δεν πέρασε από ομίλους, μήτε αποκλείστηκε από το πρώτο παιχνίδι. Όσο καλά – κακά και αν πήγε. Όσα «τεμάχια» και αν εισέπραξε, όσα μαζεμένα λάθη και αν έκανε. Ποτέ. Το ίδιο ισχύει και για την Ελλάδα.

Και αν τελικά αποκλειστεί (στο δευτερο-τρίτο παιχνίδι) αυτό δεν θα συμβεί επειδή την ξέχασε  «ο Θεός που είναι Έλληνας». Ούτε θα συμβεί επειδή η «περήφανη σουηδική-ισπανική-ρωσική ψυχή» είναι πιο περήφανη από την «ελληνική».

Θα συμβεί επειδή για χ-ψ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΟΥΣ λόγους, αυτή η ομάδα, αυτοί οι παίκτες, αυτός ο προπονητής, πολύ απλά δεν είναι καλύτεροι από τους αντιπάλους.   

 Έχει όμως σημασία, για λόγους που λίγη σχέση έχουν με το ποδόσφαιρο, αυτή η ομάδα να παλέψει μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο την πρόκριση. Έχει σημασία να κατεβεί και να παίξει πρώτα-και-πριν-απ’-όλους για πάρτη της. Για την αξιοπρέπεια της. Με άγνοια κινδύνου. Με την ίδια άγνοια κινδύνου που έφερε το ευρωπαϊκό τρόπαιο. Με την άγνοια που έπαιξε μετά το δεύτερο γκολ των Σουηδών, όταν πια δεν είχε τίποτα να χάσει.

Ας κρατήσει αυτό που στο γήπεδο κέρδισε.

Τούτης της ομάδας της ταιριάζει να κοιτάει ψηλά.

χόρχε