Τον συναντήσαμε στα κατεχόμενα, την 2^η μέρα που άνοιξε το οδόφραγμα της Λήδρας. Συνταξιούχος δημόσιος υπάλληλος. Έπινε καφέ με τουρκοκύπριους σε ένα καφενείο στην παλιά πόλη...

Ήπιαμε κι εμείς καφέ μαζί τους, ευχηθήκαμε "καλή λευτεριά" και χαρήκαμε που ξανανταμώσαμε – ασχέτως εάν ήμασταν άγνωστοι μέχρι πριν λίγο.

Ο ελληνοκύπριος το είχε μέσα του. Χρόνια τώρα. Και ήθελε να το μοιραστεί μαζί μας. Ήταν προς το τέλος της εφηβείας του όταν την γνώρισε. Εκείνη 16 χρόνων, εκείνος 18. Εκείνη Μωαμεθανή, εκείνος Χριστιανός. Αντάμωσαν για πρώτη φορά στα χωράφια της περιοχής Μόρφου και δεν μπόρεσαν ν’ αντισταθούν ο ένας στην νιότη του άλλου. Η έλξη μεγάλη. Την αποκαλεί την πρώτη του γυναίκα. Κι ας μην την στεφανώθηκε. Η μάνα της τον εμπιστεύτηκε. Του είπε να την προσέχει μια μέρα που ήθελε να φύγει. Κι εκείνος την έβαλε στην αγκαλιά του και δεν την έβγαλε ποτέ απ' την καρδιά του. Κούκλα ήτανε θυμάται και χαμογελά... Φορούσε ένα λευκό φόρεμα. Την θυμάται σαν οπτασία στον κάμπο να στέκεται και να τον παρακολουθεί, κρατώντας το καλάθι της. Πέρασαν τόσα χρόνια και δεν την έβγαλε στιγμή απ’ την σκέψη του. Παντρεύτηκε, έκανε οικογένεια, αλλά δεν την ξέχασε.

Έζησαν τρία χρόνια μυστικής σχέσης. Στον πατέρα του μόνο εξομολογήθηκε την αγάπη του. Αυτός έβαλε εμπόδια. Τι θα έλεγε ο κόσμος; Ο νέος όμως ήταν κάθετος. Θα την παντρευόταν. Ήθελε δεν ήθελε ο κόσμος.

Δυστυχώς η μοίρα δεν το θέλησε. Το 1963, με τις δικοινοτικές ταραχές, αλλιώς «φασαρίες» η νέα ξενιτεύτηκε μαζί με την οικογένειά της. «Δεν μπορώ να την ξεχάσω. τέτοιο πλάσμα δεν ξεχνιέται ποτέ» μας είπε σκουπίζοντας το "σκουπιδάκι" που τον έκανε να δακρύσει...

Kali