aixmes - Η διαχείριση του συστήματος

Η διαχείριση του συστήματος

17.03.08

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΧΑΛΙΚΙΟΠΟΥΛΟΥ

Υπέροχα! Οικόπεδα και τετραγωνικά, τουριστικά τοπία και επαύλεις, Ρώσοι μαφιόζοι και Εγγλέζοι συνταξιούχοι. "Όπου και να ταξιδέψω...", που έλεγε κι ο ποιητής. Ρωσίδες και Λευκορωσίδες, Ουκρανές, Σύριοι και Σριλανκέζες.

Η άνεση της ιστορικής συγκυρίας. Στην αρχαία Αθήνα υπήρχαν κάπου 30 χιλιάδες δούλοι, χώρια οι μέτοικοι, που δούλευαν από το πρωί μέχρι το βράδυ, γεγονός που επέτρεπε στους Αθηναίους πολίτες να επιδίδονται στο "φιλοσοφείν" στις αγορές και στα κουρεία, που πήγαιναν να λαδώσουν τα μαλλιά τους. Τους επέτρεπε επίσης να χτίζουν Παρθενώνες, διότι χωρίς δούλους στα λατομεία και στα χτισίματα, ο Παρθενώνας θα ήταν ακόμα στο συρτάρι του Ικτίνου και του Καλλικράτη. Άστα να πάνε, γιατρέ μου. Ενίοτε νιώθω σαν αρχαίος Αθηναίος πολίτης, που έρχονται οι Σκύθες μπάτσοι, να τον πάνε με το ζόρι στις συνελεύσεις του Δήμου κι εγώ σκυλοβαριέμαι να ακούω τα ίδια και τα ίδια. Παλαιότερα και όντας νεότερος, φανταζόμουν τον εαυτό μου να πηγαίνει και να τους τα κάνει όλα λίμπα, κάτι σαν τον Σπάρτακο ή σαν τον άλλο τον Βλαδίμηρο. Όμορφες εποχές, γιατρέ μου. Ένιωθες πως όλα μπορούσαν να ανατραπούν. Σήμερα, το μόνο που πιστεύουμε πως μπορεί να ανατραπεί, είναι κανένα αυτοκίνητο που τρέχει με 150 στον αυτοκινητόδρομο. Ας όψεται... Να φανταστείς όμως πως μερικοί ακόμα πιστεύουν πως για όλα φταίει ο Γκορμπατσόφ. Ναι, εκείνος που μετά διαφήμιζε πίτσες ο έρμος. Ύστερα ήταν και όλες εκείνες οι "καλλιτέχνιδες" και οι μαφιόζοι. Πού να βγάλεις άκρη και τι να πεις; Ακόμα και τον Μαρξ τον απέθαναν. Για να μην σου πω και για το μπάχαλο του ευρωσοσιαλισμού. Μας τον έφαγε κι αυτόν εκείνος ο κοντός δίπλα στην Κάρλα Μπρούνι. Φτάνει να άκουγες προχθές τον Γιωργάκη στο συνέδριο, να... ρητορεύει. Τρόπος του λέγειν, τέλος πάντων.

Γι' αυτό σου λέω, γιατρέ μου. Φοβάμαι πως στο τέλος θα με καταφέρουν να νιώθω σαν αρχαίος Αθηναίος πολίτης. Θα ρητορεύω κι εγώ στην αγορά και θα καμαρώνω, αλλά πάντα εντός των πλαισίων τού μη ανατρέψιμου συστήματος και ποτέ υπέρ της εξέγερσης των δούλων. Όμορφα θα τα βολεύω στην ιδεολογία μου και τους δούλους και τους μέτοικους εκ Σκυθίας και τις Σριλανκέζες με τις 150 λίρες μισθό και τους λαθρομετανάστες εκ Συρίας και τις ιερόδουλες εκ Μολδαβίας και τις πωλήτριες εκ Γεωργίας και τα αλλοδαπά γκαρσόνια με τα προσωπικά συμβόλαια... Και εν γένει, γιατρέ μου, αυτό είναι το μέγα λούκι. Η αποδοχή ενός συστήματος που μου συμπεριφέρεται ως ελεήμων Σαμαρείτης και γύρω- γύρω καραβιές απελπισμένων μεταναστών που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα. Κι αυτό έχει και συνέχεια, γιατρέ μου, διότι τα προβλήματα έπονται και δεν είναι μόνο θέμα μετοίκων και δούλων. Εξάλλου, ο νεοφιλελευθερισμός που βιώνουμε ήδη, έχει αρχίσει να μην μπορεί πλέον να διαχειριστεί τη λεγόμενη "γενιά των 700 ευρώ" και τις συντάξεις πείνας. Δεν βλέπεις τι γίνεται στην αττικό λεκανοπέδιο; Για να το θέσω και διαφορετικά, εδώ κάτω προς το παρόν καλά περνάμε. Στο κάτω- κάτω πουλάμε ένα κομμάτι γη, τσεπώνουμε όσα θα παίρναμε σε μισθούς μιας ολόκληρης ζωής, για να μην σου πω και δύο, και πηγαίνουμε παρακάτω με τη φόρα που πήραμε, άνετοι κι ωραίοι. Με τα παιδιά μας, τι γίνεται;
Γι' αυτό σου λέω, γιατρέ μου. Φοβάμαι πως στο τέλος θα πιστέψω κι εγώ πως ο Τσε, ίσως και να ήταν κάποιος παλιός προπονητής της Ομόνοιας. Φοβάμαι πως αυτή η ιστορία με τη "διαχείριση του συστήματος" έχει να βγάλει τόσες αντιθέσεις και αδιέξοδα, που στο τέλος, θα μπερδευτώ τελείως προσπαθώντας να διαχειριστώ τη διχασμένη μου προσωπικότητα. Φοβάμαι πως όταν το σύστημα αφήνει κάποιον να ανέβει στην εξουσία τόσο άνετα, ουσιαστικά θεωρεί πως δεν πρόκειται να πειραχθεί τίποτα και άρα, τι είχες Γιάννη; Ό,τι είχα πάντα. Γι' αυτό σου λέω, κάποτε πιτσιρικάς πίστευα πως ο κόσμος μπορεί να αλλάξει με ένα "ντου" στα "χειμερινά ανάκτορα". Μετά κατάλαβα πως ό,τι γίνεται, είναι μέσα από τις αντιθέσεις και τα αδιέξοδα του συστήματος, έτσι όπως καθορίζονται από τις οικονομικές σχέσεις.
Και βέβαια, ποτέ δεν θα περίμενα πως στα πλαίσια της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας και των οικονομικών δομών του συστήματος, θα μπορούσε να ανατραπεί κάτι μονομερώς και σ' ένα νησάκι όπως η Κύπρος. Τουλάχιστον, όμως, ας αγωνιστούμε για μια κοινωνία δικαιότερη, λίγο καλύτερη. Και γι' αυτό, μεγαλύτερη απόδειξη δεν υπάρχει από την ίδια την αντίδραση του συστήματος σ' αυτό που θα προσπαθούμε να κάνουμε. Όσο το σύστημα δεν θα ενοχλείται, αυτό θα σημαίνει πως απλά συμπλέουμε. Κι ας ρητορεύουμε εκεί στη μέση της αγοράς. Κι ας ανεμίζουμε κόκκινες σημαίες. Καρφάκι δεν θα καίγεται στους Πεντακοσιομέδιμνους και στους Πατρικίους.

ΠΟΛΙΤΗΣ