Το παιγνίδι με τα μάτια δεν ήταν απλώς ερωτικό. Ήταν κάτι πολύ περισσότερο. Κάποτε συμβαίνει. Μπορεί και να είναι ψυχές πλασμένες απ’ το ίδιο κομμάτι φωτός.

Ο χρόνος που είχαν για να μιλήσουν περιορισμένος, αρκετός για να μοιραστούν πολλά. Τι ήταν εκείνο που τους έφερε ως εδώ, που διαμόρφωσε την προσωπικότητά τους. Το περίγραμμα της ζωής τους. Χωρίς ζουμερές λεπτομέρειες που τις περισσότερες φορές αποτελούν την γαρνιτούρα αντί την ουσία. Τις σκέψεις τους. Κι όσα θέλουν να τους πάνε παρακάτω. Τα θέλω τους. Τα πρέπει τους. Χωρίς ντροπή. Χωρίς ενδοιασμούς. Χωρίς περιορισμούς. Χωρίς εγωισμούς. Χωρίς φόβο. Χωρίς δεύτερη σκέψη ξεδίπλωσαν τον εαυτό τους και τον πρόσφεραν απλόχερα.

Όσα είπαν μες σε μια ώρα, πολλές φορές δεν λέγονται σε μια ζωή. Δεν λέγονται σε χίλια ραντεβού. Δεν μοιράζονται μεταξύ φίλων. Γιατί ο άνθρωπος πιστεύει πως έχει χρόνο να τα μιλήσει (και να τα κάνει) αύριο... Και ξοδεύεται σε μαλακίες. Ίσως όμως αύριο να είναι πια αργά.

Μοίρα