Οι εικοσάρηδες σου φαίνονται μικροί, «ανώριμοι», από άλλο «ανέκδοτο» βγαλμένοι. Οι 40άρηδες είναι μεγάλοι,

Ακόμα και το λεξιλόγιο σου είναι διαφορετικό. Δεν θες πια «ν’ αλλάξεις τον κόσμο», αλλά «ν’ αλλάξεις τον εαυτό σου». Δεν θες να κάνεις «επανάσταση», αλλά «καριέρα». Δεν ψάχνεις για «γκόμενες» αλλά για «γυναίκα».

Ρίχνεις κλεφτές ματιές στα «40 και κάτι», το μετανιώνεις και το ξαναγυρίζεις σε μότο «είμαι καλά, πολύ καλά, ευχαριστώ». Αφήνοντας έτσι το «μετά» για… αργότερα.

Μετράς τα πράγματα αλλιώς. Δύσκολα κάνεις «κολλητούς», ευκολότερα «φίλους», συνήθως περαστικούς διαβάτες. Περνάς από την ευφορία στην κατάθλιψη, από τη χαρά στη λύπη, με ρυθμούς ταμ-ταμ. Γρήγορα. Γρηγορότερα από ότι παλιά.

Ωρίμασες. Η ζωή δεν είναι πια τόσο μπερδεμένη. Υπάρχει ένα σχέδιο, ένα πρόγραμμα, ένας ρυθμός. Υπάρχει το ταμ-ταμ. Στα 30 και κάτι, είσαι αρκετά μεγάλος για πειράματα και αρκετά μικρός για βολέματα. Τι κάνεις; ΕΠ-ΑΝΑΣΤΑΣΗ.

Η ζωή είναι ωραία στα 30 και κάτι.

Όπως ήταν ωραία στα 30 παρά κάτι.

Όπως θα ‘ναι ωραία μετά τα 30.

Γιατί στα 30 και κάτι σου χρόνια, είσαι ακόμα νέος για να κάνεις αυτό που θες. Και είσαι μεγάλος για να το κάνεις όπως το θες.

Καλημέρα.

xorxe