Περπάτησα προχθές στην παλιά πόλη της Λευκωσίας. Ήταν ήσυχα. Ήταν όμορφα. Κι ας έμοιαζε ο Τακτακαλάς περισσότερο με εγκαταλελειμμένη πόλη του φαρ ουέστ. Δυο-τρία ζευγάρια έτρωγαν στα παρακείμενα ταβερνάκια. Οι ιδιοκτήτες τους έβγαλαν δειλά-δειλά μερικά τραπεζάκια έξω. Ένα γλυκό καλοκαιρινό αεράκι φυσούσε και γέμιζε τα έγκατα της ψυχής μου με ανοιξιάτικες μυρωδιές. Πρέπει να ήταν η ευωδιά απ’ τα λουλούδια των εσωτερικών αυλών των παλιών αρχοντικών. Ή τα άνθη απ’ τις πασχαλιές. Λίγο πιο κάτω, 100 μέτρα από την πράσινη γραμμή, απλωνόταν ένα σουρεαλιστικό σκηνικό. Ο τσιμεντένιος τοίχος, άλλοτε οχυρό και μπροστά του ένα τραπέζι με ένα νεκρό τηλέφωνο. Το τείχος είχε μια τρύπα απ’ όπου έβγαιναν οι κάνες των όπλων για να στοχεύσουν απευθείας τον εχθρό. Τώρα πια εκεί υπάρχει σαν ζωγραφιά ένα μπουκέτο αποξηραμένα λουλούδια, φυτεμένα σε ένα γυάλινο βάζο γεμάτο άμμο. Τα όπλα έχουν σιγήσει. Το οδόφραγμα είναι νεκρό. Αλλά λίγο πιο κάτω, άμα περπατήσεις την Ερμού, κι αφού περάσεις μέσα από ένα άλλο τσιμεντένιο οδόφραγμα βγαίνεις απευθείας στην Λήδρας. Όπου πια η ζωή κυριαρχεί.
Kali