Δεκάδες φορές έχω διαβάσει επιχειρήματα από τους «ορθά σκεπτόμενους», τους «πατριώτες», τους «προοδευτικούς». Κατά κανόνα ταγμένους στο άλφα-βήτα στρατόπεδο. Που αυτό-προσδιορίζεται ως το «ορθό», εκείνο που κατέχει τη δίκαιη «αλήθεια», που γνωρίζει καλύτερα από τους άλλους ποια λύση είναι σωστή, για παράδειγμα .

Απορρίπτουν δογματικά και αβασάνιστα κάθετι που μπορεί να προέρχεται από την αντίπερα όχθη προβληματισμού και ενίοτε, χρησιμοποιούν χαρακτηρισμούς για να προσδιορίσουν την πηγή της άλλης άποψης. Πιστεύοντας προφανώς ότι εφόσον αυτοί «ανήκουν» κάπου, «άρα» όλοι πρέπει κάπου να ανήκουν.

Βουλιάζουν στην αυταρέσκεια των δικών τους απόψεων, ενστερνίζονται κάθε γνώμη που στηρίζεται στη δική τους πεπατημένη και αυτολιβανίζονται.  Για τον ορθό δρόμο της σκέψης τους.

(Δεν θα αναφερθώ σε  παραδείγματα. Δεν είναι σκοπός μου να έρθω σε αντιπαράθεση με τον τάδε ή δείνα «ανώνυμο» ή «επώνυμο» αρθρογράφο της μπλογκόσφαιρας ή του γραπτού Τύπου. Γενικό είναι το σχόλιο μου. Άλλωστε, αυτό το κείμενο θα μπορούσε να διαβαστεί και σε πρώτο πρόσωπο, με διάθεση αυτοκριτικής).

Η παραδοξότητα όμως των «προοδευτικών» -αυτών που θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο και να γκρεμίσουν τα τείχη- είναι ότι δεν δέχονται να «δοκιμάσουν» τις σκέψεις τους. Δεν θέλουν να τις μπολιάσουν με άλλες σκέψεις, να τις παιδεύσουν, να τις αμφισβητήσουν. Τα δόγματα τους δεν δοκιμάζονται. 

Κλείνω τις σκέψεις μου με μια φράση δανεική.

Από τη Σιμόν ντε Μποβουάρ:

«…δεν υπάρχει ομάδα που τη στιγμή που θεωρεί τον εαυτό της σαν τον Ένα να μη θεωρήσει την ίδια στιγμή τον Άλλο αντίπαλο της».

χόρχε