Εικόνες, τρεις εικόνες

30.05.08

Εικόνα πρώτη: Μεταμεσονύχτια βόλτα με το αυτοκίνητο. Με το ραδιόφωνο «κολλημένο» στους 89… βαθμούς. Ο τελευταίος περίπατος της νύχτας. Μόνος. Όσο κρατάει ένα τσιγάρο. Το τελευταίο τσιγάρο. Που όπου να ‘ναι τελειώνει κι’ αυτό. Ώρα για επιστροφή. Το χέρι τεντώνεται προς τα έξω. Στις άκρες των δακτύλων τρεμοπαίζει μια τελευταία ρουφηξιά. Απρόσκλητη σκέψη. Το χέρι λυγίζει ελαφρώς, μισο-αγκαλιάζει την πόρτα απ’ την έξω μεριά. «Που να πετάξω το αποτσιγάρο με την τελευταία ρουφηξιά;»… Κρατάει η σκέψη ίσαμε το σταθμό… Εικόνα δεύτερη: Στην τηλεόραση μια ελληνοβραζιλιανικοσαπουνόπερα . Άξαφνα, σαν από το πουθενά, τρέχει το τρέιλερ του κεντρικού δελτίου: «Αποκαλυπτικο: 15χρονη καταγγειλε οτι ο θειος της την κακοποιουσε σεξουαλικα απο τα 11 της χρονια – ολα τα στοιχεια - …». - Γιατί πάντα μας λένε τα κακά νέα; Δεν υπάρχουν καλά νέα; Δεν θέλω να βλέπω ειδήσεις..., το σχόλιο της φίλης. - Ο κακές ειδήσεις πουλούν. Αυτές ζητά ο κόσμος, η απάντηση. Και ο διάλογος τελειώνει μαζί με το τρέιλερ… Η σαπουνόπερα συνεχίστηκε… Σε έγρωμη επίπεδη οθόνη και μεταγλωττισμένη. Δεν παρακολουθήσαμε τις ειδήσεις εκείνο το βράδυ. Εικόνα 3: «Ο κόσμος είναι επίπεδος» λέει ο Τόμας Φρίντμαν στο έσχατο πόνημα του. Καλά τα λέει. Όπως τα λέει. Ευκολοδιάβαστο, αλλά όχι όπως το προηγούμενο του. Γυρίζεις σελίδα, σελίδα, κρυφοκοιτάζεις τα περιεχόμενα, συνεχίζεις το διάβασμα. Επαναλαμβάνεται. Σε κουράζει. Κάποτε ήταν ωραίες οι επαναλήψεις του, τώρα σε κουράζουν. Καλές σκέψεις, καλή τροφή για προβληματισμό, απέξω-απέξω όμως. Κοιτάζεις το ράφι… Βλέπεις τι άφησες για να πάρεις τον Φρίντμαν. Σκέφτεσαι το επόμενο. Εικόνα τελευταία: «Μολυσμένο γάλα», μας λένε τα μίντια. Κτυπά το τηλέφωνο. Ένας φίλος. «Ξέρεις ποιο γάλα είναι μολυσμένο;», ρωτά. «Πήγε σ’ όλους», του λέω. Κλείνουμε. Και θυμάμαι ότι η γυναίκα του περιμένει το παιδί τους. Καλή μέρα να ‘χετε. χόρχε