατευμάτων από όλη τη γραμμή αντιπαράταξης; Ή, γιατί όχι, για την απομάκρυνση όλων των ελληνοκυπριακών στρατευμάτων από τη γραμμή. Ας μείνουν μόνο τα τουρκικά στρατεύματα να έχουν απέναντι τους άοπλους πολίτες. Αυτό θα ήταν ενέργεια, που θα έβαζε και το πρόβλημα στις σωστές διαστάσεις του.

Υ.Γ. Γιατί δεν αγωνίζεται ο Μίλετ, η Βαλεντίνα και ο Χατζηδημήτρης με περισσότερο πάθος για το άνοιγμα του Λιμνίτη. Τουλάχιστον εκεί θα βοηθούσαν και μερικές εκατοντάδες ανθρώπους, που επί 34 χρόνια ζουν απομονωμένοι, κυριολεκτικά όμηροι της κατοχής.

ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ