 |
Κοιτώντας τη γη που απομακρύνεται,
καθώς το δυνατό ατσάλι αστράφτει στο φως,
η ψυχή διαστέλλεται και γεμίζει με θάνατο.
Το κεφάλι αρχίζει να μουδιάζει.
Πόνος στο εσωτερικό αυτί.
Μάτια ανοίγουν ορίζοντα στο νέο άπειρο.
Συννεφοσκονη από ουράνια λάβα.
Ο κόσμος καλλωπίζεται απ’ την αρχή.
Ο θησαυρός δεν έχει ανακαλυφθεί ακόμη.
Μικρά νησάκια αχνοφαίνονται στην θύελλα.
Που πηγαίνουμε; Ποιο θα’ ναι το τέλος;
Μπορεί να εφευρεθεί ξανά η ύλη;
Το γαλάζιο επανέρχεται με πονοκέφαλο.
Το σιδερένιο πουλί ψάχνει την φωλιά του.
Κατεβαίνει χαμηλά στο χωράφι.
Τα παιδιά του πρέπει να ταϊστούν.
Λευκωσία, Κύπρος, 31 Γενάρη 2008
Γιάννης Κατσούλης