aixmes.com

Του Νίκου Τριμικλινιώτη

Η αντίδραση των πλείστων πολιτικών, πριν και μετά τη συνάντηση Χριστόφια-Ταλάτ, ήταν μεν γενικά θετική, αλλά όπως συνηθίζουν να λένε, δεν καταλαβαίνω ακριβώς γιατί, "συγκρατημένα αισιόδοξη". Αυτή η αντίδραση μπορεί ήταν σαν μάλλον "κουμπωμένη" κι ορισμένες φορές σχεδόν αμήχανη. Μετά τη συνάντηση είχαμε λοιπόν διαφορετικές αποχρώσεις "συγκρατημένης αισιοδοξίας" μέχρι και νουθεσίες, όπως μην είμαστε "υπερβολικά αισιόδοξοι". Ουσιαστικά μας εγκαλούν να "χαλιναγωγήσουμε" τη διάχυτη πλέον αίσθηση ότι κάτι έχει αλλάξει ριζικά κι αμετάκλητα μετά την εκλογή Χριστόφια και τη συγκυρία που φέρνει την Αριστερά στο πηδάλιο και των δύο κοινοτήτων.

Ασφαλώς το δημοψήφισμα, κι ακόμα χειρότερα ό,τι ακολούθησε μετά, δημιούργησαν μια πολιτική "παγωμάρα", κάτι σαν πολικό ψύχος μιας φοβερά επικίνδυνης στασιμότητας κι απελπισίας: ποτέ μετά το 1974 οι σχέσεις ανάμεσα στους Κυπρίους, τόσο "ενδοκοινοτικά", όσο "διακοινοτικά" δεν ήταν τόσο κακές. Το κλίμα ήταν φοβικό κι επικρατούσε μια ψυχροπολεμική ατμόσφαιρα. Τώρα ανασάναμε επιτέλους. Ωστόσο, το "τραύμα" εκείνο εξακολουθεί να πονά, έστω κι αν τείνει να επουλωθεί. Φοβάται ο καθένας μήπως κι απογοητευτεί. Το Κυπριακό είναι, όπως και να το κάνουμε, μέσα στο πετσί μας- το κουβαλούμε από τότε που γεννηθήκαμε...

Πιο καλός γνώστης κι εκφραστής της κυπριακής πραγματικότητας ο ίδιος ο Δημήτρης Χριστόφιας, που αρθρώνει μια άρρητη αίσθηση του κυπριακού ταμπεραμέντου: "Κυπριακός ο καφές, μέτριος", λέει στους δημοσιογράφους με το εκφραστικό του χαμόγελο. Ο συνομιλητής του, ο Μεχμέτ Αλί Ταλάτ, ανταποδίδει το χαμόγελο και μεταφράζει το "ίνσιαλλαχ" με την ελπίδα για λύση το συντομότερο. Όπως συμφωνήθηκε, σε τρεις μήνες μπαίνουμε σε ουσιαστικές συνομιλίες για συνολική λύση, ενώ στο μεσοδιάστημα ανοίγει η Λήδρας, μετά ο Λιμνίτης κι άλλα, καθώς ετοιμάζουμε την κατάσταση με μέτρα εμπιστοσύνης, τεχνικές επιτροπές κι ομάδες εργασίες κ.λ.π.

Τα περί "σχεδίου Ανάν" και "8ης Ιουλίου" είναι τώρα ανούσια και ξεπερασμένα πράγματα. Κοιτάμε μπροστά, πάμε για λύση, ας το πιστέψουμε. Ενώ λοιπόν κατανοώ τους λόγους που κρατούνται επί του παρόντος χαμηλοί τόνοι, έχοντας εξάλλου μπουχτίσει με τα κούφια μεγάλα λόγια, δεν με πείθει η επιχειρηματολογία του "άσε να δούμε" ή του "θα δείξει". Τα δύο βασικά επιχειρήματα είναι ότι " δεν υπάρχει τίποτε σίγουρο για την Τουρκία" ή ότι "η πορεία της στην ΕΕ δεν είναι δεδομένη". Και τα δύο όμως λειτουργούν σαν τροχοπέδη στην ελπίδα μας που τροφοδοτεί και τη δυναμική και προοπτική της λύσης. Η πολιτική κατάσταση στην Τουρκία είναι όντως παράγοντας ανησυχίας, αλλά οι αντιφάσεις κι οι "αερομαχίες" ανάμεσα σε στρατιωτικούς κι Ερντογάν είναι δεδομένο για μας. Εξάλλου, είναι εξαιρετικά δύσκολο να αναιρέσει τι έχει επιτευχθεί στις 21 του Μάρτη - το νερό μπήκε στο "αυτλάτζηιν", που λέμε, για τη λύση. Δεν είμαστε ασφαλώς, ούτε αιθεροβάμονες, ούτε αφελείς. Γνωρίζουμε ότι εκτός από εμάς τους Κυπρίους παίζουν κι άλλοι παράγοντες πέραν των δικών μας δυνάμεων.

Η δυναμική που δημιουργεί η ελπίδα και η αισιοδοξία των μαζών είναι μια τεράστια δύναμη, που δεν μετριέται με τίποτε. Αυτό είναι που φαινόμαστε να ξεχνούμε πολλές φορές. Ασφαλώς δεν οικοδομείται ένα τέτοιο κλίμα που να "πυροδοτήσει" θετικά την κοινωνία μας προς την κατεύθυνση της ειρηνικής λύσης από τη μια μέρα στην άλλη. Χρειάζεται σκληρή δουλειά για να ξανακερδίσουμε τις καρδιές των ανθρώπων μας. Χρειάζεται να ανοίξει ο Μακρύδρομος της παλιάς πρωτεύουσας κι άλλοι πολλοί δρόμοι για τη συνεργασία Ε/Κ και Τ/Κ.

Ειδικά σήμερα υπάρχει ανάγκη να το "ρισκάρουμε". Οφείλουμε να αντιπαραβάλουμε αυτό το "ρίσκο" που αναλαμβάνουμε σε κάθε ηθική, πολιτική και συναισθηματική επένδυση, με την ακάθεκτη και ανελέητη σιγουριά της καθημερινής εμπέδωσης της διχοτόμησης. Ας επενδύσουμε χωρίς φόβο λοιπόν.

Εξάλλου, υπάρχει επιτέλους ελπίδα ότι μπορούμε. Εγγυήσεις δεν υπάρχουν για τίποτε -δεν είναι εμείς που θέλουμε όπως κάποτε μπορέσουμε να απεμπλακούμε από τις εγγυήσεις που προέβλεπαν οι συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου; Θυμίζουμε τις τελευταίες λέξεις του Οζκιέρ Οζκιούρ: "Ας πάρουμε την τύχη στα χέρια μας. Δεν μπορεί κάνεις να μας στερήσει το δικαίωμα να ελπίζουμε και να αγωνιζόμαστε ακατάπαυστα για την ειρήνη".

 Ας υποδεχτούμε λοιπόν τη νέα ελπιδοφόρα εποχή, χωρίς απολογίες, χωρίς ουρές κι αστερίσκους. Ας ονειρευτούμε χωρίς ενοχές κι ας αγωνιστούμε για την επανενωμένη Κύπρο της ειρήνης χωρίς εγγυήσεις, γιατί αυτός ο τόπος το αξίζει.

ΠΟΛΙΤΗΣ