Οι αξιοθρήνητοι

01.05.08

Οι ίδιοι, πάνω-κάτω, άνθρωποι. Οι ίδιοι που τρέχουν ξοπίσω από τα κοσμικά τα γεγονότα, οι ίδιοι που ξεροσταλιάζονται για δευτερόλεπτα τηλεοπτικής δημοσιότητας, οι ίδιοι παντογνώστες, οι «εγώ έκανα το δείνα», οι ανεμοδούρηδες, αυτοί οι αξιοθρήνητοι, αυτοί οι μικροί άνθρωποι, που θυμήθηκαν τούτες τις μέρες πόσο «φίλοι» ήταν με τον μακαρίτη. Πόσο τους συγκίνησε το έργο του, η ζωή του, η ανιδιοτέλεια του, ο σεμνός χαρακτήρας, ο άνθρωπος, ο δημιουργός Μάριος Τόκας. Το είπε χθες ο δημοσιογράφος του ΡΙΚ κατά τη διάρκεια της κηδείας. Δεν του ξέφυγε. Το επανέλαβε δυο-τρεις φορές σαν να ‘ριχνε ντουφεκιές στον “αέρα”… «Σε λίγο», έλεγε ο δημοσιογράφος, «θα μιλήσουμε με τους πραγματικούς φίλους του Μάριου Τόκα». Όχι αυτούς που “δημιούργησε” η μιντιακή ανάγκη, όχι αυτούς που του έλεγαν καλημέρα κάθε πέντε χρόνια, όχι τους δήθεν. Τους δικούς του φίλους. Όχι τους αξιοθρήνητους. Που προσπαθούν να καπηλευτούν το έργο του, να το φυλακίσουν, να του βάλουνε ταμπέλες, για να το ‘χουν αύριο-μεθαύριο πρόχειρο λάβαρο. Μα δεν το χωράει το θυμικό τους, ότι υπάρχουν άνθρωποι που ζουν λεύτεροι. Που δημιουργούν για να ξαποστάσουν, για να δώσουνε αποκούμπι στους συλλογισμούς προτού συνεχίσουν. Ευτύχημα ήταν που ο δημιουργός άγγιξε τα πιο άδολα αιστήματα των ανθρώπων. Των πολλών ανθρώπων. Που τον μέτρησαν με την καρδιά, τον ζύγισαν με το νου και τον αποχαιρέτισαν σιωπηλά. Με την αξιοπρέπεια και το ήθος που άρμοζε σε ένα Αλεξανδρινό μελωδό. Δεν υπάρχει, θαρρώ, μεγαλύτερη τιμή στον κόσμο ετούτο. Με την ίδια αξιοπρέπεια που τον αποχαιρέτισαν οι δικοί του άνθρωποι. Αθόρυβα, με το κεφάλι ψηλά, πέρφανοι για αυτόν. Αιωνία του η μνήμη. χ.