Μετά θύμωσα. Σκέφτηκα πως ο καπετάνιος φεύγει τελευταίος απ' το καράβι όταν φουρτουνιάσει η θάλασσα. Κι ως εκ τούτου δεν είχα το δικαίωμα να μείνω και να συνεχίσω να κτίζω, μαζί με τα αλλα παιδιά, σε μια όμορφη ιδέα του φίλου μου Χόρχε. Γιατί την μεγάλη αγάπη - και τον ενθουσιασμό- γι' αυτό τον χώρο, εκείνος μεταλαμπάδευσε σε όλη την συντακτική ομάδα, αλλά και στους φίλους των Αιχμών. Και δούλεψε σκληρά για να φτάσουμε ως εδώ.

Μετά το ξανασκέφτηκα. Έβαλα σε τάξη τα συναισθήματά μου. Κι αποφάσισα να μείνω εδώ και να υπάρχω όσο μπορώ. Μαζί με όλους τους υπόλοιπους φίλους και συνεργάτες, που ελπίζω να εκφράζω μέσα από τούτες τις σκέψεις.

Κι επειδή τα πάντα ρει, οι απόψεις μας και πολλές φορές οι θέσεις που εκφράζουμε ανατρέπονται μέσα από γεγονότα και καταστάσεις που συμβαίνουν στη ζωή μας. Εύχομαι σύντομα να υπάρξουν οι συγκυρίες που θα γλυκάνουν τις καρδιές μας για να τσουγκρίσουμε ξανά τα ποτήρια μας στον Θεοδόση.

Μοίρα