ΤΗΣ ΧΡΥΣΤΑΛΛΑΣ ΧΑΤΖΗΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

Ρόλεξ, βιάγκρα, διπλώματα, διαβατήρια, βιταμίνες, προσθετικά διαφόρων οργάνων, αντικαταθλιπτικά, χάπια αδυνατίσματος. Εδώ πωλούνται πάσης φύσεως υλικά. Ανοίγεις το πρωί το ηλεκτρονικό σου ταχυδρομείο και σε πιάνει πανικός. 

Νιώθεις μια επίθεση από παντού που δεν ξέρεις πώς να αποφύγεις. Στο πατροπαράδοτο ταχυδρομείο, το ίδιο. Ξεχειλίζει από διαφημιστικά και σκέφτεσαι γιατί τόση σπατάλη χαρτιού, αλλά θα τα πάρεις, θα τα ρίξεις στον κάδο ανακύκλωσης και τελείωσε. Από το κομπιούτερ ωστόσο θέλεις 10-15 λεπτά κάθε πρωί να τα απαλλαγείς. Ένας χρόνος που δεν θες να διαθέσεις, αλλά δεν έχεις επιλογή. Βάζεις τις διευθύνσεις των αποστολέων στο στοπ λιστ (junk mail), αλλά Δεν σε ξέρουν, δεν ξέρουν τα γούστα σου και τις καταναλωτικές συνήθειες σου. Δεν απευθύνονται σε σένα ουσιαστικά, αλλά μάλλον στο σύγχρονο μέσο καταναλωτή. Αυτόν, έστω, που ψωνίζει ηλεκτρονικά.

Οπόταν από την προσφορά μπορείς να κρίνεις και για τη ζήτηση. Και τα σκήπτρα στη ζήτηση της παγκόσμιας ηλεκτρονικής αγοράς κατέχουν, μάλλον, τα βιάγκρα. Ο κάθε απελπισμένος μπορεί να βρει την ελπίδα του σε τιμή ευκαιρίας. Και με κάθε διακριτικότητα, χωρίς να έχει να αντιμετωπίσει το βλέμμα του πωλητή στο φαρμακείο καθώς και το κακεντρεχές σχόλιο του μόλις γυρίσει πλάτη. Κι αν το μόνο κοινό στοιχείο που έχουν με τα μαγικά χαπάκια είναι το γαλάζιο χρώμα και τίποτα άλλο, τι σημασία έχει;

Σημασία, μάλλον, έχει η δύναμη της ψευδαίσθησης που μπορεί να κινήσει βουνά. Μόνο και μόνο η αυτοπεποίθηση πως δεν πιάνεσαι κοροΐδο και βρίσκεις πράγματα σε τιμή ευκαιρίας είναι αρκετή για να κάνει τον καταναλωτή να νιώσει καλύτερα. Κι αν εν τέλει πιαστεί κοροΐδο κανείς δεν θα το μάθει. Περίεργη η αγορά. Κι ενώ στην τηλεοπτική μπορείς να κάνεις ζάπιγκ, την έντυπη μπορείς να την ανακυκλώσεις, την ηλεκτρονική τη δέχεσαι σαν μια επίθεση, σαν ένα εισβολέα που δεν μπορείς παρά να υπόκεισαι καθημερινά.

ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ