Ανοίγει σήμερα το οδόφραγμα της Λήδρας. Πριν ένα χρόνο περίπου έπεσε ο τοίχος. Ένα κομμάτι του διατηρώ σαν λάφυρο στο σπίτι μου.
Βρέθηκα εκεί από την πρώτη στιγμή και έζησα λεπτό προς λεπτό το γκρέμισμα. Ήταν μοναδικές στιγμές. Την ώρα που οι στρατιωτικοί εκσκαφείς έριχναν κομμάτι-κομμάτι κι αλύπητα το τσιμεντένιο οδόφραγμα σείονταν μες τον καθένα μας ο πόθος της λύσης αναγεννώντας την ελπίδα του 2004. Μετά μπήκε το παραβάν. Μεγάλη η απογοήτευση. Κανένας δεν έκανε πίσω. Η τομή θέλει τόλμη και ρίσκο. Όχι συνθήματα. Μήτε λαϊκισμούς. Τώρα υπάρχουν νέα δεδομένα. Σήμερα θα είμαι πάλι εκεί. Δεν θα αφήσω τον ενθουσιασμό αυτή τη φορά να με συνεπάρει. Απλώς θα κάνω την δουλειά μου. Υπό το βάρος της ιστορικότητας της στιγμής. Κρατώντας κάτι που είπε ο Γλαύκος Κληρίδης σε πρόσφατη συνέντευξή του: «Η ειρήνη είναι κατορθωτή. Εάν σεβαστούμε τις ευαισθησίες του καθενός. Αμοιβαία κατανόηση, αυτό χρειάζεται». Ευχή μας οι αντιπρόσωποί μας να αντιμετωπίσουν με πολιτική κρίση την νέα ευκαιρία. Και να αφήσουν τους συναισθηματισμούς στην άκρη. Μόνο η λογική κι ο ρεαλισμός (δανεισμένο κι αυτό από τον Γέρο της πολιτικής) μπορεί να δημιουργήσει προοπτική.
Μοίρα