aixmes - Η Ντόρα το είπε, εμείς γιατί το κρύβουμε;

Η Ντόρα το είπε, εμείς γιατί το κρύβουμε;

19.03.08

ΤΟΥ ΑΡΙΣΤΟΥ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ

Μέσα στις δεκαπέντε μέρες από την ανάληψη της προεδρίας από το Δημήτρη Χριστόφια, η τουρκική πλευρά κατάφερε να κάνει τόσες πολλές αρνητικές κινήσεις, που θα πρέπει να θεωρείται σχεδόν βέβαιο το ναυάγιο και της νέας προσπάθειας, που αναμένεται να ξεκινήσει μετά τη συνάντηση της Παρασκευής.

Ωστόσο, επειδή είναι δεδομένο ότι εκείνοι που θέλουν διακαώς τη λύση είναι οι Ελληνοκύπριοι, παρόλες τις αντίθετες εντυπώσεις που κατάφεραν ντόπιοι και ξένοι καλοθελητές να δημιουργήσουν κατά την προηγούμενη πενταετία, ο Δημήτρης Χριστόφιας έχει υποχρέωση να πάει στη συνάντηση με τον Ταλάτ, με καλή θέληση και ανοικτούς ορίζοντες. Το αδιέξοδο δεν είναι επιλογή των Ελληνοκυπρίων αλλά της Άγκυρας και του κατοχικού καθεστώτος. Επομένως, η προσπάθεια του Προέδρου είναι εκ προοιμίου θετική και ειλικρινής, εξάλλου, ειδικά ο κ. Χριστόφιας περιβάλλεται ήδη από τις εντυπώσεις, που ο ίδιος δημιούργησε. Η αλήθεια όμως είναι ότι Ταλάτ και Ερντογάν πέτυχαν να προκαλέσουν απαισιοδοξία πριν καν ξεκινήσει η νέα προσπάθεια. Οι εριστικές δηλώσεις, οι επιστολές Ταλάτ προς Γ.Γ. του ΟΗΕ και Ερντογάν προς Ευρωπαίους ηγέτες, έχουν ρίξει σκιές στο «ευνοϊκό κλίμα». Αλλά, αυτό δεν έχει σημασία αν στις συναντήσεις υπάρξει εποικοδομητική συζήτηση και δημιουργηθούν προοπτικές. Εκείνο, που έχει όμως σημασία, είναι να αποφύγει ο Πρόεδρος να συμμετέχει στην ωραιοποίηση της κατάστασης, αποδεχόμενος να περιορίσει τις προσδοκίες του σε παιχνίδια εντυπώσεων. Όπως είναι το άνοιγμα της Λήδρας, που τις τελευταίες μέρες (ξανά) τείνει να υποβαθμίσει την ουσία του Κυπριακού σε επίπεδο ανταλλαγής επισκέψεων και να επιβεβαιώσει όσους επί χρόνια προσπαθούσαν να παρουσιάσουν το πρόβλημα της κατοχής ως πρόβλημα ψυχολογικής δικοινοτικής διαφοράς η οποία πρέπει να ξεπεραστεί με καλές γειτονικές σχέσεις. Φυσικά, οι καλές γειτονικές σχέσεις είναι πάντα βοηθητικές, όταν μιλάμε για δυο λαούς σε δυο όμορες χώρες. Αλλά εδώ μιλάμε για ένα πρόβλημα εισβολής και κατοχής (όσο κι αν είναι κουραστική η έκφραση και την αποφεύγουν οι περισσότεροι πια, για να μην εξευτελίζονται τα παραμυθιάσματα, είναι η μόνη που αποδίδει την πραγματικότητα) που πρέπει να προσδιορίζεται σε άλλη βάση. Πολύ πιο περίπλοκη από το άνοιγμα της Λήδρας. Είναι πιο ουσιώδες, για παράδειγμα, αυτό που έθιξε η Ντόρα Μπακογιάννη, αλλά αποφεύγουμε να συζητήσουμε: Δεχόμαστε να επιστατεύουν τον τόπο μας οι εγγυήτριες δυνάμεις αφού επιμένει να το θεωρεί απαραίτητο ο Ταλάτ; Η υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας ήταν κατηγορηματική: Η Κύπρος δεν χρειάζεται πλέον εγγυήτριες δυνάμεις από τη στιγμή, που υπάρχει η Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτή η πτυχή, που αποτελεί και μια από τις κορυφαίες αιτίες απόρριψης του σχεδίου Ανάν, συζητήθηκε καθόλου στην ελληνοκυπριακή πλευρά; Υπάρχει απόφαση στην ηγεσία αν θα τις δεχθεί ή αν αποτελούν «κόκκινη γραμμή»; Πάντως, είναι ξανά διάχυτη η τάση να εξαντλούνται οι συζητήσεις μας στο πόσο θα ωφελήσει την αγορά και το κλίμα, το άνοιγμα της Λήδρας και παραμερίζουμε (πάλι) τα ουσιαστικά ζητήματα. Θα τα βρούμε μπροστά μας, όμως, σύντομα.

ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ