Τώρα που καταλάγιασε ο θρήνος της απώλειας

03.05.08

Του Άριστου Μιχαηλίδη Όσα ενοχλητικά ακούστηκαν αυτή την βδομάδα για τον Μάριο Τόκα θα μπορούσαν να παραβλεφθούν μπροστά στη μεγάλη οδύνη της απώλειας, αν δεν ακούγονταν και από επίσημα χείλη. Η απώλεια ενός δημιουργού σαν τον Μάριο, δεν μπορεί να γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης ούτε από κόμματα και πολιτικούς, ούτε από τους δεκάδες «φίλους», που είδαμε να παρελαύνουν στις κάμερες. Η δυσαναπλήρωτη απώλεια είναι πρώτα για την οικογένεια του, που έδωσε μαθήματα αξιοπρέπειας με τη σιωπή της και μετά για ολόκληρο το έθνος των Ελλήνων και τον πολιτισμό του. Τέτοιοι άνθρωποι είναι φαινόμενα που γεννιούνται μόνο μια φορά. Και η κληρονομιά τους ανήκει σε όλους όσους μπορούν να την εκτιμήσουν. Γι΄ αυτό και ήταν ενοχλητικές οι στρεβλωτικές αναφορές του υπουργού Παιδείας, που ανέλαβε εκ μέρους όλων μας να εκφωνήσει τον επικήδειο. Θέλησε να τοποθετήσει αυτόν τον εκ πεποιθήσεως αδέσμευτο δημιουργό, στη δική του πολιτική επιλογή ή ακόμα και στην κυβερνητική πολιτική. Ακόμα και με την αναφορά του στο παγκοίνως αναγνωρισμένο έργο «η δική μου η πατρίδα έχει μοιραστεί στα δύο», ήταν επιτήδεια διχαστικός. Γεγονός απαράδεκτο και για τη θέση που κατέχει αλλά και για το βήμα από το οποίο μιλούσε. Έγινε, είπε, «ο ύμνος της ελληνοκυπριακής και της τουρκοκυπριακής αριστεράς που θέλουν και εργάζονται για την επανένωση.» Δηλαδή, η δεξιά δεν θέλει την επανένωση, ούτε τραγουδά τη σύνθεση του Μάριου. (Ποια δεξιά άραγε εννοούσε, του Αναστασιάδη;) Αλλά συνέχισε: Αυτοί οι στίχοι «οδηγούν την πολιτική βούληση όλων μας που θέλουμε την επανένωση της Κύπρου μέσα από μια λύση του Κυπριακού, που να καλύπτει όλους τους πολίτες, ανεξάρτητα από εθνοτική ή θρησκευτική καταγωγή». Ο Μάριος Τόκας, είναι σίγουρο ότι δεν είχε ποτέ στο μυαλό του την πολιτικάντικη νεοφανή και ξενόφερτη έννοια «επανένωση», που χρησιμοποιείται εσχάτως για να αντικαθιστά την κεκαλυμμένη διχοτόμηση και να ρίχνει στάχτη στα μάτια μας, στάχτη που ένας δημιουργός σαν τον Μάριο δεν ανεχόταν. Ούτε τα δασκαλίστικα περί εθνοτικών ή θρησκευτικών καταγωγών, που διατυπώνονται σήμερα σαν και απευθύνονται στους Κοσσοβάρους και όχι σε λαό που υποφέρει από κατοχή ξένης χώρας. Εξάλλου, να μην ξεχνούμε ότι ο Μάριος μελοποίησε και έβαλε στο στόμα όλων και τους στίχους του Μόντη: «Ανασήκωσε την πλάτη κι απόσεισέ τους Πενταδάκτυλέ μου»... Ο Μάριος Τόκας ήταν δημιουργός του ελληνισμού. Τέτοιοι άνθρωποι είναι πάνω από κόμματα, πάνω από πολιτικάντηδες, πάνω από μικρότητες και σκοπιμότητες. Είναι ΥΠΕΡΑΝΩ με όλη τη σημασία της λέξεως. Γι΄αυτό συνέθεσε και ύμνησε την ΕΟΚΑ, μαζί με τα ζεϊμπέκικα, την Αννούλα του χιονιά μαζί με τους εκκλησιαστικούς ύμνους. Γι΄ αυτό οργάνωσε συναυλίες μέσα σε στρατόπεδα, αλλά και μέσα στους δρόμους που αναγιώθηκε. Είναι κρίμα τέτοιους σπάνιους δημιουργούς να τους μπερδεύουμε στις μικροπολιτικές μας σκοπιμότητες. Να τους αφήνουμε ήσυχους πρέπει, να τους αφήνουμε ΥΠΕΡΑΝΩ, να τους σεβόμαστε και να τους τραγουδούμε εσαεί για όσα πρόσφεραν στον πολιτισμό μας, στη διασκέδαση μας, στον προβληματισμό μας. Αυτό που περίμενα να ειπωθεί αλλά δεν ειπώθηκε από κανέναν διότι μας έφαγαν οι πολιτικολογίες, είναι τούτο το απλό: Δυο Κύπριοι, που έφυγαν νωρίς, δημιούργησαν τα σπουδαιότερα ζεϊμπέκικα, που τραγούδησαν και χόρεψαν ποτέ οι Έλληνες. Ο Μάνος Λοϊζος Το ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας και ο Μάριος Τόκας το Σ΄ αναζητώ στη Σαλονίκη ξημερώματα. Τόσο απλό και τόσο μεγαλειώδες. Πηγή: Ο Φιλελεύθερος