aixmes.com

Με αυτή τη συλλογιστική, ανάλογα με το «είναι», απαντάται και το «πώς». Τον τρόπο επίτευξης του «είναι». Για να επιτευχθεί όμως το «είναι», πρέπει να τραβήξεις «γραμμές», «δρόμους» στους οποίους θα περπατήσεις για να φθάσεις μέχρι εκεί. Και τραβώντας «γραμμές», αυτομάτως αποκλείεις ή συμπεριλαμβάνεις ορισμένες επιλογές. Γιατί υπάρχουν επιλογές που εκ γενετής αντιφάσκουν, αναιρούν η μια την άλλη. Κινούνται παράλληλα ή (αν και από την ίδια αφετηρία) σε εντελώς αντίθετη κατεύθυνση. Για τέτοιες ευθείες, σημείο συνάντησης του είναι μόνο το άπειρο. Στην περίπτωση μας, το αδύνατο. Αυτά, εν ολίγοις, για τον κόσμο των ιδεών της λύσης του Κυπριακού. Για το «είναι».

Επί του προκειμένου, το άνοιγμα της οδού Λήδρας, από όποια συλλογιστική και αν το δει κανείς, δεν σημαίνει (από μόνο του) πολλά πράγματα για το «είναι». Που είναι ο στόχος. Στον συν-αισθηματικό κόσμο αυτή η (δι)άνοιξη μπορεί να σημαίνει πολλά. Μπορεί να δημιουργεί συγκίνηση, να γεννά αισιοδοξία, να μεταφέρει ευφορία. Βεβαίως αυτά τα συστατικά (και άλλα παρόμοια) είναι υποβοηθητικά σε οποιαδήποτε προσπάθεια και αν γίνεται. Προς όποια κατεύθυνση και αν είναι αυτή. Γιατί η καχυποψία, ο φόβος, ο φανατισμός (και άλλα παρόμοια) λειτουργούν συνήθως καταστροφικά και ακυρώνουν το «πως».

Στον κόσμο όμως της λογικής, (απαραίτητο συστατικό για το «είναι»), το άνοιγμα της Λήδρας είναι το δέντρο. Το μικρό δάσος είναι οι τρεις μήνες διορία που δόθηκε στις τεχνικές επιτροπές για να εξετάσουν ένα σωρό ζητήματα. (Τα ίδια πάνω-κάτω ζητήματα που συζητήθηκαν δεκάδες φορές στις συναντήσεις Τζιωνή – Περτέφ). Και το μεγάλο δάσος είναι το ίδιο το «είναι». Το περιεχόμενο δηλαδή της επανένωσης.

Το ζητούμενο, αν το άνοιγμα της οδού Λήδρας αποτελεί μέρος ενός δρόμου δεν έχει ακόμα απαντηθεί. Γιατί, όσο και να θέλουμε να το βλέπουμε ως τέτοιο, δεν υπάρχουν εκείνες οι λογικές παράμετροι, τα στοιχεία και τα γεγονότα, που θα μας υποχρεώσουν να το δούμε ως τέτοιο. Ως, δηλαδή, κομμάτι (μικρό μεν, σημαντικό δε) του «πως». Και ως τέτοιο να το κρίνουμε. Ακόμα και αν ανοίξουν αύριο όλα τα οδοφράγματα και σταματήσει η ταλαιπωρία περιοχών που γειτνιάζουν με τη γραμμή κατοχής, (πράγμα σημαντικό, αλλά όχι καταλυτικό), σημασία έχει το «είναι». Αν δηλαδή, αυτές οι (δι)ανοίξεις θα αποτελέσουν τις πόρτες για τη (ντε φάκτο) «λύση δύο κρατών, δύο λαών» ή τις πύλες για την «επανένωση». Ακόμα και αν αρθούν αυτά τα τεχνητά εμπόδια, μένουν χιλιάδες άλλα πράματα που πρέπει να γίνουν. Από κάπου θα ξεκινήσουμε βέβαια, αλλά το θέμα είναι να ξέρουμε και που (θέλουμε) να καταλήξουμε.

Τα οδοφράγματα, ας μην το ξεχνούμε, είναι τεχνητά εμπόδια τα οποία τοποθετήθηκαν λόγω της κατοχής. Αν δηλαδή αύριο, η κατοχή, το «δεν» (που αποτελεί τον αντίπαλο του «είναι») κτίσει ακόμα 50 οδοφράγματα για να τα γκρεμίσει την επαύριον, αυτό τι θα θεωρηθεί; (Δι)άνοιξη για το «πως»;

Και εάν κρίνουμε τέτοιες πράξεις πρώτα με το συν-αισθηματικό μας κόσμο (και μετά με τη λογική μας), τότε αυτό είναι επικίνδυνο. Γιατί, με το ίδιο τρόπο που επέρχεται η ευφορία, θα έρθει η απογοήτευση. Αν όμως κρίνουμε το «πως» πρώτα με τη λογική, -χωρίς βεβαίως να παραγνωρίζουμε το συν-αίσθημα (απαραίτητο συστατικό σε κάθε λογική)- τότε κτίζουμε το «πως» σε πιο γερά θεμέλια.

Αυτά ως συλλογισμοί για τις τελευταίες εξελίξεις.

Καλή εβδομάδα να ‘χετε.

χόρχε

υγ: Βρήκα πολύ ενδιαφέροντα τα άρθρα του Α. Χατζηκυρίακου , της Ε. Μαρκουλλή και του Μ. Ευρυβιάδη για τις τελευταίες εξελίξεις. Ως τροφή για προβληματισμό.

EMAIL: Αυτό το ηλεκτρονικό μήνυμα προστατεύεται από spam bots, θα πρέπει να έχετε ενεργοποιημένη τη Javascript για να το δείτε