Ερευνες σε αποτεφρωμένα ανθρώπινα λείψανα έδειξαν ότι τελούνταν τελετές το 3000 π.Χ.

ΛΟΝΔΙΝΟ. Ταφικό μνημείο της 3ης χιλιετίας προ Χριστού ήταν το Στόουνχεντζ, ενώ τη χρήση αυτή διατήρησε για αρκετούς αιώνες μετά την οικοδόμησή του, σύμφωνα με νέα μελέτη. Νέα χρονολόγηση με τη μέθοδο του άνθρακα αποτεφρωμένων ανθρώπινων λειψάνων έδειξε ότι στο σημείο εκείνο πραγματοποιούνταν ταφικές τελετές ακόμη και το 3.000 π.Χ., όταν δημιουργήθηκαν οι πρώτες τάφροι γύρω από το μνημείο.

Για τουλάχιστον 500 χρόνια

Η ταφή ανθρώπινων σoρών συνεχίσθηκε για τουλάχιστον 500 χρόνια, εποχή ανέγερσης των γιγάντιων μονολίθων που περικυκλώνουν το κτίσμα. «Είναι φανερό ότι οι ταφικές τελετές αποτελούσαν σημαντική δραστηριότητα σε κάθε ιστορική περίοδο του Στόουνχεντζ», λέει ο Μάικ Πίρσον, καθηγητής Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου του Σέφιλντ.

Πολλοί αρχαιολόγοι κατά το παρελθόν πίστευαν ότι το Στόουνχεντζ λειτούργησε ως ταφικό μνημείο για λιγότερο από έναν αιώνα. «Το Στόουνχεντζ υπήρξε τόπος ταφής από τις απαρχές μέχρι και την εποχή της ακμής του, στα μέσα της 3ης χιλιετίας π.Χ. Η αποτέφρωση των νεκρών, την εποχή της ανέγερσης των μονολίθων, αποδεικνύει ότι το μνημείο διατήρησε την ταφική του χρήση παρά την αλλαγή στον τρόπο ταφής», λέει ο δρ Πίρσον.

Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι τα πρώτα ίχνη αποτέφρωσης αποτελούνταν από μικρή συσσώρευση οστών και δοντιών, που βρέθηκαν σε φρεάτια, με το όνομα Τρύπες του Ομπρι και χρονολογήθηκαν από το 3030–2880 π.Χ., την εποχή οικοδόμησης του πρώτου μνημείου, αποτελούμενου από τάφρο και τεχνητό ύψωμα. Στα ανθρώπινα οστά από την τάφρο συμπεριλαμβάνονταν εκείνα ενός ενήλικα που χρονολογήθηκε από το 2930–2870 π.Χ., ενώ η πιο πρόσφατη αποτέφρωση βρέθηκε στο βόρειο τμήμα της τάφρου και ανήκε σε 25χρονη γυναίκα. Η σορός αυτή χρονολογήθηκε από το 2570–2340 π.Χ., την εποχή κατά την οποία οι πρώτοι μονόλιθοι έκαναν την εμφάνισή τους στο Στόουνχεντζ.

Σύμφωνα με την ομάδα αρχαιολόγων του δρος Πίρσον, πρόκειται για την πρώτη χρονολόγηση αποτεφρωμένων σορών του Στόουνχεντζ με τη μέθοδο του άνθρακα 14. Οι σοροί που χρονολογήθηκαν από την ομάδα είχαν ανασκαφεί τη δεκαετία του 1950 και διατηρούνται σήμερα στο παρακείμενο μουσείο του Σόλσμπερι.

Δεν εδόθη σημασία το 1920

Τη δεκαετία του 1920, 49 επιπλέον σημεία αποτέφρωσης ήλθαν στο φως γύρω από το Στόουνχεντζ. Ολα, όμως, θάφτηκαν ξανά καθώς δεν θεωρήθηκε ότι είχαν μεγάλη αρχαιολογική σημασία. Οι αρχαιολόγοι εκτιμούν πως οι τέφρες τουλάχιστον 240 ανθρώπων βρίσκονται θαμμένες εντός των ορίων του μνημείου. Ο Αντριου Τσάμπερλεν, μέλος της αρχαιολογικής ομάδας, επισημαίνει ότι οι αποτεφρωμένες σοροί ανήκουν κατά πάσα πιθανότητα στα μέλη της ίδιας βασιλικής οικογένειας. Στο συμπέρασμα αυτό κατέληξε η αρχαιολογική ομάδα, αφού εξέτασε λεπτομερώς τους τάφους.

Τον Ιανουάριο του 2007, η αρχαιολογική σκαπάνη έφερε στο φως τεράστιο προϊστορικό οικισμό, όπου διέμεναν κατά πάσα πιθανότητα οι δημιουργοί του μνημείου του Στόουνχεντζ. Η έρευνα έδειξε ότι ο οικισμός δεν φιλοξενούσε μόνιμα κατοίκους, αλλά χρησιμοποιείτο εποχικά, για θρησκευτικές ή ταφικές τελετές. Η διάταξη των κτισμάτων και η εσωτερική τους διαρρύθμιση θυμίζουν νεολιθικά ευρήματα στις νήσους Ορκνεϊ, ανοικτά των ακτών της Σκωτίας στη Βόρεια Θάλασσα. Καθένα από τα κτίσματα γύρω από το Στόουνχεντζ είχε εμβαδόν πέντε τετραγωνικών μέτρων, ήταν κατασκευασμένο από ξύλο, διέθετε χωμάτινο δάπεδο και κεντρική εστία, ο καπνός της οποίας διέφευγε από τρύπα στην οροφή. Οι αρχαιολόγοι πιστεύουν ότι οι κάτοικοι της περιοχής συγκεντρώνονταν περιοδικά στο σημείο για να λατρέψουν τις θεότητές τους.

Παρά τα συμπεράσματα αυτά, όμως, η μέθοδος οικοδόμησης και ο σκοπός του μνημείου συνεχίζουν να αποτελούν μυστήριο.

Από: Καθημερινή 

sent from athos