aixmes - Η μιζέρια

Η μιζέρια

13.03.08

ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΣΚΑΝΗ

Δεν πρόλαβαν καλά καλά να κινηθούν τα πράγματα, δεν έφτασαν ακόμα να σχηματοποιηθούν οι όποιες μικρές ή μεγάλες πρωτοβουλίες, και οι γνωστοί κύκλοι της καταθλιπτικής θεώρησης των πραγμάτων επαναλαμβάνουν εαυτούς.

"Να μη βιαζόμαστε", "να είμαστε προσεκτικοί", "μήπως μας την έχουν στημένη", "να μην κάνουμε υποχωρήσεις", "κάποιοι όροι που θέταμε δεν πληρούνται" και όλα τα σχετικά, άρχισαν να βγαίνουν σεργιάνι στους διαδρόμους της μίζερης πολιτικής μας ζωής. Ουδείς είπε ότι πρέπει να φτιάξουμε κλίμα πανηγυρικό. Ουδείς ότι πρέπει να πιστέψουμε πως φτάσαμε στο τέρμα. Και, ασφαλώς, ουδείς λέει ότι τα πράγματα είναι εύκολα. Το σίγουρο όμως είναι ένα: Η ατμόσφαιρα που βάραινε την ελληνοκυπριακή πλευρά και την οποία δημιούργησαν οι οπαδοί της στασιμότητας και της μιζέριας, σταδιακά υποχωρεί. Τα πράγματα άρχισαν ξανά να κινούνται. Κι είναι πια βέβαιο πως μέσα στην κίνηση είναι που κρύβεται η προοπτική. Σε αντίθεση με τη στασιμότητα, όπου φωλιάζει η παγίωση των τετελεσμένων της εισβολής και της κατοχής.

Τα τελευταία χρόνια απέδειξαν ένα πράγμα. Οι οπαδοί της δήθεν σκληρής γραμμής στο Κυπριακό είναι στην πραγματικότητα άνθρωποι που φοβούνται να δοκιμαστούν, που τρομοκρατούνται στην ιδέα του νέου, που αποφεύγουν την αναμέτρηση με τον αντίπαλο. Γι' αυτό και επιλέγουν τη μοναξιά, την περιχαράκωση, την εκ του ασφαλούς διατύπωση καλόηχων συνθημάτων. Γι' αυτό και πέφτουν με φανατισμό πάνω σε κάθε κίνηση ή ενέργεια η οποία τείνει να ταράξει τα λιμνάζοντα νερά. Αυτό δεν έκαναν όταν άνοιξαν (το 2003) τα οδοφράγματα; Αυτό δεν έκαναν μόλις αντιλήφθηκαν ότι ο κόσμος παίρνει στα χέρια του την υπόθεση της επαφής και της συνεννόησης; Αυτό δεν κάνουν πάντα κάθε που η κοινωνία πάει να ανασάνει και να αντικρίσει με αισιοδοξία το αύριο; Αυτό κάνουν πάντα όλοι εκείνοι που δεν μπορούν να αρθρώσουν λόγο πολιτικό και δεν έχουν τις δυνατότητες να βγουν λίγο έξω από τα όσα έμαθαν τέσσερις σχεδόν δεκαετίες τώρα. Με αποτέλεσμα, οι οπαδοί της δήθεν σκληρής γραμμής να είναι στην πραγματικότητα οι πιο χρήσιμοι σύμμαχοι του αιωνίου τους αντιπάλου. Αυτού που φοβούνται να δουν στα μάτια... Είναι άραγε τυχαίο που οι απέναντι είχαν αράξει κανονικά τα τελευταία τέσσερα χρόνια;

Εναπόκειται λοιπόν σε αυτή την κοινωνία να επιλέξει εάν θα επιτρέψει σε όλους αυτούς να σκοτώσουν εν τη γενέσει της τη νέα προοπτική. Εναπόκειται σε όλους εμάς να αποφασίσουμε εάν θα τους αφήσουμε να μας παρασύρουν στη δική τους καταθλιπτική και φοβική θεώρηση των πραγμάτων. Το πέτυχαν για μακρό χρονικό διάστημα. Με αποτέλεσμα τίποτα θετικό να μην συμβεί σε αυτό τον τόπο. Απεναντίας, το μόνο που είδαμε να συμβαίνει είναι η σταδιακή εξαφάνιση των δικών μας περιουσιών στα κατεχόμενα...

ΠΟΛΙΤΗΣ