Πρώτη (μικρή) λεπτομέρεια: Για το άνοιγμα του οδοφράγματος έπρεπε να δώσει το Ο.Κ. ο κατοχικός
στρατός.
Δηλαδή, να πουν οι στρατηγοί στον Ταλάτ ότι μπορεί να πάει η σκοπιά
πέντε – έξι βήματα πάρακατω, να μπούνε μέσα οι ΟΗΕδες να καθαρίσουν την περιοχή
από νάρκες και μετά να ανοίξει η Λήδρας. Αυτό το γεγονός καταγράφεται
σε όλα τα ρεπορτάζ των εφημερίδων.
Δεύτερη (μικρή) λεπτομέρεια: ο αρχηγός του κατοχικού στρατού
πραγματοποιεί «ΕΠΙΣΗΜΗ» επίσκεψη στο ψευδοκράτος. Τρίτη: Και ο απεσταλμένος του ΟΗΕ Μάικλ Μόλερ
ετοιμάζει βαλίτσες κατόπιν αιτήματος της Άγκυρας.
Δεν τα γράφω αυτά, επειδή διαφωνώ με το άνοιγμα της Λήδρας ή επειδή είμαι
εναντίον των καλών σχέσεων με το σύνοικο στοιχείο. Τα γράφω γιατί όταν
πανηγυρίζουμε για το δέντρο, χάνουμε το δάσος. Αν το άνοιγμα της Λήδρας μας οδηγεί
κάπου, είναι πολύ νωρίς, με τα πρώτα δείγματα που έχουμε να κάνουμε μπαϊράκι με το νου μας. Ακόμα και αν
δεχτούμε να διαγράψουμε, για χάριν της συμφίλιωσης, πολλά από το αμαρτωλό
παρελθόν, ας κρίνουμε τα γεγονότα από τις πράξεις και όχι από τις προσδοκίες μας.
Αυτό είναι το μέτρο.
Όσον αφορά, το γεγονός ότι στριμώχτηκε ο Ταλάτ λόγω της κωλυσιεργίας του
στο άνοιγμα ενός δρόμου, ένα έχω να πω: Έχουμε κτίσει ολόκληρες βιβλιοθήκες με «στριγμώματα» .
Πρακτικά, πως τα αξιοποιήσαμε;
χόρχε
υγ: Καλός είναι ο διάλογος στις τεχνικές επιτροπές. Ας ξεκινήσουν και οι
απευθείας διαπραγμάτευσεις σε τρεις-παρά-κάτι-μήνες. Ας δείξουμε, ξανά, «καλή
θέληση». Ξέρουμε όμως τι θέλουμε, τι ζητούμε και με ποιον τρόπο θα το
αποκτήσουμε; Ξέρουμε που τραβήξαμε τις "κόκκινες γραμμές"; Ή έχουν γίνει... καμπύλες;
Αυτά τα ερωτήματα για την ώρα.
Καλή μέρα να ‘χετε.
Συναφή:
Συλλογισμοί για την «επανένωση»
Για τη Λήδρας και τη συνάντηση
|