Εις μνήμη Έμιλυ Ντίκινσον

15.05.08

«Ίσως να ζήτησα τ’ απέραντα – Από ουρανούς όχι πιο λίγα –παίρνω– Γιατί, στην Πόλη που γεννήθηκα Πυκνώνουνε σαν Μούρα οι Γαίες – Το Καλάθι μου έχει μέσα –μόνο– το Άπειρο– Που ελεύθερα –στο μπράτσο μου– αιωρείται Αλλά μικρότερα δεμάτια –Συνωθούνται». Έμιλυ Ντίκινσον (1830-15 Μαΐου, 1886) >> διαβάστε επίσης στις «αιχμές»: Το ανεξάντλητα σημαίνον >> Έγραψαν γι’ αυτήν: «Πνεύμα αδέσμευτο, ασυμβίβαστο, η γραφή της προδρομική (περικόπτει τη λέξη αν χρειαστεί, αδιαφορεί για γραμματικούς και συντακτικούς κανόνες, γεννά δικούς της κανόνες), η καταγραφή “γυμνή” και άμεση αυτού που ο νους συλλαμβάνει όπως γυμνός βγαίνει ο μίσχος μέσ’ από το χώμα». Έλλη Συνοδινού στον πρόλογο της ποιητικής συλλογής «Το Ανεξάντλητα Σημαίνον».  «Από παντού έρχεται αυτή η σιωπηλή γυναίκα πριν κι απ’ όλα τα ποιήματα που γράφτηκαν μετά. Τα μετά, επειδή τίποτα δεν είναι ίδιο μετά την Έμιλυ Ντίκινσον και τα πριν επειδή αλλιώς τα διαβάζουμε αφότου υπήρξε η Έμιλυ Ντίκινσον». Κώστας Καναβούρης, περιοδικό «Διαβάζω», τ. Ιούνιος 2007